Ήμουν κι εγώ εκεί: Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας, Doha 2016

Την Κυριακή, 16 Οκτωβρίου, πέταξα από το Dubai όπου ζω πια, στη Doha του Qatar, για μια ημερήσια εκδρομή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας. Ήταν η τελευταία μέρα των UCI World Championships 2016, η πιο μεγάλη από όλες. Φιλοξενούσε τον αγώνα των ανδρών, σε μια τεράστια, αλλά εντελώς επίπεδη διαδρομή 258 χιλιομέτρων, με τα μισά από αυτά να περνάνε μέσα από την έρημο. Δηλαδή από μια απροστάτευτη περιοχή όπου ο αέρας, αν φυσούσε, θα μπορούσε να σπάσει το peloton σε πολλά κομμάτια και να κάνει την επιβίωση μερικών από τα πιο μεγάλα ονόματα του αγώνα πολύ δύσκολη υπόθεση.

Ακολουθούν δέκα σχόλια, παρατηρήσεις, διαπιστώσεις, σημεία – κλειδιά, όπως τα κατέγραψα με την ταπεινή μου, επιτόπια ματιά:

Ο καιρός

Πολλή γκρίνια ακούστηκε όλη τη χρονιά για την απόφαση της UCI να δώσει τον αγώνα στο Qatar. Παρ` ότι η ημερομηνία διεξαγωγής πήγε στα μέσα Οκτωβρίου, αντί για το σύνηθες που είναι τα τέλη Σεπτεμβρίου, ώστε να έχει πέσει η μέση θερμοκρασία, και πάλι υπήρχε ανησυχία για τη ζέστη. Τις πρώτες μέρες του αγώνα οι φωνές πλήθυναν. Ωστόσο ο καιρός ήταν μια χαρά. Οι αθλητές που εξαντλήθηκαν δεν ήταν περισσότεροι από αυτούς που εξαντλούνται κάθε χρόνο στην εν λόγω διοργάνωση -και ήταν κυρίως δεύτερα ονόματα, αυτοί που συμμετέχουν όχι για να διακριθούν, αλλά για να τιμήσουν τη φανέλα της χώρας τους. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι παραδοσιακά ένας από τους πιο σκληρούς αγώνες κάθε σεζόν, αφού έρχεται στο τέλος της, η διαδρομή του είναι πάντοτε πολύ μεγαλύτερη από τα 200 χιλιόμετρα και ο συναγωνισμός πολύ μεγάλος. Άλλες χρονιές είχε βουνά, βροχή ή κρύο. Φέτος η δυσκολία ήταν η ζέστη. Ο σκοπός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος είναι να αναδείξει τον κορυφαίο -και ο κορυφαίος δεν καταλαβαίνει από αντιξοότητες. Οι 34-35 βαθμοί, χωρίς υγρασία, την Κυριακή του αγώνα των ανδρών ήταν διαχειρίσιμοι. Μέχρι κι εγώ έχω αγωνιστεί σε χειρότερες συνθήκες: φέτος στη Θήβα, στα τέλη Ιουλίου.

 

Η διοργάνωση

Οι Καταριανοί είχαν το χρήμα και το εργατικό δυναμικό για να διοργανώσουν έναν άψογο αγώνα -και, φυσικά, το έκαναν. Από τα παγωμένα νερά που μοίραζαν συνεχώς, όχι μόνο στους ποδηλάτες, αλλά και σε εμάς τους θεατές, μέχρι το πώς διαχειρίστηκαν την κυκλοφορία με το κλείσιμο των δρόμων και, βέβαια, τις λεπτομέρειες όπως το επίπεδο της παραγωγής και την ασφάλεια όλων, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων παρά το έλλειμμά τους σε ποδηλατική παιδεία. Για την επιλογή της διαδρομής και τα πολλά χιλιόμετρα μέσα στην έρημο, το πιο μεγάλο ρίσκο από όλα (που, βέβαια, είναι και θέμα UCI) δικαιώθηκαν άπαντες με την εξέλιξη της κούρσας των ανδρών.

