Ένα βήμα παραπέρα από το επεισόδιο Sagan – Cavendish

Αυτό το κείμενο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο αφορά στο περιστατικό που συνέβη χθες, στο φινάλε του 4ου ετάπ του Γύρου Γαλλίας. Το δεύτερο είναι μια ανάλυση που πατάει πάνω στις αντιδράσεις που προκάλεσε αυτό το περιστατικό, αλλά πάει τη συζήτηση πολύ πιο μακριά.  Εξετάζει περισσότερο το μένος της μεγάλης πλειονότητας όσων παρακολουθούν το Tour de France εναντίον της Team Sky, παρά το αν ο Sagan ακυρώθηκε δίκαια ή άδικα.

Επειδή έχουν ήδη γραφτεί πάρα πολλά σχετικά με αυτά που μάζεψα κι εγώ για το πρώτο μέρος του post, και επειδή λογικά απορείς πώς συνδέεται η Team Sky με όλο αυτό, μπορείς να πας κατ’ ευθείαν στο ζουμί (στο δεύτερο μέρος δηλαδή), κάνοντας κλικ εδώ. 

---

Ι. Έπρεπε να ακυρωθεί ο Peter Sagan;

Με τη σειρά, οι αντιδράσεις μου στα τελευταία μέτρα του χθεσινού ετάπ του Γύρου Γαλλίας, όπου συνέβη αυτό:

1. (200 μέτρα πριν το τέλος) Ωχ, έκανε μαλακία ο Sagan!
2. (200 μέτρα πριν το τέλος) Α, ο Cavendish έπεσε; Δεν πειράζει τότε.
3. (100 μέτρα πριν το τέλος) Μα τι κάνει ο Demare;
4. (100 μέτρα πριν το τέλος) Έπεσαν κι άλλοι…
5. (Στον τερματισμό) Μπράβο ρε Demare!
6. (Λίγο μετά τον τερματισμό) Μπράβο και σε σένα Sagan που πήγες να μάθεις αν είναι καλά ο Cav και να πεις συγγνώμη.
7. (Ξαναβλέποντας τα replays για να σιγουρευτώ) Αντανακλαστικά έβγαλε τον αγκώνα, για ισορροπία και για να προστατευτεί από το ποδήλατο του Cavendish που προσπάθησε να προσπεράσει από ένα σημείο όπου απλά δεν χωρούσε.
8. (Όταν ανακοινώθηκε η ποινή) Αδικία! Αδικία! Αδικία!
9. (Μετά τις πρώτες αντιδράσεις και το πρώτο σχόλιο Greipel) Ρε μπας και δεν το είδα καλά και το έκανε όντως επίτηδες;
10. (Ξαναβλέποντας τα replays 10 φορές, καρέ-καρέ, και σε αργή κίνηση) Αντανακλαστικά έβγαλε τον αγκώνα, για ισορροπία και για να προστατευτεί από το ποδήλατο του Cavendish που προσπάθησε να προσπεράσει από ένα σημείο όπου απλά δεν χωρούσε. 
11. (Μετά τις πιο ψύχραιμες αντιδράσεις και το δεύτερο σχόλιο Greipel) Αδικία! Πολύ μεγάλη αδικία! Υπερβολικά αυστηρή ποινή. Αν έπρεπε να δοθεί κάποια ποινή για παραδειγματισμό, ας του ακύρωναν το αποτέλεσμα στο ετάπ, αλλά να έκαναν το ίδιο και με τον Demare που πήγαινε αριστερά – δεξιά σαν μεθυσμένος και στην ουσία ήταν ο υπαίτιος για όλο αυτό το χάος.
12. (Το επόμενο πρωί, διαβάζοντας ακόμη περισσότερες αναλύσεις) Καλά το είδα από την πρώτη στιγμή, δεν έφταιγε ο Sagan και σίγουρα δεν έπρεπε να τιμωρηθεί τόσο αυστηρά.

