Η Επανάσταση τρώει τα παιδιά της

Οι αριστοκράτες και οι εκκλησιαστικοί της Assemblée des Notables του 1787-88, που πρώτοι ύψωσαν το ανάστημά τους κόντρα στην «δεσποτική τυραννία» του Λουδοβίκου του ΙΣΤ’ και τις μεταρρυθμίσεις του de Calonne, ετοιμάζοντας το δρόμο προς την επανάσταση του 1789, κρίθηκαν σύντομα «αντεπαναστατικοί» και εξορίστηκαν.

O Jean Joseph Mounier, πρωτοστάτης στον αγώνα των parlements κατά της Αυλής το 1788 και υπέρμαχος των μεταρρυθμίσεων υπέρ των φτωχών, ο άνθρωπος που πρότεινε την ένωση των τριών Τάξεων υπό όρκο και βοήθησε στην ολοκλήρωση του πρώτου Συντάγματος το 1789, αυτοεξορίστηκε το 1790.

Ο ήρωας του αμερικανικού αγώνα για την ανεξαρτησία και διοικητής της Εθνικής Φρουράς, Μαρκήσιος του Lafayette, πρόλαβε και έγραψε την ιστορική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, πριν μετατεθεί στο μέτωπο κόντρα στους Αυστριακούς και τελικά την κοπανήσει προς την άλλη μεριά των συνόρων το 1792, όταν κατάλαβε ότι θεωρείτο πια πολύ συντηρητικός πίσω στο Παρίσι. Την αυτοεξορία προτίμησαν κι άλλα εξέχοντα μέλη της Société patriotique de 1789, όπως ο κορυφαίος διπλωμάτης όλων των εποχών Ταλεϋράνδος και ο Δήμαρχος του Παρισιού Jean-Sylvain Bailly, για τον ίδιο λόγο. Ο τελευταίος συνελήφθη το 1793 και οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα.

Τα μέλη του Club des Feuillants, με ηγετικές φιγούρες την τριανδρία Barnave, de Lameth και Duport, της πρώτης «δεξιάς» στην Ιστορία, που έδειξε να επικρατεί ως μια πιο ήπια τάση το 1791, προετοιμάζοντας το δρόμο για μια Συνταγματική Μοναρχία με αυξημένη κυριαρχία του λαού, κατηγορήθηκαν το 1792 από τους Γιρονδίνους ως βασιλικοί. Ο Barnave οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα το 1793. Οι άλλοι δύο αυτοεξορίστηκαν.

O Λουδοβίκος ο ΙΣΤ’, που αποδέχτηκε όλες τις μεταρρυθμίσεις της Επανάστασης του 1789 και που το 1791 έστειλε τελεσίγραφο στις ξένες δυνάμεις να στείλουν πίσω τους αυτοεξόριστους (εμιγκρέδες αριστοκράτες) που φιλοξενούσαν, έχασε σύντομα το θρόνο του όταν οι Γιρονδίνοι του Brissot έπεισαν το λαό ότι όλο αυτό ήταν μια συνωμοσία για να εισβάλουν οι Πρώσοι κι οι Αυστριακοί και να αποκαταστήσουν την απόλυτη μοναρχία του. Οδηγήθηκε στη γκιλοτίνα στις αρχές του 1793.

O Δούκας της Ορλεάνης, στου οποίου το παλάτι γεννήθηκαν οι πρώτες ιδέες περί επανάστασης και που στη συνέχεια έγινε μέλος της, τη χρηματοδότησε όσο κανείς άλλος και πήρε το συμβολικό όνομα Philippe Égalité, αντιμετωπιζόταν πάντα με την καχυποψία ότι στην ουσία το μόνο που ήθελε ήταν την πτώση του ξαδέρφου του Λουδοβίκου και την δική του ανάδειξη στο θρόνο. Όταν ο γιος του ενεπλάκη σε μια συνωμοσία μέσα στο στρατό, ο ίδιος συνελήφθη και οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα στα τέλη του 1793.

Οι Γιρονδίνοι, που προέκυψαν από τους Ιακωβίνους, και απετέλεσαν την «αριστερά» στη «δεξιά» των Feuillants, με τον Jacques Pierre Brissot να αποτελεί τον πρώτο λαϊκιστή της Επανάστασης, καταδικάστηκαν όλοι μαζί το 1793 ως προδότες από τη νέα, περισσότερο ριζοσπαστική ομάδα που είχε γεννηθεί μέσα στους Ιακωβίνους(με επικεφαλής τον ακόμη πιο λαϊκιστή Jacques Hébert) και έσπασαν κάθε ρεκόρ με 22 κεφάλια να κόβονται μέσα σε 36 λεπτά στο πιο γρήγορο ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών όλης της Ιστορίας.

Ένας λόγος που οι Γιρονδίνοι κατατροπώθηκαν τόσο επικά ήταν η δολοφονία του Μαρά (φωτό), από την οπαδό τους Charlotte Corday, που έπεισε το πλήθος ότι οι πρώην αντιβασιλικοί ήταν πλέον συνωμότες υπέρ της αποκατάστασης της Βασιλείας.

Ο Hébert, που έφαγε τους Γιρονδίνους, συνέχισε με ακόμη πιο ριζοσπαστική ρητορική και άρχισε να τα βάζει με τους ήρωες της Επανάστασης, όπως τον Ροβεσπιέρο και τον Δαντόν, που τους θεωρούσε πολύ μετριοπαθείς. Οι υπερβολές του, όπως η κατηγορία ότι η Μαρία Αντουανέτα βίαζε το γιό της, ναι μεν δεν την έσωσαν από την γκιλοτίνα το 1793, αλλά έστειλαν και τον Hébert εκεί ένα χρόνο αργότερα, όταν ο Ροβεσπιέρος κατάλαβε ότι είχε πλέον ξεστρατίσει πολύ από το δρόμο της Αρετής που εκείνος οραματιζόταν για τη Γαλλική Δημοκρατία.

Ο πιο στενός συνεργάτης του Ροβεσπιέρου και σίγουρα η σημαντικότερη μορφή στον αγώνα του λαού για την οριστική κατάλυση της Μοναρχίας και την καθιέρωση της Δημοκρατίας, ο μέγας Δαντόν, βρέθηκε κι αυτός στο στόχαστρο, λόγω των αψιμαχιών του με τον Hébert. Ο Ροβεσπιέρος θεωρούσε ότι όλοι αυτοί οι καβγάδες αποσταθεροποιούσαν τη δημοκρατία. Όταν εκτελέστηκε ο Hébert, φρόντισε να συλλάβει και τον Δαντόν, αλλά και τον συνεργάτη του και καλό φίλο του ίδιου του Ροβεσπιέρου, Camille Desmoulins. Οδηγήθηκαν στην γκιλοτίνα το 1794.

Georges Danton

Το «αίμα του Δαντόν» εξόργισε το λαό και έπνιξε την περίοδο της Τρομοκρατίας του Ροβεσπιέρου, ο οποίος, με τη σειρά του συνελήφθη και εκτελέστηκε, το 1794, μαζί με τους πιο στενούς του συνεργάτες, τον Georges Couthon και τον «Άγγελο του Θανάτου» (για τον αριθμό των δολοφονιών που είχε διατάξει την περίοδο της Τρομοκρατίας) Louis Antoine Léon de Saint-Just.

Το 1795-96, όταν κυρίαρχη δύναμη ήταν το Διευθυντήριο και ο Ναπολέων Βοναπάρτης ερχόταν με φόρα να τα ισοπεδώσει όλα, οι άθλιοι του Παρισιού πήραν πάλι τα όπλα, ζητώντας αυτά για τα οποία είχαν επαναστατήσει το 1789 και ξανά το 1792 και ακόμη δεν απολάμβαναν. Ο ηγέτης τους το 1796, François-Noël Babeuf οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα.
______
Και κάπου εδώ, με αφορμή τα 200 χρόνια από τον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του 1821 (πρέπει να τον λέμε Επανάσταση;), ξεκινάω μια σειρά posts με αγαπημένα «επαναστατικά» θέματα. Το πρώτο είχε τίτλο: «Η Επανάσταση τρώει τα παιδιά της»