10 χρόνια Blogovision: Πώς ψήφισε το Πο Πο Culture!

Μια φορά κι ένα καιρό, το 2007, έφτιαξα ένα blog, το Πο Πο Culture! Ήταν μια καλή χρονιά για τα blogs το 2007. Όλοι τα αγαπούσαν, όλοι τα διάβαζαν, όλοι διατηρούσαν από ένα και έγραφαν τα σώψυχά τους. Ήταν η ίδια χρονιά που ο Μάρκος προκήρυξε την πρώτη Blogovision. Δεν τη λέγαμε Blogovision τότε. Εγώ την είχα αποκαλέσει “μπλογκογιουροβίζιον” στο τελευταίο μου post εκείνης της πρώτης χρονιάς, αλλά ο επίσημος τίτλος του θεσμού ήταν “Rock The Vote”.

 Δεν τη λέγαμε Blogovision τότε. Εγώ την είχα αποκαλέσει “μπλογκογιουροβίζιον” στο τελευταίο μου post εκείνης της πρώτης χρονιάς, αλλά ο επίσημος τίτλος του θεσμού ήταν “Rock The Vote”.

Στην ομάδα του Πο Πο Culture! (που πια αποτελεί κομμάτι αυτού εδώ του blog, του Homo Ludens) είχε προστεθεί ο Νίκος Φωτάκης και τα φανταστικά του κείμενα είχαν εκτοξεύσει το traffic, ενώ κατά τη διάρκεια του Rock The Vote, χρησιμοποίησε το ΠΠC! και ο Φώτης Βαλλάτος για να δημοσιεύσει την 20άδα με τα αγαπημένα του άλμπουμ της χρονιάς. Ήταν μια πραγματική dream team. Εκείνες τις μέρες -κι ακόμη περισσότερο την επόμενη χρονιά- το Πο Πο Culture! έκανε κάτι απίστευτα νούμερα. Είχαμε 15.000 unique visitors το μήνα της Blogovision. Ήμασταν αυτό που σήμερα λένε “influencers”. Αλλά τότε νιώθαμε απλά σαν χαζοχαρούμενα παιδιά που έστηναν λίστες. Ο Μάρκος, για την πρώτη χρονιά, είχε ζητήσει να φτιάξουμε και λίστα με τα χειρότερά μας άλμπουμ. Λίγοι το είχαν κάνει, αλλά ο ίδιος είχε βάλει νο.1 στα δικά του χειρότερα το “Volta” της Bjork. Ήταν το νο.1 από τα καλύτερα δικά μου. Με τον Φωτάκη είχαμε κατεβάσει κοινή 20άδα. Στην κορυφή της λίστας του Βαλλάτου ήταν το “Untrue” του Burial. Έγραφε τότε ο Φώτης: “Μπαίνει μέσα σου σαν SARS, σου τρώει τον εγκέφαλο σαν κοξάκι και στο τέλος σε αποτελειώνει με τα αυτά τα διπλού επιπέδου (γυναικεία) φωνητικά που είναι «αρχαία» και σύγχρονα ταυτοχρόνως. Ποτέ η ηλεκτρονική μουσική δεν θα είναι ξανά η ίδια ύστερα από αυτόν τον δίσκο”.

Και στις δύο λίστες, το “Neon Bible” είχε μείνει χαμηλά. Στην τελική 20άδα της πρώτης Blogovision, έμεινε μόλις στο νο. 10. Πιστεύω ότι φέτος, με την Blogovision 10 των 10 θα έχουμε μια ισχυρή διόρθωση. Kαι το καλύτερο, κατ’ εμέ, άλμπουμ των Arcade Fire, που πια το έχουμε κατατάξει σωστά στο σύνολο του έργου τους, θα δικαιωθεί με μια θέση στην καλύτερη δεκάδα της δεκαετίας. Το 2007, πάντως, τη νίκη είχαν πάρει οι αιώνιοι αντίπαλοί τους, οι National, με το “Boxer”, ενώ δεύτερο ήταν το “In Rainbows” των Radiohead. Arcade Fire, National και Radiohead είναι και τα τρία πιο επιτυχημένα συγκροτήματα αυτού του θεσμού.

 Στις δικές μου λίστες, ο πιο επιτυχημένος είναι ο Spencer Krug, ο καλλιτέχνης που διάλεξα για να εικονογραφήσω αυτό το θέμα. Ήταν στο νο.1 μου ως Sunset Rubdown το 2009 και ως Moonface το 2013.

Στις δικές μου λίστες, ο πιο επιτυχημένος είναι ο Spencer Krug, ο καλλιτέχνης που διάλεξα για να εικονογραφήσω αυτό το θέμα. Ήταν στο νο.1 μου ως Sunset Rubdown το 2009 και ως Moonface το 2013 (UPDATE 2017: Νο. 1 και για φέτος, με τους Wolf Parade). To 2008, στο μεταξύ, είχαμε πάλι κατεβάσει κοινή λίστα με τον Φωτάκη, αλλά ο Νίκος είχε διαλέξει μόλις 2 άλμπουμ σ’ εκείνη την 20άδα. Στην πρώτη θέση είχα βάλει το “Third” των Portishead και στη δεύτερη το “Avatar” της Monika, το άλμπουμ που διάλεξε για την κορυφή τη δικής του ο Φώτης Βαλλάτος, guest blogger μας κι εκείνη τη χρονιά. Νικητές του θεσμού αναδείχθηκαν τότε οι Last Shadow Puppets, που τα είχαν πάει καλά και στις δύο λίστες που ανέβηκαν μέσω Πο Πο Culture! Ξαναμνημονεύω Βαλλάτο, όσον αφορά στο “Avatar”, που επίσης θα ψηφίσω ανάμεσα στα 10 καλύτερα της δεκαετίας: Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δίσκος του πλανήτη για φέτος (αλλά μπορεί και να είναι), αλλά η επίδραση που είχε στη μικρή μας (λαϊκοποπ-ο-κρατούμενη) χώρα ήταν περισσότερο σημαντική από χίλιες μολότοφ στο κέντρο της Αθήνας. Και πέρα από τους κομπλεξισμούς του μικρού μας (indie-κρατούμενου) μικρόκοσμου αυτό το (μικρό) κορίτσι έγραψε μερικά από τα πιο ουσιαστικά κλασσικά κομμάτια των τελευταίων ετών χωρίς να έχουν ούγια εντεχνίλας ή την αρχική ώθηση του «ποιοτικού» προτεκτοράτου. Προσκυνάμε ξανά. 

Το 2009, εκτός από την ψηφοφορία για εκείνη τη χρονιά, είχαμε και την ψηφοφορία της δεκαετίας των ’00s. Ο Φωτάκης δεν μετείχε πια, αλλά ο Βαλλάτος παρέμενε πιστός. Εγώ, όπως έγραψα και πιο πάνω, ψήφισα νο.1 για το 2009 τους Sunset Rubdown κι εκείνος τη Zola Jesus. Και οι δύο συνεχίζαμε να γράφουμε μίνι δισκοκριτικές για τα άλμπουμ της λίστας μας. Στην ψηφοφορία της δεκαετίας ο Φώτης πήγε με Arcade Fire και “Funeral” (που εύκολα ήταν και ο μεγάλος νικητής) κι εγώ με το “O” του Damien Rice, για το οποίο πολύ λοιδορήθηκα στην εκπομπή των Laternative εκείνα τα Χριστούγεννα (βρίσκονταν ακόμη βράδυ στον ΣΚΑΪ), όπου μαζί με το Μάρκο ανακοινώσαμε τα αποτελέσματα. Τα αθώα χρόνια της Blogovision έκλεισαν κάπου εκεί. Από την εκπομπή εκείνη και μετά, η Blogovision άρχισε να γίνεται κάτι πολύ μεγάλο, παρ’ ότι τα blogs είχαν αρχίσει πια να ξεφουσκώνουν και η κρίση ερχόταν σιγά σιγά…

 Το 2009 η Blogovision άρχισε να γίνεται κάτι πολύ μεγάλο, παρ’ ότι τα blogs είχαν αρχίσει πια να ξεφουσκώνουν και η κρίση ερχόταν σιγά σιγά…

Το 2010 ήταν η μοναδική χρονιά που αυτό που ψήφισα στο νο.1 μου ήταν αυτό που κέρδισε τη Blogovision. Ήταν το πιο εύκολο νο.1 της ιστορίας, παρ’ ότι ήταν μια πολύ ανταγωνιστική Blogovision, αφού τα απίστευτα καλά άλμπουμ ήταν πραγματικά πολλά. Ο Φώτης ξαναψήφισε Zola Jesus στην κορυφή, ενώ εγώ και οι περισσότεροι blogovisionaires είχαμε για 1 μας το “Suburbs” των Arcade Fire. Η διοργάνωση εκείνη δεν ήταν η καλύτερη μόνο γιατί η μουσική της χρονιάς ήταν φανταστική, αλλά και γιατί τελείωσε με εκείνο το αναπάντεχο πάρτυ στην πλατεία Καρύτση. Είπε ο Μάρκος να μαζευτούμε για κανα ποτό και περίμενε 40 άτομα και γέμισε η πλατεία από 300 και βάλε ανθρώπους και το πάρτυ τέλειωσε στις 5 το πρωί με το Μένεγο και τον Αλκιβιάδη να μας λιώνουν στο χορό και τα ποτά του -παντελώς απροετοίμαστου (πού νά ‘ξεραν οι άνθρωποι τι θα γινόταν) Blink να έχουν τελειώσει από νωρίς. Ήταν μακράν η καλύτερη χρονιά του θεσμού ως τώρα. Κι ας είχε σταματήσει ο Φώτης να γράφει (είχε απλά δημοσιεύσει τη λίστα του), εγώ συνέχιζα με εκτενείς -και βαρετές- δισκοκριτικές.