Περιληπτικά η ιστορία, για όποιον δεν την πήρε είδηση: Η είσοδος με μεγάλη ταχύτητα σύσσωμου του peloton στο Vittel, στο τέταρτο ετάπ του Γύρου της Γαλλίας, προκαλεί μια μεγάλη πτώση ποδηλατών ενάμισι, περίπου, χιλιόμετρο πριν τον τερματισμό. Απομένουν όχι παραπάνω από 20 αθλητές να διεκδικούν τη νίκη. Η έλλειψη οργανωμένων “τρένων” που θα τους οδηγούσαν με ένα σχετικά ομαλό τρόπο στο τελικό σπριντ, τούς ξεβράζει σε ένα εντελώς άναρχο φινάλε. Μερικοί από τους πιο γρήγορους σπρίντερ του κόσμου προσπαθούν να πάρουν τη σωστή θέση που θα τους δώσει τη νίκη, και κάποιοι το κάνουν με κινήσεις “κομάντο”. Αρχικά ο Greipel θα τζατζαριστεί με τον Bouhanni, ο Γάλλος θα αλλάξει πορεία για να μην πέσει, ακριβώς τη στιγμή που προσπαθεί να τον περάσει ο συμπατριώτης του και τελικός νικητής του ετάπ, Arnaud Demare. Πράγμα που προκαλεί ένα ντόμινο αλλαγών στην πορεία των ποδηλατών που ακολουθούν, με πιο σημαντική συνέπεια απ’ όλες ότι ο Mark Cavendish βρίσκεται στριμωγμένος ανάμεσα στον πίσω τροχό του Peter Sagan και στις προστατευτικές μπάρες, να προσπαθεί να προσπεράσει τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή με ταχύτητα που πλησιάζει τα 70 χιλιόμετρα την ώρα.

 Όλο αυτό προκαλεί ένα ντόμινο αλλαγών στην πορεία των ποδηλατών που ακολουθούν, με πιο σημαντική συνέπεια απ’ όλες ότι ο Mark Cavendish βρίσκεται στριμωγμένος ανάμεσα στον πίσω τροχό του Peter Sagan και στις προστατευτικές μπάρες, να προσπαθεί να προσπεράσει τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή με ταχύτητα που πλησιάζει τα 70 χιλιόμετρα την ώρα.

Στο επόμενο δέκατο του δευτερολέπτου, ο Cavendish ακουμπάει τον Sagan με το τιμόνι του και ο Σλοβάκος προσπαθεί να κρατήσει την ισορροπία του, στρίβοντας λίγο αριστερά και σηκώνοντας τον δεξιό του αγκώνα για αντίβαρο. Ή, σύμφωνα με τους κριτές του αγώνα, αντιδρά κτυπώντας με τον αγκώνα τον Cavendish και τον στέλνει να συντριβεί πάνω στις μπάρες, προκαλώντας ένα πολύ επικίνδυνο ατύχημα. Ο Sagan τερματίζει τελικά 3ος, αλλά δύο ώρες αργότερα οι κριτές θα τον ακυρώσουν. Το σκεπτικό τους είναι ότι η UCI έχει έναν αστερίσκο στον κανονισμό της που επιτρέπει τον αποκλεισμό από τη συνέχεια μιας διοργάνωσης ενός ποδηλάτη που θέτει σε κίνδυνο τους άλλους, αν η περίπτωση είναι ιδιαίτερα σοβαρή. Σε μια “μη σοβαρή” περίπτωση, η ποινή λογικά θα ήταν η ακύρωσή του μόνο στο συγκεκριμένο ετάπ.