Το κοινό

Αν υπήρχε πραγματικός λόγος για γκρίνια που η διοργάνωση πήγε στη Doha, αυτός είναι η έλλειψη φιλάθλων. Ήταν κρίμα για τόσο μεγάλους αθλητές και για μια τόσο καλή διοργάνωση, που στους δρόμους βρισκόμασταν όχι παραπάνω από χίλιοι φίλοι του ποδηλάτου. Η Doha πόνταρε στον αθλητικό τουρισμό, βάζοντας τα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα σε ένα σιρκουί μέσα στο Pearl, με τα πολλά και πολυτελή ξενοδοχεία, αλλά εκτός από αρκετές παρέες Βέλγων, πολύ λίγοι ήρθαν απ` έξω. Και η Κυριακή είναι ημέρα εργασίας για τα ισλαμικά κράτη (το weekend μας είναι το Παρασκευοσάββατο) με αποτέλεσμα οι expats που θα ήθελαν να δουν τον αγώνα να βρίσκονται στα γραφεία τους. Όπως και οι ντόπιοι, που έτσι κι αλλιώς -όπως έγραψα και πιο πάνω- δεν είναι και φανατικοί fans της ποδηλασίας.

 

Το Pearl

Δεν μου πήρε πάνω από μισή ώρα να φτάσω από το αεροδρόμιο της Doha στο Pearl, κατά το μεσημέρι, για να διαπιστώσω με αρκετή απογοήτευση ότι το πολύ όμορφο αυτό μέρος -ένα τεχνητό νησί που συνδέεται με μια στενή λωρίδα γης με τη υπόλοιπη πόλη και που φιλοξενεί μαρίνες για πολυτελή σκάφη, ξενοδοχεία, εστιατόρια και ακριβές μπουτίκ- ήταν έρημο. Βρισκόμαστε ακόμη στις αρχές της τουριστικής σεζόν για τα κράτη του Περσικού Κόλπου, ήταν Κυριακή (εργάσιμη μέρα) και οι ρυθμίσεις κυκλοφορίας λόγω του αγώνα έκαναν το Pearl κάπως δύσκολο στην πρόσβαση για τα αυτοκίνητα.

Εκείνη την ώρα ήταν όλα άνετα, όσον αφορά την κίνηση, αλλά το βράδυ, φεύγοντας, το σκηνικό μετατράπηκε σε γολγοθά. Τα πούλμαν με τους εργάτες (το μισό Pearl βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της οικοδόμησης), η έλλειψη ταξί και μετρό στην πόλη (το τελευταίο ετοιμάζεται τώρα, εν όψει του Μουντιάλ σε δύο χρόνια) και το γεγονός ότι μόνο ένας δρόμος το συνδέει με την υπόλοιπη Doha -κι αυτός ήταν κλειστός κατά το ήμισυ λόγω του αγώνα-, δημιούργησαν ένα κυκλοφοριακό χάος, με αποτέλεσμα να προλάβω στο όριο το αεροπλάνο της επιστροφής. Το μεσημέρι, πάντως, το Shakespeare and Co., το café-restaurant που αποτελεί σημείο αναφοράς για τις κοινότητες των expats στα κράτη του Κόλπου ήταν γεμάτο και φρόντισε να γεμίσει και μένα με την απαιτούμενη ενέργεια για το τρέξιμο που θα ακολουθούσε κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Η διαδρομή μέσα στο Pearl ήταν ιδανική για την παρακολούθηση του αγώνα, γιατί ήταν έτσι σχεδιασμένη που να μπορεί κανείς να βλέπει τους αθλητές από διάφορα σημεία πολλές φορές σε κάθε τους γύρο. Χρειαζόταν, βέβαια, λίγο τρεξιματάκι, ειδικά αν ήθελες να δεις όλα τα γκρουπ, όπως έσπασαν στην εξέλιξη του αγώνα, αλλά ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και εγώ επέλεξα να το κάνω. Οι περισσότεροι fans εννοείται ότι συγκεντρώθηκαν στο σημείο του τερματισμού, άρα είδαν τους ποδηλάτες μόνο επτά φορές. Για την ιστορία, ο Γιάννης Ταμουρίδης και η μεγάλη πλειονότητα των αγωνιζόμενων είχαν μείνει στο τέταρτο γκρουπ και οι διοργανωτές τους έβγαλαν εκτός αγώνα μετά τον πρώτο τους γύρο στο σιρκουί. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω ότι και το τρίτο γκρουπ βγήκε στον πρώτο ή το δεύτερο γύρο, παρά την προσπάθεια που έκανε εκείνη την ώρα να πιάσει το δεύτερο. Αυτό σημαίνει ότι για τη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα παρακολουθούσαμε όχι παραπάνω από 50 ποδηλάτες, αυτούς δηλαδή που είχαν μείνει στο πρώτο και το δεύτερο γκρουπ μόνο.

