Ανεβαίνοντας το Jebel Hafeet

Φτάνοντας στο Al Ain νύχτα, μια σειρά φώτα που ανέβαιναν ως τον ουρανό μας τράβηξε αμέσως το βλέμμα. Δεν ήταν κάποιος πρόωρος χριστουγεννιάτικος στολισμός (κάτι που θα ήταν εντελώς άκυρο, για ευνόητους λόγους, σε μια συντηρητική, μουσουλμανική πόλη), αλλά τα φώτα του δρόμου που οδηγούσαν ψηλά στο Jebel Hafeet.

Το πρωινό ξύπνημα και η διαδρομή από το ξενοδοχείο ως τους πρόποδες του βουνού, με τον ήλιο να ανατέλλει σιγά σιγά πίσω από τον επιβλητικό όγκο του, μου θύμισε ξημερώματα στο ΑΣΑΕΔ, όταν είχα υπηρεσία και σηκωνόμουν για πρωινή προπόνηση στη σκιά του Υμηττού, αθλητής του στίβου τότε. Το Jebel Hafeet με τον Υμηττό έμοιαζαν να έχουν αρκετές ομοιότητες στο Strava. 10 χιλιόμετρα ανάβαση, μέση κλίση γύρω στο 7%, τελικό υψόμετρο κοντά στα 900 μέτρα.

 Το Jebel Hafeet με τον Υμηττό έμοιαζαν να έχουν αρκετές ομοιότητες στο Strava. 10 χιλιόμετρα ανάβαση, μέση κλίση γύρω στο 7%, τελικό υψόμετρο κοντά στα 900 μέτρα.

Αλλά ήξερα από τις περιγραφές όλων ότι αυτό το παράξενο βουνό στη μέση της ερήμου ήταν ένα τέρας που δύσκολα δαμάζεται. Κι αφού ξεκίνησα τις συγκρίσεις με τον Υμηττό, πάμε και στις διαφορές: Κανένα δέντρο, άρα καμία σκιά. Ευρύς δρόμος που επιτρέπει τα ζιγκ ζαγκ όταν η κλίση παραείναι δύσκολη αλλά και που εύκολα σε παρασέρνει να κάνεις πολλά παραπάνω μέτρα συνολικά και, βέβαια, 40 βαθμοί κελσίου από τις 9 το πρωί. Η κατάβαση θα ήταν σίγουρα μια απίστευτη εμπειρία, με την ποιότητα της ασφάλτου των Εμιράτων. Αλλά η ανάβαση; Τι θα γινόταν με την ανάβαση;

Ο υπογράφων, με το 402 στην πλάτη.

Δεν είχα χρόνο για αναγνωριστική βόλτα, οπότε δεν ήξερα πώς ακριβώς ξεδίπλωνε το βουνό την κλίση του. Όσοι το είχαν ανεβεί απλά έλεγαν “πρόσεχε τα πρώτα τρία χιλιόμετρα”. Το θέμα είναι ότι ο αγώνας δεν ήταν μόνο τα 10 της ανάβασης, αλλά κι άλλα 60, σε ένα flat σιρκουί κάτω από το βουνό, που εξελίχθηκαν σε μια ανούσια μάχη επιβίωσης για τις ομάδες που κατέβηκαν στον αγώνα με πολλούς ποδηλάτες και ήθελαν να παραδώσουν τον αρχηγό τους στο βουνό πιο ξεκούραστο απ’ ότι οι αντίπαλοί τους.

 Ο αγώνας δεν ήταν μόνο τα 10 χιλιόμετρα της ανάβασης, αλλά κι άλλα 60, σε ένα flat σιρκουί κάτω από το βουνό, που εξελίχθηκαν σε μια ανούσια μάχη επιβίωσης για τις ομάδες που κατέβηκαν στον αγώνα με πολλούς ποδηλάτες και ήθελαν να παραδώσουν τον αρχηγό τους στο βουνό πιο ξεκούραστο απ’ ότι οι αντίπαλοί τους.