Η άποψή μου είναι ότι όχι μόνο δεν ήταν “σοβαρή περίπτωση” (ασχέτως αν το τελικό αποτέλεσμα ήταν όντως ένας σοβαρός τραυματισμός), αλλά ότι ο Sagan ούτε καν κινήθηκε με τρόπο που να θέτει σε κίνδυνο τους αντιπάλους του. Κοινώς, ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το ατύχημά του, το έχει ο ίδιος ο Cavendish. Όλα αυτά τα γράφω μόλις 10 μέρες μετά από ένα δικό μου ατύχημα, με παρόμοια ταχύτητα (στον πολύ πιο αδιάφορο “Γύρο Τρίπολης” ωστόσο -τόσο αδιάφορο που κινδυνεύω να χαρακτηριστώ γραφικός που κάνω τη σύγκριση), που άφησε το μισό μου δέρμα στην άσφαλτο, με αποτέλεσμα να πληκτρολογώ αυτές τις σκέψεις με μεγάλη δυσκολία, αφού οι τρύπες στα δάκτυλά μου δεν έχουν ακόμη κλείσει. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν όταν πηγαίνεις με τέτοια φόρα και πάνω στη ζάλη του αγώνα. Όπως εγώ δεν έψαξα να κατηγορήσω το Δήμο που δεν είχε στρώσει καλά τη λακούβα, μέσα στην οποία έπεσα, έτσι κι ο Cav δεν έδειξε ιδιαίτερα έξαλλος με τον Sagan, παρότι θεωρητικά τού είχε μόλις καταστρέψει το Γύρο Γαλλίας. Το μόνο του σχόλιο ήταν “δεν έπρεπε να σηκώσει τον αγκώνα τόσο πολύ”. Ο Greipel ήταν πιο δριμύς αρχικά, για να αναιρέσει -σε δεύτερο σχόλιο, όταν είχε πια δει το replay- λέγοντας ότι “δεν έπρεπε να βιαστώ να μιλήσω”.

Νομίζω ότι πια, σχεδόν 16 ώρες μετά το συμβάν, και με τα replays από τις δύο κάμερες που κατέγραψαν το σπριντ να έχουν παιχτεί με μεγαλύτερη συχνότητα κι από το βίντεο της δολοφονίας του JFK, έχει γίνει σαφές ότι ο Sagan δεν χτύπησε εσκεμμένα τον Cavendish, προσπαθώντας να τον πετάξει στις μπάρες. Αν δεν έχεις ακόμη πειστεί, υπάρχουν δύο links που αξίζει να μελετήσεις:  Ένα | Δύο.

Αλλά επειδή το πιο εύκολο πράγμα είναι να γίνει κανείς κριτής από την κερκίδα, νομίζω ότι οφείλω, πριν περάσω στο δεύτερο μέρος αυτού του κειμένου, να υπενθυμίσω σε όλους ότι οι υπεύθυνοι κομισάριοι πρέπει να πάρουν μια απόφαση μέσα σε λίγη ώρα, αμέσως μετά τον αγώνα, με όλη την πίεση της στιγμής.

___

ΙΙ. Τι μας μαθαίνει η αντίδραση του κοινού μετά τον αποκλεισμό Sagan

Κατ’ αρχάς τι μού έμαθε η δική μου αντίδραση;

Πήγαινε στην αρχή του πρώτου μέρους αυτού του post. Διάβασε τη δεύτερή μου αντίδραση: “Α, ο Cavendish έπεσε; Δεν πειράζει τότε.”

Δεν χρειάζεται να υποκριθώ. Αντιπαθώ τον Mark Cavendish, όσο κι αν σέβομαι το ταλέντο του και τα όσα έφερε στο σπορ. Τον αντιπαθώ για πάρα πολλούς λόγους, όλους αγωνιστικούς. Έχω διαβάσει άπειρες φορές πόσο εξαιρετικός χαρακτήρας είναι εκτός αγώνων. Ψυλλιάζομαι ότι μπορεί να είναι λίγο PR όλο αυτό, αλλά δεν θα κάτσω να το αμφισβητήσω τώρα. Όμως μέσα στον αγώνα, στο δρόμο ή στην πίστα, τον έχω δει άπειρες φορές να κινείται με αυθάδεια, υπερβολικό τσαμπουκά, να φωνάζει, να τα βάζει με την ομάδα του, με τις ομάδες των αντιπάλων, να απλώνει αγκώνες, να αλλάζει επικίνδυνα πορεία και γενικά να συμπεριφέρεται λες και οι υπόλοιποι είναι κατώτεροί του.