 Είπε ο Μάρκος να μαζευτούμε για κανα ποτό και περίμενε 40 άτομα και γέμισε η πλατεία από 300 και βάλε ανθρώπους και το πάρτυ τέλειωσε στις 5 το πρωί με το Μένεγο και τον Αλκιβιάδη να μας λιώνουν στο χορό και τα ποτά του Blink να έχουν τελειώσει από νωρίς.

Τις συνέχισα και το 2011 (με Anna Calvi στην κορυφή της λίστας μου) και το Βαλλάτο να έχει πια αποχωρήσει. Τη θέση του guest blogger στο Πο Πο Culture! πήρε ο Γιάννης Τσιούλης (Cartoon Dandy) που ψήφισε τη Lykke Li στην κορυφή της λίστας του. Το θεσμό καθάρισε η PJ Harvey με το “Let England Shake”, μετά από μεγαλη μάχη με τον Bon Iver. Και το πάρτυ στο Bios με live από τους Keep Shelly In Athens και τους Baby Guru ήταν, νομίζω, το πιο ποιοτικό που κάναμε. Ξαναβρεθήκαμε στο Bios και το 2012 για το πάρτυ της Blogovision, με το Θοδωρή Κανελλόπουλο να ανακοινώνει στο νο.1 το “Bloom” των Beach House και με live από τους His Majesty The King Of Spain. Ήταν η πρώτη χρονιά που σταμάτησα τις δισκοκριτικές και προσπάθησα να βρω έναν πιο δημιουργικό τρόπο παρουσίασης της 20άδας μου, αφού ήταν σαφές ότι κανείς δεν διάβαζε πια blogs. Τι είχα κάνει; Το περίφημο στριπ τιζ. Μαζεμένο ολόκληρο στο gif που ακολουθεί:

Το 2013 το πήγα στο κάπως πιο σοβαρό και συνόδευα τα άλμπουμ που ψήφιζα με μικρά μαθήματα ιστορίας που κάπως συνδέονταν με τον καλλιτέχνη ή το έργο του. Για παράδειγμα, το “Julia With Blue Jeans On” του Moonface, που ψήφισα στο νο.1 μου, το ξεκινούσα κάπως έτσι: Βάρβαρος: Λέξη που στην Αρχαία Ελλάδα χαρακτήριζε όσους δεν ήταν Ελληνες (από το “μπαρ-μπαρ”, τον ήχο που άκουγαν οι πρόγονοί μας σε μια ξένη γλώσσα) και που στη Ρώμη και το Μεσαίωνα έφτασε να χαρακτηρίζει τους απολίτιστους και επιθετικούς λαούς. Επίσης, τίτλος δύο τραγουδιών στο τελευταίο άλμπουμ του Spencer Krug, που το υπογράφει με το ψευδώνυμο Moonface.

Ο Cartoon Dandy ξαναεμφανιζόταν σε ρόλο guest blogger, αλλά με μια λίστα και μόνο ένα – δύο συνοδευτικά κείμενα, δίνοντας περισσότερο βάρος στην παρουσίασή της μέσω Instagram. Είπαμε, τα blogs είχαν πεθάνει πια… Μαζί με τα υπόλοιπα πέθανε και το Πο Πο Culture! και από το 2014 έγινε το κομμάτι “τέχνης και πολιτισμού” (τέλος πάντων) του Homoludens.gr. Το νέο μου blog το έβλεπα και ακόμη το βλέπω περισσότερο σαν περιοδικό γι’ αυτό κι εκείνη τη χρονιά είχα συνοδεύσει την 20άδα μου με πορτρέτα γυναικών που λατρεύω και που μού ταίριαζαν με τα άλμπουμ της λίστας. Ένα παράδειγμα, το νο. 7 εκείνης μου της λίστας, το “Brothers And Sisters Of The Eternal Son” του Damien Jurado, που συνοδεύτηκε από το παρακάτω: “Θα ήταν η Jennifer Connelly. Θα φεύγαμε μαζί σε road movie. Μεγάλο, νυσταλέο, αμερικάνικο. Μέσα σε ένα παλιό convertible και τίγκα στα κλισέ. Θα σταματούσαμε σε 2-3 πόλεις να μείνουμε περισσότερο καιρό. Χωρίς σκοπό. Στο Μέμφις, στο Αλμπουκέρκι, στο Βέγκας. Μόνο για σεξ. Μόνο για να με πνίγει στη ματιά της και στο στήθος της -και τελευταία στιγμή να με αφήνει να ανασαίνω ξανά. Τις νύχτες θα αλητεύαμε. Θα χανόμασταν λίγο και κάτι θα φούντωνε μέσα μου στη σκέψη, στην πιθανότητα ότι δεν θα την κολλούσα ξανά στον τοίχο κάποιου βρώμικου μοτέλ. Θα καταλήγαμε στο Σαν Φρανσίσκο χωρίς λεφτά και χωρίς να μένει κάτι που δεν θά ‘χαμε κάνει. Θα ληστεύαμε ένα μίνι μάρκετ, θα φουλάραμε το αυτοκίνητο και θα φεύγαμε για πίσω. Θα μας έπιαναν πριν προλάβουμε να φτάσουμε στο Φίνιξ. Θα την έβλεπα μια φορά ακόμη -στο δικαστήριο- και ποτέ ξανά”.