Φρόντισα να μείνω όσο περισσότερο αμέτοχος γινόταν σε όλο αυτό (στη φωτογραφία, για παράδειγμα, κάθομαι στην ουρά του peloton των 155 ποδηλατών – είμαι ο μπλε, με πορτοκαλί κάλτσες, και το 402 στην πλάτη), και να βάζω λίγη παραπάνω προσπάθεια μόνο στο ένα σημείο που θα μπορούσε να γίνει η ζημιά και να αποκοπώ από το κυρίως γκρουπ (ένα πολύ κοφτό U-turn με ανηφοράκι αμέσως μετά). Και πάλι, όμως, όταν πατήσαμε για πρώτη φορά κλίσεις των 6 και 7%, είχαμε ήδη καεί σε μια κούρσα που πήγαινε σε ρυθμούς 40 χιλιομέτρων την ώρα.

Και τώρα, η ανάβαση

Αν το βουνό ήταν όντως μια ανάβαση στο 7%, όλα θα πήγαιναν καλά. Στο 7% πατούσα μια χαρά κι έβγαζα ακριβώς τα watts που περίμενα -γύρω στα 250-, πολλές φορές χωρίς καν να χρησιμοποιώ το 28άρι γρανάζι πίσω. Αλλά όχι. Το 7% ήταν η μέση κλίση και τα πραγματικά 7άρια ήταν ελάχιστα. Η ανάβαση ήταν αρκετά κομμάτια στο 10 και 12%, που τα ακολουθούσαν μικρότερα flat ή πιο εύκολα ανηφορικά κομμάτια. Και σε όποιο μέτρο ήταν πάνω από 10%, ακόμη και το 36-28 αποδεικνυόταν λίγο για τα 76 κιλά μου και τα 8 ακόμη του De Rosa μου. Τουλάχιστον ήταν αρκετό για να συνεχίσει να με πηγαίνει προς τα επάνω, όταν τριγύρω μου έβλεπα τον ορισμό του “dropping like flies” με ποδηλάτες να κάνουν αναστροφή και να το γυρίζουν σε κατηφόρα, εγκαταλείποντας την προσπάθεια, ή άλλους απλά να σταματάνε, να ξεπεζεύουν και να περιμένουν το αυτοκίνητο της ομάδας να τους φέρει λίγο νερό και να τους μαζέψει. Είχαμε κάπου 25 εγκαταλείψεις συνολικά, περίπου το 15% των συμμετοχών.

Δεν ξέρω αν έκανα καλά που άκουσα τις συμβουλές να το πάω ήρεμα στα πρώτα τρία χιλιόμετρα ή αν αυτό ήταν το πιο μεγάλο μου λάθος. Αν είχα ακολουθήσει το κυρίως γκρουπ (που, όμως, αποτελείτο κυρίως από πιτσιρικάδες, εντελώς άλλου επιπέδου από μένα ποδηλάτες -π.χ. έτρεχε η Εθνική Κουβέιτ μαζί μας) ίσως να είχα καλύτερη ψυχολογία και να πάλευα για κάτι παραπάνω από το απλά να τερματίσω. Γιατί, όπως πήγα τον αγώνα, έμεινα πολύ νωρίς πολύ μόνος (μόνος με το Garmin μου, καλύτερα), χωρίς κάποιον απτό στόχο. Ίσως όμως και απλά να είχα καεί αμέσως και τελικά να κατέληγα κι εγώ στην επιλογή “αναστροφή, κατηφόρα και πίσω στο ξενοδοχείο για ντουσάκι”.

 Τριγύρω μου έβλεπα τον ορισμό του “dropping like flies” με ποδηλάτες να κάνουν αναστροφή και να το γυρίζουν σε κατηφόρα, εγκαταλείποντας την προσπάθεια, ή άλλους απλά να σταματάνε, να ξεπεζεύουν και να περιμένουν το αυτοκίνητο της ομάδας να τους φέρει λίγο νερό και να τους μαζέψει.

