Countdown to 007: SPECTRE
Εν έτει 2015 και με 23 “επίσημες” ταινίες στο ενεργητικό του, είναι λογικό ο James Bond να έχει κουράσει πια πολύ κόσμο. Γιατί να πάει να δει κανείς και την 24η; Εχμ, η αλήθεια είναι ότι το πιο αποτελεσματικό (σαν το κουμπί εκτίναξης στην Aston Martin ένα πράγμα) επιχείρημα των αντιμποντικών είναι ότι σε κάθε ταινία γίνεται ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αλλάζουν μόνο οι τοποθεσίες και οι γκόμενες. Στο SPECTRE, ειδικά, δεν γίνεται απλώς αυτό, αλλά γίνεται με μια σχεδόν μανία του Mendes να θυμίσει το παρελθόν (ειδικά το `60s του ήρωα). O Mendes είναι συλλέκτης στιγμών του 007 και στην ταινία αυτή δίνει ρεσιτάλ τοποθέτησης “κλεισιμάτων του ματιού” προς τον προσεκτικό θεατή. Κάτι σαν αυτό που συνέβαινε στο “Πέθανε Μια Άλλη Μέρα”, αλλά με πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Δεν είμαι σινεκριτικός, οπότε δεν θα το πάω παρακάτω. Δεν πηγαίνω καν να δω μια ταινία του James Bond με τη σκέψη ότι πάω να δω μια οποιαδήποτε περιπέτεια -και άρα θα με διασκεδάσει περισσότερο αν έχει πιο εντυπωσιακές εκρήξεις και πιο αναπάντεχους τρόπους να πεθαίνουν οι κακοί ή πιο έξυπνο σενάριο σχετικά με το γιατί ένας μανιακός θέλει να καταστρέψει τον κόσμο. Με περισσότερο από μισό αιώνα ιστορίας, ο Bond είναι για μένα ένας ιδιαίτερος ήρωας, ένας κολλητός που χάνεται για 2-3 χρόνια κάθε φορά και μετά γυρίζει και κάνει μεγάλο χαμό και για τον οποίον θέλω να μαθαίνω τα νέα του κάθε τόσο και να κλέβω κόλπα στο πώς ντύνεται, τι ρολόγια φοράει, τι ατάκες λέει στα κορίτσια και τι ποτά πίνει. Κάπως έτσι, το SPECTRE το απόλαυσα πολύ περισσότερο από το Skyfall και τον ανούσιο υπαρξισμό του. Γιατί το SPECTRE έχει τόσες αναφορές στην ιστορία του Bond ως τώρα, στις προηγούμενες 23 ταινίες, που είναι σαν να κάτσαμε σε ένα καφέ με τον κολλητό αυτόν που χάνεται για 2-3 χρόνια κι αρχίσαμε να λέμε για τα παλιά και να θυμόμαστε ωραία σκηνικά και να μας πήρε η νύχτα και να ξημερώσαμε στο ίδιο τραπέζι πάνω από βότκα μαρτίνι κουνημένα.