Το Fan Zone

Το περίμενα πιο πλούσιο, αλλά ήταν κάπως βαρετό. Πάλι καλά, γιατί θα με κρατούσε περισσότερη ώρα μέσα και θα έχανα αρκετή από τη δράση του αγώνα. Είχε τα κλασικά: Γιγαντοοθόνη με ζωντανή μετάδοση του τι συμβαίνει απ` έξω, μερικά περίπτερα των χορηγών και κάποιων χωρών (Βέλγιο, Γαλλία) που ήθελαν να κάνουν πιο έντονη την παρουσία τους (αδιάφορα περίπτερα, πάντως), νεράκι, μπουκίτσες και λίγο χαβαλέ σε μια πίστα όπου BMXάδες έκαναν τα κόλπα τους.

Η έρημος

Ο άνεμος έκανε τη δουλειά που έπρεπε να κάνει, οι Γερμανοί με τα πιο μεγάλα φαβορί για τη νίκη (Greipel, βασικά, με Kittel και Degenkolb στο τρένο του) πιάστηκαν στον ύπνο από τους αποφασισμένους Βέλγους, το peloton έσπασε σε κομμάτια μέσα στην έρημο και ήδη πριν φτάσει στη μέση του εξελίχτηκε σε μια κούρσα επιβίωσης. Με δυο λέξεις: Όταν οι Βέλγοι είδαν ότι οι Γερμανοί ήταν κάπως ανοργάνωτοι σε ένα σημείο της ερήμου με δυνατούς, πλάγιους ανέμους, τσίτωσαν το peloton και κατάφεραν -με τη βοήθεια των Ιταλών και κάποιων Βρετανών- να αποσπαστούν. Ο Sagan, με μια δυνατή προσπάθεια, ήταν ο τελευταίος που κατάφερε να κολλήσει σε αυτό το γκρουπάκι, που περιείχε το άλλο μεγάλο φαβορί (Cavendish), τον Matthews, το Nizzolo και τον Kristoff (από σπρίντερ), αλλά και μερικά από τα παλικάρια που γουστάρουν να καταπίνουν τα χιλιόμετρα και που διαπρέπουν όταν οι καιρικές συνθήκες είναι δύσκολες (Van Avermaet, Terpsta, Boonen, Boasson-Hagen κ.α.).

Οι Γάλλοι δεν μπόρεσαν να βάλουν τον Bouhanni μέσα στο γκρουπ (είχαν τον Bonnet που έκανε αξιοπρεπή αγώνα, αλλά δύσκολα θα πετύχαινε κάτι καλύτερο από τη δεκάδα) και, παρέα με τους Γερμανούς που ήταν οι μεγάλοι χαμένοι όπως εξελίχθηκε ο αγώνας, προσπάθησαν να πιάσουν το πρώτο γκρουπ. Μόνο που στο δεύτερο είχαν μείνει επίτηδες δύο Βέλγοι που έκαναν τη ζωή δύσκολη σε όσους ήθελαν να κυνηγήσουν. Η μάχη για επιβίωση άρχισε να γίνεται πολύ έντονη μέσα στο Pearl, με αποκορύφωμα τη στιγμή που ένας απηυδισμένος Degenkolb έριξε το νερό του στα μούτρα του Debusschere. Οι Γερμανοί προσπάθησαν για πέντε γύρους, αλλά δεν τα κατάφεραν και τελικά, τόσο ο Degenkolb όσο και ο Kittel εγκατέλειψαν, εξουθενωμένοι και με την ψυχολογία στα τάρταρα. Η έρημος είχε κάνει τη δουλειά της πολύ νωρίς και το σιρκουί στο Pearl θα μας οδηγούσε σε ένα μαζικό σπριντ, αλλά ανάμεσα μόνο στους λίγους που είχαν φροντίσει να αποσπαστούν πολύ νωρίς μέσα στην κούρσα -και ο Greipel δεν θα ήταν εκεί.