Τερμάτισα τελικά 15ος στους Masters και 69ος στο σύνολο. 15ος στους 38 και 69ος στους 155. Όχι άσχημα, αλλά όχι και καλά για την κατάσταση που ήξερα ότι ήμουν. Ήταν η τελευταία πράξη της προετοιμασίας μου για τη φετινή σεζόν. Άντεξα να προπονούμαι 4 και 5 φορές την εβδομάδα, σχεδόν 9 ώρες πάνω στη σέλα, για περισσότερο από τρεις μήνες. Η ήταν η πρώτη μου κανονική προετομασία για πρώτη φορά από τότε που σταμάτησα τον πρωταθλητισμό, το 2000, σε ένα άλλο άθλημα τότε. Αυτό από μόνο του είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα.

Δεν ξέρω πόσο έχω πραγματικά βελτιωθεί. Ο αγώνας της 20ης Οκτωβρίου θα μπορούσε να είναι μια ένδειξη του “καθόλου”. Αλλά τώρα που επιτέλους θα ξεκουραστώ, θα φορμαριστώ και θα αρχίσω να τρέχω κούρσες με τη χαρά και την αυτοπεποίθηση του τότε, όταν έκανα στίβο, ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Μου πήρε κάπου 52 λεπτά να ανεβώ το βουνό, όταν ο Chaves, o Kangert ή ο Rui Costa (οι τρεις νικητές του Abu Dhabi Tour ως τώρα) το κάνουν γύρω στα 20. 32 λεπτά πήρε το νικητή του δικού μας αγώνα. Έχανα, δηλαδή, περίπου δύο λεπτά στο χιλιόμετρα για τα τελευταία δέκα -και αυτό μου ακούγεται τόσο μα τόσο χάλια επίδοση… Ήταν όντως; Όλη μου η προσπάθεια, για όποιον έχει όρεξη για ανάλυση, υπάρχει στο Strava.

Πρώτος αγώνας της “κανονικής” περιόδου, σε δύο εβδομάδες στο ακόμη πιο μεγάλο βουνό των Εμιράτων, το Jebel Jais. Αν το Hafeet είναι ο Υμηττός, τότε το Jais είναι η Πάρνηθα. Πιο μακριά διαδρομή, αλλά πιο σταθερή και με πιο ήπιες κλίσεις. Εννοείται, βέβαια, χωρίς σκιά και σωτηρία από τον καυτό ήλιο. Αλλά, ιστορικά, στην Πάρνηθα έχω τρέξει πολύ καλύτερους αγώνες απ’ ότι στον Υμηττό, οπότε ελπίζω σίγουρα σε κάτι πιο ποιοτικό από το χθεσινό αποτέλεσμα. Θα δείξει σε δύο εβδομάδες.

Υ.Γ. 1: Όλα τα παραπάνω, συμπυκνωμένα, τα είπα με ένα μικρό Instagram Story, αμέσως μετά τον αγώνα. Ιδού οι εικόνες:

Υ.Γ. 2: Και πώς ήταν η κατάβαση λοιπόν; Ε ναι. Η κατάβαση ήταν μια από τις πιο όμορφες ποδηλατικές εμπειρίες της ζωής μου. Τρεις λωρίδες δρόμος, φιδωτός, 10 χιλιόμετρα με τέτοιες κλίσεις. Κι επειδή, για λόγους ασφαλείας, μας κατέβασε αυτοκίνητο συνοδείας, ήταν μεν γρήγορη, αλλά όχι τόσο γρήγορη που να μην προλαβαίνεις να πάρεις τα μάτια σου από την άσφαλτο και να χαζέψεις τη θέα. Ήταν απλά αναζωογονητική. Ένα τρόπαιο που με έκανε να νιώσω σχεδόν νικητής.