Γιατί έχω ξετρελαθεί με το “Dickinson”

Oταν βγήκαν οι “Μικρές Κυρίες” της Greta Gerwig πριν κάποιους μήνες και καθώς ετοιμαζόμασταν για τα Oscars, είχα εκφράσει την απογοήτευσή μου για την τόσο βαρετή ματιά της σκηνοθέτιδας σε ένα έργο τόσο κλασικό και πολυδιαβασμένο, που δεν είχε νόημα να γίνει ταινία, αν η ταινία δεν είχε να μας πει κάτι καινούργιο. Η Gerwig -που θεωρητικά είναι μια μπροστάρισα του νέου φεμινισμού- αναλώθηκε σε ένα τυπικό costume drama, αντί να χρησιμοποιήσει το αριστουργηματικό βιβλίο της Louisa May Alcott για να φτιάξει ένα μοντέρνο μανιφέστο της γυναίκας την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα.

Enter “Dickinson”. Η Louisa May Alcott εμφανίζεται στο 8ο επεισόδιο της σειράς. Την υποδύεται η Zosia Mamet! Και είναι σαν να τρολάρει την Gerwig και όλους όσοι γούσταραν τις “Μικρές Κυρίες” της για όσα ακριβώς δεν τόλμησαν. Όλα όσα τολμά η παραγωγός Alena Smith σ’ αυτή τη σειρά των μόλις 10 επεισοδίων, με λιγότερη από μισή ώρα διάρκειας το καθένα, που βλέπεται μονορούφι, τόσο από τους λάτρεις της ποίησης όσο και από τη γενιά του #MeToo.

 Επειδή δεν έχω πολλή ώρα για να την αφήνω απλά να περνάει, δεν βλέπω σειρές -as simple as that. Το “Dickinson” όμως το είδα όλο, σερί, με τη μία.

Μισώ τις σειρές, σπάνια αντέχω να συνεχίσω κάποια μετά το 2ο ή 3ο μέρος γιατί δεν πείθομαι εύκολα από τους αναγκαστικούς συμβιβασμούς που κάνουν για να κρατάνε τεχνητά το ενδιαφέρον ζωντανό από επεισόδιο σε επεισόδιο. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις (εννοείται ότι λατρεύω το “Game of Thrones”, ενώ πάντα είχα ένα ενδιαφέρον για τα ιστορικά δράματα εποχής, σαν το “Tudors” ή το “Borgias”), αλλά συνήθως τις σειρές δεν τις αντιμετωπίζω ως σοβαρό δείγμα πολιτισμού, παρά μόνο ως κάτι “για να περνάει η ώρα”. Και επειδή δεν έχω πολλή ώρα για να την αφήνω απλά να περνάει, δεν βλέπω σειρές -as simple as that. Το “Dickinson” όμως το είδα όλο, σερί, με τη μία.

Πραγματεύεται τα εφηβικά χρόνια της Emily Dickinson, της κορυφαίας Αμερικανίδας ποιήτριας. Και το κάνει με μια ματιά 2020 και όχι 1850. Με τη Billie Eilish να δίνει το πρόσταγμα στο soundtrack και με τις σεξουαλικές αναζητήσεις να ακολουθούν ένα σαφώς απελευθερωμένο πνεύμα. Για παράδειγμα, η ερωτική σχέση μεταξύ της Emily και της Sue -που έχει αναλυθεί από φιλολόγους, χωρίς βέβαια να μπορεί να αποδειχτεί μόνο από τα ποιήματα που μας άφησε πίσω η Dickinson- παρουσιάζεται με την απλότητα, την οικειότητα και την αθωότητα οποιασδήποτε άλλης εφηβικής περιπέτειας. Βοηθάνε βέβαια και οι υπέροχες ερμηνείες από τις Ella Hunt (δηλώνω ερωτευμένος!) ως Sue και Hailee Steinfeld (υποψήφιας για Oscar πριν λίγα χρόνια) ως Dickinson.

Όταν κάνεις μια ταινία ή μια σειρά ή ένα άλμπουμ για μια ποιήτρια ή έναν ποιητή, δεν έχει νόημα να μιλήσεις για τη ζωή τους, αλλά για όλα αυτά που αποτελούν την έμπνευση για το έργο τους. Υπό αυτό το πρίσμα η εποχή δεν παίζει και πολύ μεγάλο ρόλο. Το 1850 γίνεται εύκολα 2020 στο “Dickinson”, στα πάρτι κάνουν ναρκωτικά, οι διακρίσεις μεταξύ φύλων και φυλών είναι θέμα συνεχούς debate, τα τραύματα που κουβαλάει ο καθένας στην ψυχή του ορίζουν τη συμπεριφορά και τη στάση ζωής του κάθε χαρακτήρα. Και όλα αυτά γίνονται σε επεισόδια που φέρουν ως τίτλους τους τίτλους (που ποτέ δεν έβαλε η ίδια η Dickinson) των ποιημάτων και που χορεύουν γύρω από τους στίχους της σπουδαίας αυτής δημιουργού.

 Το 1850 γίνεται εύκολα 2020 στο “Dickinson”, στα πάρτι κάνουν ναρκωτικά, οι διακρίσεις μεταξύ φύλων και φυλών είναι θέμα συνεχούς debate, τα τραύματα που κουβαλάει ο καθένας στην ψυχή του ορίζουν τη συμπεριφορά και τη στάση ζωής του κάθε χαρακτήρα.

Σκέπτομαι ότι, έν έτει 2020, είναι και ο καλύτερος τρόπος να διδάξεις ποίηση σε έναν έφηβο. Μιλώντας στη γλώσσα του, παίζοντας τη μουσική που ακούει, χρησιμοποιώντας τα μέσα στα οποία περνάει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας του. Φαντάσου μια κωμική σειρά με ήρωα τον Καρυωτάκη, να πραγματεύεται μέσα από αστεία σκηνικά σε μια επαρχιακή πόλη της παράξενης Ελλάδας του Μεσοπολέμου την ιδέα της αυτοκτονίας. Θα μπορούσε να τη σκηνοθετήσει ένας Λάνθιμος. Τόσο ανατρεπτικά, τόσο meta. Σαν το “Dickinson”.

Μπορείς να το δεις στο Apple TV. Δεν είμαι σίγουρος πώς λειτουργεί το free trial του, αλλά αν είναι όπως το φαντάζομαι (ό,τι προλάβεις να δεις στη μια βδομάδα που στο δίνουν), το “Dickinson” θα το ρουφήξεις σε 2-3 μέρες το πολύ, οπότε θα σου βγει τσάμπα