 

Το τελικό σπριντ

Οι Βέλγοι έβαλαν την περισσότερη δουλειά, παρέα με τους Ιταλούς, αλλά ήταν σαφές ότι έτσι όπως πήγαινε ο αγώνας, οι πιο ωφελημένοι θα ήταν ο Cavendish στον οποίον η διαδρομή ταίριαζε γάντι, συν το ότι είχε και τον Blythe για να του ανοίξει το σπριντ, και οι Matthews, Sagan. O πρώτος γιατί ξέρει να κρύβεται όσο κανείς άλλος και να φτάνει ξεκούραστος στο τέλος ακόμη και του πιο μεγάλου αγώνα και ο δεύτερος γιατί, πολύ απλά, είναι ο Sagan και μπορεί να κάνει τα πάντα. Βλέποντας τη δουλειά των Βέλγων, φανταζόμουν ότι θα προσπαθούσαν να βγάλουν κάποιο κόλπο με GVA ή Boonen στα 2-3 χιλιόμετρα πριν το τέλος, ή ότι θα έκανε κάτι τέτοιο ο Terpstra, αλλά τελικά μάλλον πόνταραν στην καλή κατάσταση του Boonen για το σπριντ -τους δικαίωσε μέχρι ένα βαθμό, αλλά σίγουρα δεν είναι τόσο δυνατός όσο ο Cavendish ή ο Sagan και το βελγικό τρένο μετά από τέτοια προσπάθεια ήταν πολύ κουρασμένο στο τέλος για να τον πάει μέχρι τα τελευταία μέτρα ακριβώς όπως θα έπρεπε για να του δώσει και τη νίκη.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή έπρεπε να πάει στον Cavendish, έτσι όπως τελικά εξελίχθηκε ο αγώνας, αλλά αφ` ενός το ότι ο Blythe ξεκίνησε το σπριντ του αρκετά νωρίς και ο Cav αποφάσισε να μην τον ακολουθήσει, αφετέρου ότι ο Matthews έκοψε τριάντα μέτρα πριν το τέλος και εκείνη τη στιγμή ήταν μπροστά από τον Βρετανό και -κυρίως- το ότι ο Nizzolo δεν έκλεισε τον Sagan που πέρασε από το μοναδικό χιλιοστό του δρόμου που είχε μείνει ελεύθερο εκείνη τη στιγμή, χάρισαν τη νίκη στο Σλοβάκο. Δεύτερη συνεχόμενη και μεγάλη δικαίωσή μου που πριν 20 μέρες τον έχριζα φαβορί για τη φανέλα με του ουράνιο τόξο σε αυτό εδώ το blog.

https://www.youtube.com/watch?v=W0FFDF__sJw

O Sagan

Δεν χρειάζεται να τα ξαναπώ. Αντιγράφω από το προηγούμενό μου post: “Ο μόνος λόγος για τον οποίον μπορεί να έχει παράπονο η φανέλα με το ουράνιο τόξο από τον Sagan είναι ότι, χάρη στη επιτυχίες του, φέτος την αποχωριζόταν περισσότερο από κάθε άλλον για να την αλλάξει με την κίτρινη, την πράσινη, την κόκκινη ή την μπλε.” Φαντάζομαι ότι το ίδιο θα ισχύσει και το 2017. Ο Sagan είναι, απλά, ο κορυφαίος ποδηλάτης της εποχής του.

 

Το βάθρο

Sagan, Cavendish, Boonen: Τρεις παγκόσμιοι πρωταθλητές που πάλεψαν για να ξανακερδίσουν τον τίτλο. Τον πήρε ο προηγούμενος νικητής, καταφέρνοντας για πρώτη φορά μέσα σε μια δεκαετία κάτι τέτοιο και για μόλις έκτη φορά στην ιστορία (Georges Ronsse 1928-1929, Rik Van Steenbergen 1956-1957, Rik van Looy 1960-1961, Gianni Bugno 1991-1992, Paolo Bettini 2006-2007, Peter Sagan 2016-2017). Ο Cavendish είχε μια πολύ σπουδαία χρονιά φέτος, αλλά νομίζω ότι ήταν το κύκνειο άσμα του πια, αφού είναι πια 31 ετών και μια νέα γενιά από δυνατούς σπρίντερ έρχεται να πάρει τα ηνία. Ο Boonen ήρθε να πετύχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αυτό που δεν κατάφερε στο Paris- Roubaix, όταν ο Hayman έκανε την έκπληξη και τον πέρασε πάνω στο νήμα: Να κλείσει την καριέρα του με μια πολύ σπουδαία νίκη. Δεν τα κατάφερε και νομίζω ότι έχασε την ευκαιρία για τον τελευταίο μεγάλο τίτλο της πορείας του. Λογικά θα συνεχίσει ένα χρόνο ακόμη, δύσκολα θα αντέξει παραπάνω σε αυτό το επίπεδο. Ο Sagan, πάλι, έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Είναι 26 ετών και με μία ακόμη κατάκτηση του Παγκόσμιου Τίτλου θα έχει μαζί με τους Binda, Van Steenbergen, Freire και Merckx, τους περισσότερους. Με δύο ακόμη νίκες θα βρεθεί μόνος του στην κορυφή. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρει. Σίγουρα θα είναι ένας βασικός στόχος που θα ορίσει και την πορεία του ως ποδηλάτη για την επόμενη πενταετία.

