Υπήρξε μέχρι και το όνομα του Wi-Fi μου (ή το password του) σε δύο διαφορετικά σπίτια, σε δύο διαφορετικές ηπείρους. Άραγε τι να σκέφτονταν οι γείτονες όταν προσπαθούσαν να κλέψουν λίγο bandwidth;
Όταν φτάσαμε, κόσμος πολύς που έφτανε ως τον Παρνασσό, συζητούσε για μουσική. "Ωχ, πρέπει να έχει κάποιο πάρτι το Use, άντε να βρούμε να παρκάρουμε τώρα", του είπα.
Το 2011 είχαμε κάνει μια φωτογράφιση, σαν γάμου. Το 2016 παντρευτήκαμε κιόλας, χωρίς καμία φωτογράφιση.
Και μια καινούργια αγαπημένη πόλη να προσπερνάει τις υπόλοιπες στο πάντα υπέροχο πορτφόλιο των παραθαλάσσιων μεσογειακών προορισμών.
Τόσο ξεσηκωτικοί στο ντεμπούτο τους, το 2010 (τεχνικά το 2009), τόσο θλιβεροί δέκα χρόνια αργότερα, με τόσα στάδια να έχουν μεσολαβήσει στο ενδιάμεσο.
Κανένα ταξίδι δεν μού άφησε τόσες και τέτοιες εντυπώσεις σαν της Ταϊλάνδης, μέχρι εκείνο στο Βιετνάμ, σχεδόν έξι χρόνια αργότερα. Όχι τυχαία, και τα δύο ήταν στην Άπω Ανατολή.
Τι ζήσαμε, πώς μας έζησαν οι άλλοι. Είχαμε άγιο άγγιγμα, θείο. Ή μας άγγιξε κάποιος Θεός. Holy Touch.
Κάποτε ήμασταν τόσο κουλ, που μαζευόμασταν σε βεράντες με θόρυβο και θέα την Ακρόπολη και ανταλλάζαμε χαρτάκια Panini.
Αυτό είναι το καλό με τις ανασκοπήσεις. Μαζί με τον Patrick Watson, που επιστρέφει σε μια λίστα μου για Blogovision, ίσως επιστρέψει κι η Αντίπαρος στις αποδράσεις μου...
Tο 2018 ήταν χρονιά εξωπραγματική, με ιδέες, με ανακαλύψεις, με γνωριμίες, με αλλαγές, με έπαρση, καύλα, όρεξη. Και, βέβαια, με ταξίδια πολλά και παράξενα.