O Cartoon Dandy ήταν εδώ και το 2014, ψηφίζοντας πάλι Lykke Li στην κορυφή (εγώ Temples και “Sun Structures”), αλλά δεν μου έκανε τη χάρη πέρσι, ούτε φέτος, όσο κι αν τον παρακάλεσα. Εγώ πάλι, εγκαταλείποντας πια οριστικά τις δισκοκριτικές, αφού είχα ενθουσιαστεί με τις “περιοδικίστικες” ιδέες και το πόσο με έφτιαξε αυτό με τα κορίτσια της περασμένης χρονιάς, έφτιαξα μια λίστα που συνδυαζόταν με τις 20 κορυφαίες μου αναμνήσεις με τη χρονιά, μέσα από φωτογραφίες που είχα ανεβάσει στο Instagram και που τώρα πια μου δινόταν η ευκαιρία και ο χώρος να πω την ιστορία τους. Στην κορυφή ψήφισα Du Blonde και Σαντορίνη σε ένα δεκεμβριάτικο ταξίδι που είχα κάνει.

Με ταξίδια έκλεισα πέρσι, για ταξίδια μόνο έγραψα φέτος, αφού το 2016 ήταν η χρονιά που άκουσα λίγη μουσική γιατί γυρνούσα τον κόσμο instead. Το concept με τις καρτ ποστάλ, με φωτογραφίες που τράβηξα από 20 σημεία του πλανήτη που επισκέφτηκα για πρώτη φορά φέτος ικανοποίησε για μία ακόμη φορά τις ανανεωμένες ανάγκες της online μας επικοινωνίας που βασίζεται πολύ περισσότερο στην εικόνα παρά στο κείμενο πια.

 Με ταξίδια έκλεισα πέρσι, για ταξίδια μόνο έγραψα φέτος, αφού το 2016 ήταν η χρονιά που άκουσα λίγη μουσική γιατί γυρνούσα τον κόσμο instead.

Το πόσοι και πώς ψηφίσαμε μέσα από το Πο Πο Culture! είναι κι αυτό μια αποτύπωση της roller coaster δεκαετίας στην οποίαν απλώθηκε η Blogovision. Ένας θεσμός που ξεκίνησε πάνω στα καλύτερά μας χρόνια και μας κράτησε ζωντανούς ακόμη και στην κόλαση που ακολούθησε. Προφανώς και έπρεπε να εγκλιματιστούμε στα νέα δεδομένα για να επιβιώσουμε. Και το πώς άλλαξε ο τρόπος που παρουσιάσαμε τα αγαπημένα μας άλμπουμ είναι κι αυτό ενδεικτικό της προσαρμογής αυτής. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι: Έχει νόημα όλος αυτός ο κόπος που δίνεις κάθε Δεκέμβριο, να γράφεις, να σκέφτεσαι πρωτότυπες ιδέες παρουσίασης, να κάθεσαι τόση ώρα στο Photoshop; Νομίζω πως ναι, όσο κουραστικό κι αν είναι. Αυτό το blog θα μείνει εδώ για πάντα. Μια ανάμνηση όλων αυτών που ζήσαμε τόσο έντονα αλλά και τόσο γρήγορα. Νομίζω ότι ήδη, αν δεν το είχα, θα είχα ξεχάσει τι απίθανα περνούσαμε το 2008 και το 2009. Και σίγουρα δεν θα την έσκαγα στα μίζερα 2015 και 2016, ξεφεύγοντας με τον τρόπο που επέλεξα να ξεφύγω…