 

Εύφημος μνεία

Για το τέλος άφησα τους αφανείς ήρωες του αγώνα. Αυτούς που μου έκαναν περισσότερη εντύπωση, όπως του παρατήρησα από κοντά, έστω και στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που περνούσαν από μπροστά μου:

O Daniele Bennati, αποφασισμένος να τραβήξει όσο περισσότερο χρειαζόταν για να ξεφορτωθεί ο αρχηγός του, Giacomo Nizzolo, όσους περισσότερους αντιπάλους γινόταν. Ήταν πάντα μπροστά, με πρόσωπο που έμοιαζε ακούραστο παρά την υπερπροσπάθεια. Κανείς δεν βοήθησε τους Βέλγους όσο αυτός.

Oliver Naesen, Jasper Stuyven: Μαζί με τον Bennati, οι δύο Βέλγοι τερμάτισαν τέσσερα ολόκληρα λεπτά πίσω από τον Sagan. Ήταν οι δύο που φόρτωσαν το περισσότερο κάρβουνο στη βελγική ατμομηχανή. Ο ρυθμός τους ήταν καταιγιστικός. Μόνο όταν κάποια στιγμή -απολύτως λογικά- τους εγκατέλειψαν οι δυνάμεις τους και οι Γερμανοί είχαν πια χάσει κάθε ελπίδα να τους πιάσουν, το πρώτο γκρουπ μείωσε την ταχύτητά του.

O Anass Aït El Abdia, Μαροκινός, ερασιτέχνης αθλητής, μπήκε στο πρωινό ξεκόλλημα που έφτασε κάποια στιγμή να έχει πάει διαφορά 10 λεπτών από το peloton. Δεν είχε καμία τύχη, αλλά τελικά τερμάτισε 22ος. Πώς έγινε αυτό; Όταν το πρώτο γκρουπ έπιασε το ξεκόλλημα, λίγο πριν την είσοδο στο Pearl, ο El Abdia (όπως και οι Nicolas Dougall από τη Νότιο Αφρική και Ryan Roth από τον Καναδά, οι δύο άλλοι άσημοι της πρώτης 25άδας, αλλά και ο Natnael Berhane από τη Ερυθραία) κατάφεραν να ακολουθήσουν το ρυθμό των Bennati, Naesen και Stuyven μέχρι και ένα χιλιόμετρο μέχρι το τέλος. Ο El Abdia καταχειροκροτήθηκε από το κοινό όταν έφτασε στον τερματισμό 2 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα μετά το Sagan, αλλά ήταν τόσο εξαντλημένος που ούτε να χαμογελάσει δεν μπορούσε. Και πάλι, μιλάμε για την πιο σπουδαία στιγμή που θα ζήσει ποτέ.

Michael Kolář: Ο Sagan σπάνια έχει κάποιον να τον βοηθά και το γεγονός ότι ο συμπατριώτης του κατάφερε να μπει στο πρώτο γκρουπ έπαιξε μεγάλο ρόλο, ειδικά στα τελευταία δύο χιλιόμετρα όταν ο Kolář βοήθησε να μαζευτεί το προσωρινό κενό που δημιούργησε ο Leezer με μια μικρή επίθεση.

Taylor Phinney, John Degenkolb: Για τέσσερις γύρους μέσα στο Pearl ο Αμερικανός και ο Γερμανός έμοιαζαν να βρίσκονται σε πυρηνική κατάσταση. Τα έδιναν όλα για να ενώσουν το δεύτερο γκρουπ με το πρώτο, αλλά η βοήθεια που είχαν από τους υπόλοιπους ήταν μικρή και το μαρκάρισμα από τους Keisse και Debusschere μεγάλο. Ωστόσο, η προσπάθειά τους ήταν ο πιο σημαντικός λόγος που αυτός ο αγώνας των σχεδόν 260 χιλιομέτρων είχε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον σε όλη του τη διάρκεια.

Τα τελικά αποτελέσματα μπορείς να τα διαβάσεις εδώ.