Καθαρά Δευτέρα, στην Αίγινα

Ένα μήνα μετά τις εκλογές, βρεθήκαμε στην Αίγινα. Ο Βαρουφάκης ήταν ακόμη hip. Δηλαδή, τι hip; Ο Βαρουφάκης ήταν τότε ο απόλυτος θεός, ο γαμιάς του σύμπαντος, ο απόγονος των Λ και των Ε και του Κθούλου και ήξερε από οικονομικά και άλλα κόλπα και να σηκώνει το γιακά ωραία και καλά και να χύνει στη μάπα του γεροσακάτη που καθόταν στο καροτσάκι και νόμιζε ότι θα μπορούσε να κάνει μαγκιές στην Ελλαδάρα. Και η Αίγινα ήταν το νησί του Βαρουφάκη.

Αλλά εμείς δεν πήγαμε εκεί λόγω Βαρουφάκη. Εμείς πήγαμε εκεί γιατί βόλευαν τα δελφίνια για ημερήσια εκδρομή και γιατί πάμε συχνά και μας αρέσει. Επίσης, αν και εκ των υστέρων θα φανώ τσάμπα μάγκας, το Βαρουφάκη και όλους τους Βαρουφάκηδες αυτού του τόπου και κυρίως όλους αυτούς, όλους εσάς, που ποντάρουν σε κάθε λογής Βαρουφάκηδες για να καλύψουν το απόλυτο τίποτε που είναι, τις υπέροχες καμπύλες του μηδενικού που αποτελεί τον καλύτερό τους ορισμό (καλέ αφήστε τις καμπύλες σας να φαίνονται), όλους αυτούς, όλους εσάς, τους / σας σιχαινόμαστε και φροντίζουμε να διαλέγουμε διαφορετικό δρόμο κάθε φορά που πέφτουμε πάνω τους / σας, προσπαθώντας να προστατεύσουμε όσο περισσότερο γίνεται την αισθητική μας. Πήραμε, λοιπόν, τα βουνά. Η Παλαιοχώρα δεν έχει Βαρουφάκηδες. Δεν έχει τίποτε. Μόνο εκκλησίες και δυο-τρία κουφάρια σπιτιών. Σ` αυτόν τον τόπο μόνο οι τόποι λατρείας επιβιώνουν για πάντα. Οι Άγιοι, οι Παρθένες, οι Βαρουφάκηδες. Πάντα σ` αυτούς καταφεύγουμε, όταν μας πιάνει η αγωνία για το αύριο. Τα κουφάρια των σπιτιών κάνουν ωραία σκηνικά για φωτογραφίες. Φαντάζομαι και τα κουφάρια των Βαρουφάκηδων, αλλά δεν το έχω ψάξει ακόμη. Κάτσαμε πολλή ώρα και βγάζαμε φωτογραφίες. Και φυσούσε ένα δροσερό αεράκι και έφερνε ένα ψιλόβροχο και μαζί μια βυζαντινή αύρα και ένα φόβο των κουρσάρων και κάτι κοράκια που έψαχναν για στασίδι και όλο αυτό ήταν απόκοσμο πολύ, γινόταν ακόμη πιο απόκοσμο έτσι που είχαμε βουτήξει ήδη για τα καλά στον πρώτο μήνα του παραλογισμού και τα είχαμε ήδη αρκετά χαμένα. Και ξαφνικά, εκεί πάνω, ήταν σαν να είχαμε μεταφερθεί σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου τίποτε από αυτά δεν μετρούσε, κανένας παραλογισμός δεν μας απειλούσε, γιατί ήμασταν μόνοι μας πια στον κόσμο, οι μόνοι ζωντανοί άνθρωποι, και είχαμε για κατοικίδια τα κοράκια και ακούγαμε μουσικές αλλόκοτες που ταίριαζαν με το πράσινο τοπίο που χυνόταν από κάτω μας και ως την άκρη του ορίζοντα. Ακούγαμε Gengahr.

Όταν φύγαμε από εδώ, πήγαμε στην Αφαία. Κι εκεί ωραία κουφάρια. 

19. Gengahr
A Dream Outside

Οι Gengahr είναι πολύ φρέσκο πράγμα, καινούργιο, ωραίο, Λονδρέζικο. Και λίγο αλλόκοτο. Παίζουν αυτό το indie που έχεις ακούσει και σε άλλες μπάντες της δισκογραφικής τους, της Transgressive Records, στους Mystery Jets, τους Two Door Cinema Club, τους Noisettes. Το πάνε σε άλλο επίπεδο χάρη σε ένα πασπάλισμα ψυχεδέλειας, αλλά κυρίως χάρη στην πολύ ιδιαίτερη φωνή του Felix Bushe και τον επιβλητικό, μανιασμένο ρυθμό που δίνουν ο Danny Ward στα ντραμς και ο Hugh Schulte στο μπάσο. Θυμίζουν MGMT όταν τους πρωτακούσαμε. Ή αποτελούν μια πιο σοφιστικέ μετεξέλιξή τους. Σε μια χρονιά με αρκετά παρόμοια άλμπουμ, βάζω το ντεμπούτο τους, το "A Dream Outside", πάνω από το "Currents" των Tame Impala ή το "Multi-Love" των Unknown Mortal Orchestra, γιατί απλά είναι πιο πολυεπίπεδο και πλήρες.

Μέχρι τώρα:

19. Gengahr
20. Chvrches
21-40. Τα “παραλίγο”

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΩΣ ΤΩΡΑ

ΤΑ TOP 20 ΤΟΥ ΠΠC!