“Jagged Little Pill”: 20 χρόνια από τότε που λατρέψαμε την Alanis Morissette
Η Alanis Morissette υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα των mid-90s. Η καριέρα της συνεχίστηκε μέχρι σήμερα και είχε ξεκινήσει πριν το 1995 και το “Jagged Little Pill”, αλλά –κακά τα ψέματα– η μόνη Alanis που αναγνωρίζουμε είναι η Alanis του “You Oughta Know” και του “Ironic”. Πριν 20 χρόνια, με το τρίτο της άλμπουμ, η 21χρονη τότε Alanis Morisette έγινε η πιο αναπάντεχη σταρ της εποχής της (σε τέτοιο βαθμό που, 4 χρόνια αργότερα, έπαιζε το ρόλο του… Θεού στο υπέροχο “Dogma” του Kevin Smith δίπλα στους Ben Affleck και Matt Damon). Ξανακούγοντας το “Jagged Little Pill” σήμερα, δυσκολεύομαι κάπως να συγκινηθώ όπως τότε, η χροιά της φωνής της μου φαίνεται πιο εκνευριστική από ποτέ (ας το παραδεχτούμε: η Alanis έχει χάλια φωνή), η παραγωγή άθλια. Αλλά έχω τόσες μνήμες από το 1995, όταν το είχα αγοράσει σε κασέτα για να το ακούω στο αυτοκίνητο, που θα αφήσω αυτές να με οδηγήσουν στη συνέχεια του κειμένου.
Πάμε, λοιπόν, πίσω σ’ εκείνη την εποχή. Μιλάμε για μια περίοδο που κυριαρχεί το grunge και όπου η έννοια “alternative rock”, όπως το λέγαμε τότε, γινόταν όλο και πιο αγαπητή. Η Alanis, παιδί-θαύμα από την Οτάβα του Καναδά, με δύο ποπ άλμπουμ στο ιστορικό της σε προεφηβική ηλικία, φτάνει στο Λος Άντζελες για να διεκδικήσει το δικαίωμά της σε διεθνή καριέρα και γνωρίζεται με τον Glen Ballard, τον παραγωγό του “Man In The Mirror” του Michael Jackson (αλλά και τον άνθρωπο που ευθύνεται για τη μουσική καριέρα του… David Hasselhoff). Ο Ballard, βετεράνος στο είδος του και με οξυμένα αντανακλαστικά όταν μιλάμε για την όσφρηση του next best thing, πείθει την Alanis Morissette ότι το μουσικό στυλ που της ταιριάζει είναι το alt rock και την προτρέπει να βγάλει από μέσα της όλη την εφηβική της οργή. Κι εκείνη είχε μπόλικη, αφού –απ’ ό,τι τουλάχιστον υπονοείται στους στίχους της– κάποιος υψηλά ιστάμενος από την προηγούμενη δισκογραφική της, είχε εκμεταλλευτεί τη μικρή Alanis…
Τα τραγούδια, εξάλλου, είναι φτιαγμένα για γερές συγκινήσεις. Για συναυλίες, για βραχνιασμένα sing-a-longs (“We all had a reason to be theeeeeeeere”), για ιδρωμένους χορούς. Οι στίχοι της Morisette είναι έξυπνοι, αυθάδικοι και μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά των συνομηλίκων της.
Ο Ballard θα την εκμεταλλευτεί και εκείνος, όχι σεξουαλικά, αλλά θα βγάλει το 100% από το ταλέντο της και θα συνδυάσει τα μουσικά trends της εποχής με το δικό του και το δικό της pop παρελθόν, για να στήσουν ένα δίσκο που θα κυκλοφορήσει με τις ευλογίες της Maverick, της δισκογραφικής της Madonna, και θα κάνει την απόλυτη crossover επιτυχία, πιάνοντας το κοινό που εκείνη την εποχή άκουγε Shania Twain, αλλά και το κοινό που άκουγε Soundgarden ή το κοινό που άκουγε Tori Amos. Τα τραγούδια, εξάλλου, είναι φτιαγμένα για γερές συγκινήσεις. Για συναυλίες, για βραχνιασμένα sing-a-longs (“We all had a reason to be theeeeeeeere”), για ιδρωμένους χορούς. Οι στίχοι της Morisette είναι έξυπνοι, αυθάδικοι και μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά των συνομηλίκων της. Το “Ironic”, για παράδειγμα, θα τραγουδηθεί –και θα εμπλουτισθεί– από τα παιδιά εκείνης της εποχής, αλλά και την επόμενη και μεθεπόμενη γενιά.
Η Alanis από τη μία μέρα την άλλη γίνεται σούπερ σταρ και επιβραβεύεται για την σκληρή της δουλειά (έγραψαν όλο το δίσκο στο στούντιο του Ballard με εκείνον να παίζει όλα τα όργανα, μέσα σε 2 εβδομάδες, πριν πείσουν τη Maverick να τον κυκλοφορήσει). To άλμπουμ θα προταθεί για 9 συνολικά Grammy και θα κερδίσει 5. Μεταξύ τους και το «Άλμπουμ της Χρονιάς», που στα 21 της, την έκανε τη νεότερη καλλιτέχνιδα που το κέρδισε ποτέ (μέχρι που το 2000 ήρθε η Taylor Swift με το “Fearless” και το κέρδισε στα 20 της). Πούλησε παγκοσμίως πάνω από 30 εκατομμύρια αντίτυπα και κέρδισε τον τίτλο του πιο επιτυχημένου pop album της δεκαετίας του ’90 –που, αν το καλοσκεφτεί κανείς, ήταν ακριβώς αυτό: ένα pop album με λίγο twist που το εγκλιμάτιζε στην οργισμένη, grunge περίοδο των μέσων της δεκαετίας του ’90. 20 χρόνια μετά (κυκλοφόρησε στις 13 Ιουνίου του 1995) ακούγεται ευχάριστα ακόμη –ειδικά στις arena rock στιγμές του–, αλλά και με μια σχετική απορία για το τι ήταν αυτό που μας είχε ξετρελάνει τόσο πολύ τότε…
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