Αντιθέτως, συμπαθώ αφάνταστα τον Peter Sagan. Για τις σούζες και τις φάρσες, για τα αξύριστα πόδια και τα χαμόγελα ακόμη κι όταν χάνει και, βέβαια, γιατί είναι ο σπουδαιότερος ποδηλάτης της γενιάς του. Είναι ο σταρ που έλειπε από το άθλημα, αυτός που μπορεί να το αποκαταστήσει στα μάτια ακόμη και των πιο δύσπιστων, όλων όσοι το είχαν σιχαθεί μετά την τεράστια απογοήτευση που αποδείχτηκε ο θρύλος που έχτιζε τόσα χρόνια ο Lance Armstrong. Είναι αυτός που φέρνει νέα παιδιά στην ποδηλασία, τρέχοντας μόνος του, μακριά από ομαδικές τακτικές που προκαλούν ασφυξία στο peloton, που επιτίθεται στα πιο αναπάντεχα σημεία και που κάνει ακόμη και τον πιο αδιάφορο αγώνα να αποκτά σασπένς για το τι θα μηχανευτεί πάλι για να τον φέρει πάνω κάτω.

Η αρχική μου αντίδραση, λοιπόν, ήταν περισσότερο θέμα συμπάθειας προς τον έναν και αντιπάθειας προς τον άλλον -ό,τι κι αν είχε πραγματικά συμβεί. Στο ένα δέκατο του δευτερολέπτου που κράτησε η όλη ιστορία, άλλωστε, και με το πλάνο από το ελικόπτερο να κρύβεται από τα δέντρα, η πρώτη εντύπωση ήταν δεδομένο ότι θα είχε έντονη επιρροή από τις συμπάθειες. Κάτι σαν την ιστορία Zidane – Materazzi. Ναι, ΟΚ, κόκκινη, αλλά να τη φάει κι ο άλλος γιατί κάτι χοντρό του είπε.

Η σημειολογία, επίσης, είναι εξαιρετική. Βγαλμένη από το πιο υγρό όνειρο του Umberto Eco. Ο αδιαμφισβήτητος σταρ των σπριντ, πριν εμφανιστεί ο Sagan, ο άνθρωπος που έχει 30 νίκες σε ετάπ του Tour de France (τη δεύτερη καλύτερη επίδοση της ιστορίας, πίσω από τον Eddy Merckx), σε μια από τις τελευταίες απόπειρες της καριέρας του να λάμψει όσο και την περίοδο 2009-2013, να χάνει με κάθε πιθανό τρόπο από τον διάδοχό του. Ακόμη και με αγκωνιά. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Doha του Qatar, όπως έγραφα σε απ’ ευθείας μετάδοση πέρσι τον Οκτώβριο, ο Cavendish έπρεπε να κερδίσει. Έκανε ένα λάθος και έχασε. Από ποιον άλλον; Από τον Sagan. Κάθε του προσπάθεια να συγκριθεί με τον καινούργιο superstar πάει κατά διαόλου. Και ξαφνικά, στις 4 Ιουλίου του 2017, το Tour de France του γίνεται κομμάτια όχι από οποιονδήποτε αντίπαλο, αλλά πάλι από τον Sagan.

Ολο αυτό, η γιγαντομαχία του ανθρώπου που κάποτε δεν έβγαζε την πράσινη φανέλα από πάνω του με τον άνθρωπο που έχει την αποκλειστικότητά της τώρα, δίπλα στην άδικη απόφαση του αποκλεισμού του Sagan από τη συνέχεια του Γύρου και, βέβαια, μαζί με το άγριο θέαμα των πτώσεων με τρελλή ταχύτητα στο χθεσινό ετάπ, προκάλεσαν ένα τεράστιο κύμα συζητήσεων και αναλύσεων. Ξαφνικά βρεθήκαμε να μαλώνουμε με όρους σχεδόν ποδοσφαιρικούς, για το ποιος φταίει και ποιος όχι, ποιος είναι πιο μαλάκας και ποιος είναι πιο “κύριος”, για το αν οι κριτές πήραν την απόφαση για να στείλουν στον κουβά όσους έπαιξαν στοίχημα τον Sagan για την πράσινη φανέλα και για διάφορα άλλα τέτοια που δύσκολα θα αφορούσαν μια ποδηλατική συζήτηση, αν οι δύο πρωταγωνιστές της δεν ήταν ακριβώς οι Sagan και Cav. Κι ενώ, σε μια πρώτη ανάγνωση, όλη αυτή η σχεδόν οπαδική κόντρα μοιάζει σαν κάτι κακό για το άθλημα, όσο το ξανασκέφτομαι, συνειδητοποιώ ότι υπάρχει πολύς κόσμος που παθιάζεται με το #LeTour και γενικά την ποδηλασία, όπως εγώ, κάτι που σε τελική ανάλυση μόνο καλό μπορεί να είναι.