Στο ιστορικό αφιέρωμα του Πο Πο Culture, “Countdown to 007”, έγραφα βέβαια για άλλα, ακόμη πιο ταπεινά: με πόσες καλλονές πήγαινε ανά ταινία, με τι γκατζετάκια έπαιζε, τι αυτοκίνητα οδηγούσε. Δεν πήγα με το σημειωματάριό μου στον κινηματογράφο (αλλά υπόσχομαι ένα update a la maniere de “Countdown to 007” μόλις ξαναδώ την ταινία στο σπίτι μου), οπότε μαζεύω εδώ βιαστικά μερικά που έχουν νόημα: Η Aston Martin πετάει φωτιές και διαθέτει κουμπί εκτίναξης του καθίσματος, ο κακός έχει λημέρι μέσα σε ένα κρατήρα ηφαιστείου και φοράει σακάκι χωρίς κολάρο α λα Δρ. Νο, τα κοστούμια του Daniel Craig είναι στην καλύτερή τους φάση (Tom Ford για να της βάλουμε όνομα) από τότε που ο Brioni έκανε παπάδες με τον Pierce Brosnan, η χήρα Monica Bellucci είναι πάντα πρόθυμη να πέσει στο κρεβάτι, το συνήθη ρόλο των σκι παίζει εδώ ολόκληρο αεροπλάνο που γλιστράει στη χιονισμένη βουνοπλαγιά, ενώ υπάρχει και εσωτερικός κακός, μέσα στις μυστικές υπηρεσίες της Αυτής Μεγαλειότητος, ο οποίος κινείται με το κωδικό C (που αν το Q του Q στέκει για το Quartermaster), τότε του C το C πρέπει να σημαίνει Cunt, γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο πρακτορικό. Επειδή κάποιοι δεν έχετε ακόμη πάει να το δείτε, μη το γεμίσω με spoilers, αφού οποιαδήποτε αναφορά σε κάτι από το παρελθόν, πρακτικά είναι και μια σκηνή της ταινίας, σε αυτό που μοιάζει με μια συρραφή από deja-vus. Αν δεν το έχετε πάρει είδηση, κρατήστε μόνο ότι επιστρέφει η SPECTRE, η οργάνωση δηλαδή που τα αρχικά της σημαίνουν Special Executive for Counter-intelligence, Terrorism, Revenge and Extortion και που έχει για αρχηγό τον Ernst Stavro Blofeld, για τον οποίο επιτέλους θα μάθουμε γιατί μισεί τόσο τον Bond (και τι είναι αυτό το σημάδι στο μάτι του).
Το SPECTRE λειτουργεί ακόμη καλύτερα ως ένα εργαλείο εισαγωγής ή επιστροφής στο κινηματογραφικό σύμπαν του 007. Είναι η καλύτερη αφορμή. Και η καλύτερη εκκίνηση.
Ναι, όλα τα παραπάνω μοιάζουν -και είναι- τόσο αστεία. Αλλά ας το δούμε και λίγο πιο αντικειμενικά: Γιατί να πάει κανείς στο σινεμά σήμερα να δει μια ταινία του James Bond όπου γίνεται πάντα αυτό που έχει γίνει και στις προηγούμενες; Ε, αν δεν πάει ακριβώς γι` αυτόν το λόγο -γιατί του αρέσει αυτό που έλεγε κάποτε ο Umberto Eco για το (ή μέσα στο, δεν θυμάμαι) Όνομα του Ρόδου, ότι κάθε ωραίο βιβλίο είναι στην ουσία οι αναφορές του σε χιλιάδες άλλα ωραία βιβλία- τότε ας μην πάει καθόλου. Αν πάλι, η είδηση ότι το Νοέμβριο του 2015 θα έβγαινε νέος James Bond τον οδήγησε σε πράξεις ειλικρινούς παλιμπαιδισμού, όπως για παράδειγμα να κάτσει να ξαναδεί όλες τις προηγούμενες ταινίες με τη σειρά, τότε το SPECTRE είναι όχι απλά το απόλυτο must see. Και, υπό αυτό το πρίσμα, αν όλα αυτά συγκινούν έστω και έναν από όσους δεν είναι τόσο εκτεθειμένοι στο μύθο του Bond (ή τον έχουν πια βαρεθεί), το SPECTRE λειτουργεί ακόμη καλύτερα ως ένα εργαλείο εισαγωγής ή επιστροφής στο κινηματογραφικό σύμπαν του 007. Είναι η καλύτερη αφορμή. Και η καλύτερη εκκίνηση.
ΥΓ. Επειδή το κοινό του Πο Πο Culture! σίγουρα αγωνιά: Όχι, δεν μου αρέσει η Léa Seydoux ως γκόμενα…
