web analytics

Γιατί το “Rehab” είναι το καλύτερο τραγούδι της Amy Winehouse

Είχα ενθουσιαστεί με την Amy Winehouse και το ερμηνευτικό της τάλαντο από την εποχή του “Frank” (2003), αλλά ομολογώ ότι αρχικά, στην κατάταξη με τις ανερχόμενες Βρετανίδες τραγουδίστριες της σύγχρονης Rn’B, την κρατούσα πιο χαμηλά στην εκτίμησή μου σχέση με την Joss Stone κυρίως. Ίσως γιατί στο “Frank” δεν είχαμε γνωρίσει ακριβώς την Amy, ή –τέλος πάντων– είχαμε γνωρίσει την Amy χωρίς τα προβλήματα που όρισαν την ουσία της.

Όλα αυτά, βέβαια, άλλαξαν με το πρώτο κιόλας κομμάτι του επόμενού της άλμπουμ, του θρυλικού “Back To Black”. Το “Rehab” είναι όλη η Amy Winehouse σε τριάμισι λεπτά. Είναι η αυθάδεια, είναι το πρόβλημα, είναι και η διάθεσή της να μη μιζεριάσει, αλλά να το κάνει σημαία. Η Amy Winehouse παίζει με το κοινό, παίζει και με τον εαυτό της. Είναι αυτό το παιχνίδι που –μέχρι εκείνη τη στιγμή– την έχει κρατήσει στη ζωή.

 Το “Rehab” είναι όλη η Amy Winehouse σε τριάμισι λεπτά. Είναι η αυθάδεια, είναι το πρόβλημα, είναι και η διάθεσή της να μη μιζεριάσει, αλλά να το κάνει σημαία. Η Amy Winehouse παίζει με το κοινό, παίζει και με τον εαυτό της. Είναι αυτό το παιχνίδι που –μέχρι εκείνη τη στιγμή– την έχει κρατήσει στη ζωή.

Και δεν μιλάω μόνο για τους στίχους, όταν ξεκινά φωνάζοντας το δικό της «όχι» (όχι, όχι…) στην αποτοξίνωση. Ο ρυθμός του τραγουδιού, το βίντεο κλιπ με τη μπάντα ντυμένη με πιτζάμες, ακόμη και η θέση του στο ξεκίνημα του άλμπουμ, ο ορισμός του στην ουσία ως του “signature song” της, όλα ήταν η προσπάθεια της Amy να κρατηθεί στην επιφάνεια του ωκεανού που τη ρουφούσε μέσα του. Η Amy Winehouse μετατρέπεται σε μια στιγμή σε λευκή μούσα της Motown και φορά ένα χαμόγελο που σε κερδίζει και σε κάνει να νομίζεις ότι σ’ αυτό το παιχνίδι θα βγει κερδισμένη. Δυστυχώς, 5 χρόνια μετά το χαμόγελο χάθηκε και μαζί του και το παιχνίδι. Αιωνία της η μνήμη.

 

(Γράφτηκε για το Jumping Fish, με αφορμή την έξοδο της ταινίας “Amy: Το Κορίτσι Πίσω Από Το Όνομα” στις κινηματογραφικές αίθουσες τον Ιούλιο του 2015.)