 Το πιο σημαντικό αυτής της “συζήτησης” ήταν το ισοζύγιό της. Από την πρώτη στιγμή, πριν βγουν οι αναλύσεις των replays, πριν καν βγει η ποινή καλά καλά, το κοινό αίσθημα ψήφιζε μαζικά Sagan.

Το πιο σημαντικό, όμως, αυτής της “συζήτησης” ήταν το ισοζύγιό της. Από την πρώτη στιγμή, πριν βγουν οι αναλύσεις των replays, πριν καν βγει η ποινή καλά καλά, το κοινό αίσθημα ψήφιζε μαζικά Sagan. Όπως η δική μου ενστικτώδης αντίδραση κυμάνθηκε από το “σίγουρα δεν έφταιγε ο Sagan” μέχρι το “καλά του έκανε του μαλάκα”, έτσι κι οι περισσότεροι πήραν το πλευρό του. Στην αρχή ήταν ένα κύμα συμπάθειας, που τονώθηκε από την ίδια την κίνηση του Sagan να πάει αμέσως να δει τι έπαθε ο Cav. Μετά έγινε κύμα υπεράσπισης στο πρώτο σχόλιο του Greipel και σε όσους έσπευσαν να το ασπαστούν. Μετά έγινε κύμα οργής, όταν βγήκε η απόφαση. Όσοι είχαν πάρει την άλλη πλευρά, του Cavendish, αναθάρρησαν την ώρα που ανακοινώθηκε η ποινή και σήκωσαν προσωρινά την παντιέρα του “τα λέγαμε εμείς”. Αυτό μετέτρεψε το κύμα υπέρ Sagan σε τσουνάμι. Ένα τσουνάμι που πήγε πια τη συζήτηση πέρα από τη θάλασσα του τι σκατά είχε συμβεί στο σπριντ και την έστειλε να σαρώσει την ξηρά, με τα Col d’ Izoard της και τα Mont Ventoux της, και να διαλύσει στο διάβα της όλα αυτά που μας ενοχλούν στο Γύρο της Γαλλίας τα τελευταία χρόνια…

Κάπου εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η Team Sky. Όταν ξεκινάμε να μιλάμε για το τι μας ενοχλεί στο Γύρο της Γαλλίας τα τελευταία χρόνια, είναι πιο δεδομένο κι απ’ το ότι το καλοκαίρι το Mega θα παίζει επαναλήψεις του “Ρετιρέ”, ότι η συζήτηση θα πάει στη Sky. Κατ’ αρχάς η σύνδεση του Cavendish με τη Sky είναι πιο δυνατή από τη μία χρονιά που έτρεχε με τα χρώματά της. Γιατί η Team Sky δεν είναι απλά μια ομάδα. Είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία. Μια σχολή που στο World Tour ονομάζεται Sky, αλλά στην πίστα ονομάζεται Team Great Britain και της οποίας άξιος απόφοιτος είναι, μεταξύ άλλων, ο Cav. Οι λέξεις κλειδιά που κάνουν τους φίλους του Tour de France και της ποδηλασίας γενικότερα να βγάζουν σπυριά είναι: Επιστημονική Προετοιμασία. Marginal Gains. Έλεγχος του ρυθμού στα ανηφορικά ετάπ. Chris Froome.

 Όταν ξεκινάμε να μιλάμε για το τι μας ενοχλεί στο Γύρο της Γαλλίας τα τελευταία χρόνια, είναι πιο δεδομένο κι απ’ το ότι το καλοκαίρι το Mega θα παίζει επαναλήψεις του “Ρετιρέ”, ότι η συζήτηση θα πάει στη Sky.

Από το καλημέρα του φετινού Γύρου, οι τιμητές της Sky ήταν (ήμασταν;) έτοιμοι να εκτοξεύσουμε δηλητήρια. 4 ποδηλάτες της στην πρώτη 8άδα της βροχερής ατομικής χρονομέτρησης; Τι παίχτηκε πάλι; Μα το περίφημο skinsuit της Castelli, που ένας Θεός ξέρει πόσα λεφτά κοστίζει και ποιο παράθυρο του κανονισμού εκμεταλλεύτηκαν για να χρησιμοποιήσουν. Στο τέλος του 4ου ετάπ, και μετά τον αποκλεισμό του Sagan, η γενική κατάταξη γράφει 1. Geraint Thomas (Team Sky), 2. Christopher Froome (Team Sky), … 7. Michal Kwiatkowski (Team Sky). Δεν έχουμε καλά καλά μπει στη Γαλλία ακόμη και ο Γύρος Γαλλίας, για πολλούς, μοιάζει να έχει ήδη κριθεί. Πάλι. Για μία ακόμη χρονιά. Υπέρ μιας ομάδας που έχει τόσες πολλές απαντήσεις να δώσει, για τα TUE του Bradley Wiggins ας πούμε, από μια χώρα / ομοσπονδία που -μέσω των ίδιων παραγόντων- έχει να δώσει ακόμη περισσότερες (όπως, πού γύριζε η Lizzie Armitstead, νυν Lizzie Deignan, όταν την έψαχναν για doping control). Τόσες υποψίες, τόσα innuendo, τόσο bad karma, κι όμως η Sky συνεχίζει να κυριαρχεί στο Γύρο Γαλλίας ανεπηρεάστη. Με τον Chris Froome, ένα ποδηλάτη που εκτός από το Γύρο Γαλλίας (και το Dauphine που είναι κάτι σαν το stepping stone πριν το Grand Boucle) δεν έχει κερδίσει κανένα άλλο σοβαρό αγώνα στην καριέρα του.

 Η αντίδραση απέναντι στην ποινή αποκλεισμού του Sagan, τελικά, δεν ήταν μια αντίδραση απέναντι στην αδικία της υπόθεσης. Ήταν η λαϊκή απαίτηση για περισσότερο Saganισμό και λιγότερη Froomίλα, για περισσότερο μεθύσι τύπου Arnaud Demare κι όποιον πάρει ο χάρος και λιγότερους αγώνες που κρίνονται στο πόσα μπαλάκια και από τι υλικό κρύβονται κάτω από το jersey της ατομικής χρονομέτρησης.

Ξέρω, ξέρω, όλα τα παραπάνω είναι από μόνα τους δεκάδες άλλες τεράστιες συζητήσεις και το να πετάω αβάσιμες κατηγορίες κατά του Froome τώρα, μόνο κύρος δεν προσδίδει σε αυτό το κείμενο. Δεν πέταξα ακριβώς κατηγορίες, όμως. Απλά μάζεψα όλα αυτά που, με αφορμή το χθεσινό συμβάν, βγήκαν πάλι με μένος στην επιφάνεια από όλους όσοι έχουν βαρεθεί να βλέπουν το ίδιο βαρετό και -κατά την άποψή τους- ύποπτο έργο κάθε χρόνο στο Tour de France. Η αντίδραση απέναντι στην ποινή αποκλεισμού του Sagan, τελικά, δεν ήταν μια αντίδραση απέναντι στην αδικία της υπόθεσης. Ήταν η λαϊκή απαίτηση για περισσότερο Saganισμό και λιγότερη Froomίλα, για περισσότερο μεθύσι τύπου Arnaud Demare κι όποιον πάρει ο χάρος και λιγότερους αγώνες που κρίνονται στο πόσα μπαλάκια και από τι υλικό κρύβονται κάτω από το jersey της ατομικής χρονομέτρησης.

