Flashback: Ήταν το 1995 η καλύτερη χρονιά για τη μουσική;

Πριν 20 χρόνια τέτοια εποχή είχα λίγα CDs, λίγα βινύλια και άπειρες κασέτες. Το πικάπ και το CD βρίσκονταν στο σαλόνι του σπιτιού (εκεί που συνήθως βρισκόταν ο πατέρας μου και έβλεπε τηλεόραση) και στο υπνοδωμάτιό μου είχα μόνο ένα φορητό κασετόφωνο. Έτσι, είχα μαζέψει μια ολόκληρη βιβλιοθήκη κασέτες. Αντέγραφα κάθε άλμπουμ που είχαν οι φίλοι μου και αγόραζα τουλάχιστον 5 καινούργια το μήνα. Τις αρχειοθετούσα με βάση τη σειρά απόκτησης. Έβαζα ένα νουμεράκι με αυτοκόλλητο και στοίβαζα τη μία πάνω στην άλλη. Όταν ολόκληρη η βιβλιοθήκη γέμισε με κασέτες, ξεκίνησα να φτιάχνω δεύτερη σειρά, μπροστά από εκείνες που είχαν ακουμπήσει στο βάθος, και μετά τρίτη σειρά, μπροστά από τη δεύτερη. Για να ακούσω μια κασέτα από τα ‘80s, έπρεπε να αφαιρέσω την τρίτη και τη δεύτερη σειρά με προσοχή, μην πέσουν και σπάσουν οι θήκες, να τη βγάλω, να βάλω τις άλλες στη θέση τους και τα λοιπά. Μια ταλαιπωρία. Όπως ήταν λογικό, προτιμούσα να ακούω αυτές που βρίσκονταν μπροστά μπροστά, αλλά η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα ανάγκη να ακούσω και τίποτε άλλο. Γιατί πριν 20 χρόνια έβγαινε τόση πολλή και τόσο καλή μουσική, που το κασετόφωνό μου ήταν περήφανο και ικανοποιημένο. Δεν κολλούσε ποτέ, γιατί ήταν προφανώς κι αυτό πολύ χαρούμενο με όσα έπαιζε.

 Από την ψαγμένη πρωτοπορία της Bjork και το “Post”, μέχρι το πιο ωραίο ραπ που ακούσαμε ποτέ, το “Gangsta’s Paradise” του Coolio, το 1995 ήταν γεμάτο εκπλήξεις.

Ήταν το 1995 η καλύτερη χρονιά για τη μουσική; Για κάποιον που είχε γεννηθεί μόλις 20 χρόνια νωρίτερα, και που ζούσε εκείνη την περίοδο με όλη την ορμή της νεανικής ηλικίας, ήταν. Ακόμη και σήμερα, που έχω κάνει το καθήκον μου στην εξερεύνηση όλων των μουσικών ειδών και έχω βάλει το σόναρ να ψάξει στα μαύρα βάθη της ιστορίας της μουσικής για αναφορές και πρωτοπόρους, δυσκολεύομαι να διαλέξω μια καλύτερη χρονιά από το 1995 –εντάξει, προφανώς παίζει ρόλο και το πόσο έντονα το έζησα, αλλά αντικειμενικά κυκλοφόρησαν τόσα πολλά άλμπουμ τότε που έγραψαν μουσική Ιστορία, που δύσκολα της πηγαίνει κόντρα κάποιο άλλο έτος. Τουλάχιστον για τα τιμημένα 90s, το 1995 ήταν η κορυφή.

Από την ψαγμένη πρωτοπορία της Bjork και το “Post”, μέχρι το πιο ωραίο ραπ που ακούσαμε ποτέ, το “Gangsta’s Paradise” του Coolio, το 1995 ήταν γεμάτο εκπλήξεις. Ακόμη και τα μεγάλα hits της εποχής, που σήμερα ίσως να μην μπορούν να δικαιολογήσουν τον τότε ντόρο, πραγματικά μας είχαν κάνει άνω κάτω τότε. Το “Jagged Little Pill” της Alanis Morissette, για παράδειγμα, ήταν το πρώτο γυναικείο άλμπουμ που έκανε την alternative σκηνή mainstream, διαλύοντας τα σύνορα και αλλάζοντας εντελώς τα δεδομένα. Το 1995 ήταν μια χρονιά που μεσουρανούσε η Britpop, που ακούγαμε πολύ grunge και techno, που αυτό που τότε λέγαμε alternative rock έπαιρνε τα πάνω του με φόρα και που η pop και η metal περνούσαν μεν δύσκολες στιγμές, αλλά φρόντιζαν να μας χαρίζουν την τροφή που χρειαζόταν για να πάμε παρακάτω. Αλλά αρκετά με τα λόγια. Μια λίστα μπορεί να τα εξηγήσει όλα πιο εύκολα.

Ακολουθούν τα 20 καλύτερα άλμπουμ του 1995…

Pulp – “Different Class”
Οι Pulp έπρεπε να φτάσουν στο 5ο τους άλμπουμ για να μας δώσουν τις πιο ιστορικές τους στιγμές (“Common People”, “Disco 2000” κλπ). Λογικό, αφού το 5ο τους άλμπουμ πήρε όλη τη μαγική ενέργεια του 2015.

