Γύρος Πάρνηθας

Το 2015 ήταν μια ωραία χρονιά. Και μαζί και μόνος. Στο κομμάτι μόνος είχε πολύ ποδήλατο. Το ποδήλατο είναι ένα δίκυκλο όχημα που κινείται με τη δύναμη των ποδιών και σε πηγαίνει όπου θέλεις, αρκεί να υπάρχει άσφαλτος. Αν δεν υπάρχει, αλλά παίζει κάποιο χωμάτινο μονοπάτι, μπορείς και πάλι να πας με το ποδήλατο, το mountain bike, αλλά εγώ όταν λέω ποδήλατο εννοώ την κούρσα. Κατ’ αρχάς διαφωνώ με τον όρο mountain bike. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να λέγεται dirt bike. Γιατί, πολύ απλά, όταν μιλάμε για βουνά, το πιο ωραίο πετάλι το κάνεις με μια κούρσα. Και το πιο ωραίο βουνό είναι η Πάρνηθα. Οπότε με κούρσα πάνω και κάτω στην Πάρνηθα το Νοέμβριο είναι ένας ωραίος τρόπος να κλείσεις μια ωραία χρονιά σαν το 2015, μόνος. Μια ποδηλατάδα γύρω από την Πάρνηθα διαρκεί κάπου 4 ώρες και θα χρειαστεί δουλειά από το σώμα σου για περίπου 110 χιλιόμετρα, εκ των οποίων τα μισά περίπου είναι ανάβαση. Η ανάβαση στο βουνό με μια κούρσα, ακόμη και σε έναν αγώνα, είναι μια μοναχική διαδικασία. Όταν βγαίνεις μόνος σου, για προπόνηση, είναι ό,τι πιο μοναχικό έχεις κάνει ποτέ. Κάπως έτσι, είναι πάντα και λίγο μελαγχολική, αλλά στο τέλος σου αφήνει πάντοτε ένα τεράστιο αίσθημα πληρότητας. Μελαγχολική πληρότητα είναι ο καλύτερος ορισμός και για το Carrie & Lowell του Sufjan Stevens. Αν δεν πιστεύεις ότι μπορείς να βγάλεις το γύρο της Πάρνηθας με κούρσα, τότε άκουσε το άλμπουμ.

2. Sufjan Stevens
Carrie & Lowell

Το έχω γράψει δεκάδες φορές στο Πο Πο Culture!, άλλη μία δεν θα πειράξει: Ο Sufjan Stevens και ο Spencer Krug είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, οι σπουδαιότεροι συνθέτες της γενιάς μας. Μαζί με τον Danger Mouse, μια ιδιοφυΐα στην παραγωγή και τη σύνθεση, αποτελούν για μένα την κορυφαία τριπλέτα της τελευταίας δεκαετίας σε ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική που ακούω. Το 2010, την πιο γεμάτη και πιο σημαντική χρονιά στα μουσικά πράγματα εδώ και πάρα πολύ καιρό, είχα δύο άλμπουμ του Sufjan Stevens στη δεκάδα μου. Φέτος, ένα πολύ γεμάτο πρώτο μισό του 2015 έφερε το Carrie & Lowell στα αυτιά μου χωρίς να έχει προηγηθεί έντονη περίοδος αναμονής, γιατί απλά δεν είχα χρόνο για να περιμένω. Δεν συνειδητοποίησα ότι είχαν περάσει 5 ολόκληρα χρόνια από το The Age Of Adz (είχε προηγηθεί, βέβαια, το χριστουγεννιάτικο Silver & Gold, το 2012, αλλά στο μυαλό μου δεν ήταν ένα "κανονικό" άλμπουμ, από αυτά που βάζουμε στη Blogovision. Η Carrie και ο Lowell έγιναν αμέσως καθημερινή μου παρέα, τόσο απαραίτητοι και δεδομένοι, όσο και το ποδήλατο με το οποίο έβγαινα βόλτες στα βουνά. Δεν βρίσκονται, όμως στο Νο.1 μου, αν και αυτή ήταν η θέση που θεωρούσα δεδομένη γι` αυτούς στο τέλος της χρονιάς, όταν τους πρωτοσυνάντησα. Όπως έγραψα και εδώ, τα πρώτα 6 άλμπουμ της φετινής μου λίστας, τα έχω ακούσει και αγαπήσει με την ίδια ένταση. Τη δουλειά του Stevens τη βάζω καλλιτεχνικά ψηλότερα από αυτή των υπόλοιπων 5, αλλά αύριο θα ψηφίσω στην κορυφή αυτό που θεωρώ αποκάλυψη της χρονιάς -και πιθανότατα αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση κάθε φορά που το άκουγα. Δεν νομίζω να μου κρατήσει μούτρα ο Sufjan. Μένει στο Νο.2 για το 2015, αλλά τον έχω στο Νο.1 από τους όλους τους σύγχρονούς του μουσικούς. Κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε μια Blogovision και για αυτή τη λίστα.

Μέχρι τώρα:

02. Sufjan Stevens
03. Susanne Sundfor
04. Chelsea Wolfe
05. The Dead Weather
06. Gaz Coombes
07. Mini Mansions
08. Braids
09. Florence + The Machine
10. Waxahatchee
11. Jason Isbell
12. U.S. Girls
13. Torres
14. Myrkur
15. Bjork
16. Son Lux
17. Wolf Alice
18. Ane Brun
19. Gengahr
20. Chvrches
21-40. Τα “παραλίγο”

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΩΣ ΤΩΡΑ

ΤΑ TOP 20 ΤΟΥ ΠΠC!