Αν ο μόνος τρόπος να χάσει ο Peter Sagan την πράσινη φανέλα ήταν να του απαγορεύσουν να τερματίσει ένα Γύρο Γαλλίας, τώρα ο λαός απαιτεί να βρεθεί ένας τρόπος να λήξει η ρομποτική επικράτηση της Team Sky στον ίδιον αγώνα. Αν είναι να επιτευχθεί κάτι τέτοιο με αστυνομικούς σε μοτοσικλέτες που στέκονται εμπόδια στο δρόμο των ποδηλατών της βρετανικής ομάδας, το λαϊκό συναίσθημα θα το δικαιολογήσει, όπως έγινε φέτος στο Giro. Μ’ αυτό που συνέβη χθες, με το μεγαλύτερο σταρ και την πιο συμπαθή περσόνα της ποδηλασίας να μένει εκτός αγώνα (και μάλιστα με λάθος απόφαση των κριτών) και το παρέακι του Sir Dave Brailsford να συνεχίζει, κρατώντας μάλιστα την κίτρινη φανέλα, ο Γύρος κινδυνεύει να χάσει ένα μεγάλο μέρος του κοινού του, που ήδη -κάθε χρόνο και περισσότερο- εξυμνεί την άγρια ομορφιά του Giro και το εξαντλητικό μαρτύριο της Vuelta ως μακράν πιο ενδιαφέροντες αγώνες. Για πολλούς, η χαρά του να βλέπουν τον Sagan όλα αυτά τα χρόνια να φορά την πράσινη ήταν το αντίβαρο στην αηδία που ένιωθαν να βλέπουν τον Froome να φορά την κίτρινη φανέλα. Φέτος που το πρώτο δεν θα συμβεί, υπάρχει η ανάγκη περισσότερο από ποτέ να μη συμβεί ούτε το δεύτερο.

 Για πολλούς, η χαρά του να βλέπουν τον Sagan όλα αυτά τα χρόνια να φορά την πράσινη ήταν το αντίβαρο στην αηδία που ένιωθαν να βλέπουν τον Froome να φορά την κίτρινη φανέλα. Φέτος που το πρώτο δεν θα συμβεί, υπάρχει η ανάγκη περισσότερο από ποτέ να μη συμβεί ούτε το δεύτερο.

Καταλαβαίνω ότι το παρόν κείμενο από αλλού ξεκίνησε και έχει καταλήξει να μοιάζει σχεδόν με ένα hate statement, αλλά ο σκοπός του ήταν να εξηγήσει το πού κρυβόταν όλη αυτή η διάθεση για #podilatomaxies που αποβιβάσαμε στα Social Media χθες το βράδυ και σήμερα το πρωί. Για το καλό του αγώνα, θα ήταν υπέροχο να αλλάξει η ατζέντα φέτος με κάποιον τρόπο που να μας κάνει να ξεχάσουμε το 4ο ετάπ. Με κάτι εντυπωσιακό που θα κάνει ο Porte σήμερα, στο La planche des belles filles, ας πούμε. Ή με μια επίθεση τύπου Formingal από Contador και Quintana στην περσινή Vuelta. Γιατί αλλιώς, φοβάμαι ότι το λουτρό από ούρα που έχουν απολαύσει τόσο ο Cavendish όσο και ο Froome σε προηγούμενους Γύρους, οι ροχάλες, τα βρισίδια και διάφορες άλλες συμπεριφορές που φέρνουν στην ποδηλασία τις χειρότερες ιδέες από το ποδόσφαιρο, θα σπάσουν κάθε ρεκόρ φέτος, ακόμη κι αν ο (συμπαθέστατος σε μένα, για να εξηγούμαι) Βρετανοκενυάτης δώσει το αγωνιστικό ρεσιτάλ της καριέρας του, αποδεικνύοντας για μία ακόμη χρονιά ότι είναι ο ποδηλάτης που προσαρμόζεται σε όλες τις συνθήκες και βρίσκει τρόπο να διορθώσει όλες του τις αδυναμίες ακριβώς εκεί που πρέπει, όταν πρέπει.