Tricky – “Maxinquaye”
Μια χρονιά μετά το “Protection” των Massive Attack, ο Tricky τους εγκαταλείπει για να πάει το trip-hop ακόμη πιο μακριά, μέσα από τον πιο ανώμαλο αλλά και απολαυστικό δρόμο.

Bjork – “Post”
Πόσες φορές ένα sequel είναι ακόμη καλύτερο από ένα συγκλονιστικό ντεμπούτο; Το “Post” κατάφερε να κάνει στην άκρη ακόμη και το απίθανο “Debut” και καθιέρωσε την Bjork ως το απόλυτο σημείο αναφοράς για ο,τιδήποτε πρωτοποριακό για τα χρόνια που ακολούθησαν.

The Chemical Brothers – “Exit Planet Dust”
To ντεμπούτο τους. Πέντε αστεράκια. Στα πέντε. Η βρετανική electronica άλλαξε για πάντα.

Black Grape – “It’s Great When You’re Straight… Yeah!”
Είχε και η απλή, καλή ποπ τις μεγάλες της στιγμές.

Alanis Morissette – “Jagged Little Pill”
Τα έχουμε ήδη πει όλα εδώ.

PJ Harvey – “To Bring You My Love”
Άλμπουμ της χρονιάς για τα Rollin Stone, New York Times, USA Today και για πολλούς ακόμη τίτλους. Άλμπουμ αυτής της χρονιάς. Υποθέτω ότι το “Down By The Water” θα μας στοιχειώνει για πάντα.

Blur – “The Great Escape”
Το υποδεχτήκαμε με ανάμικτα συναισθήματα, αλλά όσο τα χρόνια περνούν, τόσο περισσότερο αποκαθίσταται στη συνείδησή μας.

Aphex Twin – “…I Care Because You Do”
To τρίτο και καλύτερο άλμπουμ του τρομερού παιδιού της house, μόνιμο soundtrack στις εξορμήσεις μας στα Οινόφυτα.

Elastica – “Elastica”
Δεν πείραζε που οι Blur δεν ήταν στα καλύτερά τους. Ούτε που οι Suede το πήγαιναν για διάλυση. Γιατί η Justine Frischmann είχε ρουφήξει τα καλύτερα στοιχεία και από τους δύο και έγραφε παπάδες. Για όποιον δεν καταλαβαίνει τι εννοούμε, ας διαβάσει αυτήν εδώ την ιστορία.

Leftfield – “Leftism”
Άλλο ένα ντεμπούτο που μας χάρισε μπόλικο υλικό για χορό στα πάρτι, παίρνοντας την progressive house και κολλώντας της στοιχεία από dub, trance και tribal μουσική, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του είδους.

Oasis – “What’s The Story Morning Glory?”
Όταν οι Oasis ήταν αγαπημένοι και σπουδαίοι κι έβγαζαν κομμάτια σαν το “Wonderwall” και το “Don’t Look Back In Anger”.

The Smashing Pumpkins – “Mellon Collie and the Infinite Sadness”
Μεγαλοπρεπές, πομπώδες, ιδιοφυές. Για πολλά χρόνια το θεωρούσα το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών. Τι κρίμα που ο Corgan εξάντλησε όλο του το μεγαλείο εκεί και μετά έγινε ένας απλός τρελός που δεν ξαναμπορέσαμε ποτέ να πάρουμε στα σοβαρά.

Radiohead – “The Bends”
Oh yes. Και αυτό το άλμπουμ βγήκε το 1995…

Spiritualized – “Pure Phase”
Rock που ήρθε από το διάστημα και ξαναγύρισε εκεί.

Genius/GZA – “Liquid Swords”
Ο,τιδήποτε έβγαζε οποιοδήποτε μέλος των Wu-Tang Clan ήταν ένα αριστούργημα της rap. Το “Liquid Swords” φυσικά και δεν αποτέλεσε εξαίρεση.

Garbage – “Garbage”
OK, κάποτε οι Garbage ήταν συγκροτηματάρα και δεν έβγαζαν σκουπίδια.

Supergrass – “I Should Coco”
Ντεμπούτο άλμπουμ και για τους αναμορφωτές της Britpop και τι ωραίο που είναι που ο Gaz Coombes, ακόμη πιο αναμορφωμένος, εμφανίζεται ξανά φέτος, 20 χρόνια αργότερα, ίσως με το καλύτερο άλμπουμ του 2015.

Take That – “Nobody Else”
Το τρίτο και καλύτερό τους άλμπουμ πριν διαλυθούν και μας αφήσουν τον Robbie Williams στην τροχιά του απόλυτου superstar. Περιέχει και τη μεγαλύτερή τους επιτυχία, το “Back For Good”.

Deep Forest – “Boheme”
OK, το ξέρω. Δεν ακούγεται. Αλλά όποιος έζησε την εμπειρία του τα 1995, δεν μπορεί να μη θυμάται με μια κάποια σχετική νοσταλγία εκείνο το ιδιότυπο μιξ ήχων της φύσης, τσιγγάνικων τραγουδιών και electronica.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish).