Καρτ ποστάλ από το 2016: #16. Dream Theater – The Astonishing, από τη Θάσο
Ένα δυσοίωνο μέλλον, όπου η μουσική έρχεται να δώσει τη λύση. Και ένα νησί που δεν φαίνεται να μπορεί να σωθεί με τίποτε.
Στο νούμερο 16 του Homo Ludens για την Blogovision 2016,
οι Dream Theater και η Θάσος
Το άλμπουμ:
Dream Theater – The Astonishing
Ξέρω, ξέρω, είναι από μόνο του astonishing ότι ψηφίζω Dream Theater φέτος στη 20άδα μου, τόσο astonishing που δεν χρειαζόταν να λέγεται έτσι και το άλμπουμ. Αλλά θα το δικαιολογήσω. Αφ’ ενός, όπως έχω ήδη προσπαθήσει να εξηγήσω στα προηγούμενα posts για την Blogovision 2016, υπάρχει ξεκάθαρο μοτίβο παππούδων εν δράσει φέτος. Κι επειδή μάλλον δεν το έχω κάνει ξεκάθαρο: Από τα 20 άλμπουμ που απαρτίζουν τη λίστα μου, μόνο τα 3 είναι ντεμπούτα ή δεύτερα άλμπουμ για τους μουσικούς που τα κυκλοφόρησαν. Τα υπόλοιπα 17 έρχονται μετά από μια δεκαετία (τουλάχιστον) γεμάτου δισκογραφικού σώματος και, σε μία συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχουν πέντε ολόκληρες δεκαετίες από πίσω.
Αφ’ ετέρου έχω ένα thing για rock operas και για concept albums, αλλά είχα χρόνια να ακούσω κάποιο ωραίο. Ακόμη περισσότερο τρελαίνομαι για concept albums που, όταν τα ακούς, σου είναι σχεδόν πανεύκολο να τα φανταστείς ως ταινία δράσης, στην οποία τελικά λειτουργούν ως soundtracks. Το “The Astonishing” είναι ακριβώς αυτό. Το 13ο άλμπουμ (και 2ο concept, μετά το “Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory”) περιγράφει ένα δυσοίωνο μέλλον στη Βόρεια Αμερική όπου ο απόλυτος μονάρχης που κυβερνά έχει απαγορεύσει κάθε είδος διασκέδασης, άρα και τη μουσική. Και μια ομάδα επαναστατών ξεσηκώνει το λαό με -τι άλλο;- υπέροχα τραγούδια. Τόσο υπέροχα που μέχρι και ο βασιλιάς (μετά, βέβαια, από μια σειρά δολοφονιών, ερώτων και συνωμοσιών που θα ζήλευε ακόμη και το “Game Of Thrones”) αναγκάζεται στο τέλος να παραδεχτεί την υπεροχή της μουσικής και να υποσχεθεί στο λαό ότι πλέον θα γίνει ένας πεφωτισμένος ηγέτης με την τέχνη στο προσκήνιο -ή κάτι τέτοιο.
Το “The Astonishing” περιγράφει ένα δυσοίωνο μέλλον στη Βόρεια Αμερική όπου ο απόλυτος μονάρχης που κυβερνά έχει απαγορεύσει κάθε είδος διασκέδασης, άρα και τη μουσική.
Στο δικό μου το μυαλό όλο αυτό είχε και ένα συμβολισμό που ταίριαζε στη μαυρίλα που μας είχε πιάσει σχετικά με τη Blogovision, πλησιάζοντας σ’ αυτήν, την δέκατή της έκδοση. Κάπου μέσα στο άλμπουμ (δες το βίντεο παρακάτω) ακούγεται κάποια στιγμή ο στίχος “ο κόσμος απλά δεν έχει πια χρόνο πια για μουσική” -περίπου όπως αναρωτιόμουν κι εγώ στον πρόλογο αυτής της λίστας. Οι ίδιοι οι Dream Theater, πάντως, είχαν όχι μόνο άπλετο χρόνο αλλά και άπειρη έμπνευση. Το άλμπουμ διαρκεί 2 ώρες και 10 λεπτά, απαρτίζεται από 34 τραγούδια (μεταξύ τους και κάποια κλασικά 6λεπτα ή 7λεπτα έπη), κι όμως δεν χάνει σε ένταση κι ενδιαφέρον ούτε ένα δευτερόλεπτο. Ο μόνος λόγος που δεν βρίσκεται πιο ψηλά στη λίστα μου είναι ότι εδώ και χρόνια δεν ακολουθώ την progressive metal σκηνή με το ζήλο που το έκανα παλιότερα και έχω “ξεχάσει” κάπως να εκτιμώ τις μεγάλες της στιγμές. Αλλά όσες φορές ακούω το “The Astonishing” απλά ενθουσιάζομαι και κολλάω. Ξαναθυμάμαι πόσο βιρτουόζοι μουσικοί, πέρα από σπουδαίοι συνθέτες, είναι οι Dream Theater και λυπάμαι όλο και περισσότερο για το πόσο κατά διαόλου πήγε η πιο αγαπημένη μου progressive metal μπάντα απ’ όλες, οι Queensryche, από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μετά…
Το ταξίδι:
Θάσος (Αύγουστος 2016)
Για τη Θάσο ισχύουν περίπου όσα έγραψα για τη Χαλκιδική στο νο. 18 αυτής εδώ της λίστας. Το κιτς, η βλαχιά, η γυφτιά, παρέα με το “κρίμα” για τη φύση. Έπεσε κι άλλο κακό στο νησί με τη μεγάλη πυρκαγιά, μετά το καλοκαίρι, που φοβάμαι ότι θα έκανε την κατάσταση ακόμη χειρότερη. Παρ’ όλ’ αυτά, θα έχω πάντα να θυμάμαι τον υπέροχο κόλπο στο Βαθύ (τον κρυμμένο, όχι εκείνον κάτω από τα λατομεία) απ’ όπου και η φωτογραφία και τις βόλτες στα Καζαβίτια.
ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ: 16. Dream Theater - The Astonishing 17. Damien Jurado - Visions Of Us On The Land 18. The Kills - Ash & Ice 19. Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree 20. Megadeth - Dystopia
Το 2016 αποφάσισα να κάνω sabbatical και να ταξιδέψω πολύ.
Έτσι, μαζί με τη λίστα των 20 αγαπημένων μου άλμπουμ,
ανεβάζω και μια λίστα (αξιολογική)
με 20 καινούργια μέρη
που είδα στις τρεις ηπείρους που βρέθηκα.
Αλλά φέτος είναι και η δέκατη χρονιά που έχουμε Blogovision.
Για μια ματιά σε όσα έχουν συμβεί αυτή τη δεκαετία
συνέχισε παρακάτω, στο κλασικό αφιέρωμα
που έχει μόνιμη, περίοπτη θέση σε αυτό εδώ το site:
