Καρτ ποστάλ από το 2016: #7. Shearwater – Jet Plane And Oxbow, από το Tam Coc
Όταν το παραμύθι γίνεται πραγματικότητα, οι Shearwater είναι πάντα εκεί.
Στο νούμερο 7 του Homo Ludens για την Blogovision 2016,
οι Shearwater και η κοιλάδα Tam Coc στο Βιετνάμ
Το άλμπουμ:
Shearwater – Jet Plane And Oxbow
Οι Shearwater για μένα είναι το απόλυτο συγκρότημα της Blogovision. Υπήρχαν μεν και νωρίτερα από το 2007 που ξεκίνησε ετούτος ο θεσμός. Αλλά τότε ήταν ένα side project των Okkervil River. Από τα οκτώ συνολικά άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει, τα τέσσερα που βγήκαν κατά τη δεκαετία της Blogovision είναι τα κορυφαία τους -και λογικό, αφού στα τρία πρώτα ο Jonathan Meiburg συνεργαζόταν ακόμη με τον Will Sheff και οι Shearwater ήταν περισσότερο δίδυμο αδερφάκι του άλλου τους γκρουπ, παρά μπάντα με τα δικά της χαρακτηριστικά, τα οποία δεν είχε ξεκαθαρίσει ούτε στο τέταρτο άλμπουμ, το “Palo Santo” του 2006. Αλλά από το “Rook” και μετά, οι Shearwater μεγαλουργούν και -αν δεν κάνω λάθος- είναι το μοναδικό συγκρότημα που έχει μπει στην 20άδα μου τόσες πολλές φορές (4).
Οι Shearwater είναι το μοναδικό συγκρότημα που έχει μπει στην 20άδα μου τέσσερις φορές.
Γλυκόπικρο και λίγο οργισμένο, φέρνει σε διάθεση κοντά σε δουλειές των Arcade Fire, σαν το “Suburbs” και σε παραγωγή πλησιάζει εκείνες τις πομπώδεις των Tears For Fears τη δεκαετία του ’80. Ο Meiburg αλλάζει πολύ εύκολα το στυλ του από το επιθετικό στο επικό και μετά στο μελαγχολικό και βέβαια μιλά για τη χώρα του και την κρίσιμη καμπή στην Ιστορία της, όπως προμηνυόταν το 2016. Όταν κυκλοφόρησε, στις αρχές του χρόνου, η νίκη του Trump έπαιρνε ελάχιστες πιθανότητες, αλλά οι συνθήκες που οδήγησαν σε αυτήν ήταν ξεκάθαρα εκεί και οι Shearwater τις παρουσίασαν με τον, όπως πάντα, αιχμηρό τους και ξεκάθαρο τρόπο.
Το ταξίδι:
Tam Coc, Vietnam (Σεπτέμβριος 2016)
Έχεις δει την “Ινδοκίνα”; Αν ναι, θα θυμάσαι τη στιγμή που το νεαρό ζευγάρι βγαίνει από το στόμα της σπηλιάς σε μια παράξενη κοιλάδα, όπου ένας ποταμός κόβει στα δύο ένα κατάφυτο, πρασινοκίτρινο σεντόνι από λουλούδια και κάτι κάθετα βράχια κρύβουν αυτό το απίθανο θέαμα από τον υπόλοιπο κόσμο. Νόμιζα στην αρχή ότι ήταν κάποιο ψεύτικο σκηνικό. Πώς ήταν η “Παραλία” του Di Caprio που έμοιαζε κλειστή από παντού, αλλά στην ουσία ήταν ένας μεγάλο κόλπος στην Ταϊλάνδη που του είχαν προσθέσει ψηφιακά έξτρα βράχια στο άνοιγμα προς το πέλαγος; Μετά το έψαξα και είδα ότι η κοιλάδα αυτή υπήρχε. Και λεγόταν Ταμ Κοκ. Το καλύτερο; Δεν ήταν πάνω από 2-3 ώρες ταξίδι από το Ανόι…
Και η περιπέτεια δεν τέλειωσε εκεί. Καβαλήσαμε μετά κάτι ξεχαρβαλωμένα ποδήλατα και διασχίσαμε τους υπόλοιπους ορυζώνες, στην πίσω μεριά των βράχων, μέχρι που φτάσαμε σε ένα μικρό βουδιστικό ναό.
Και πάλι, φοβόμουν ότι το κομμάτι της ταινίας θα απείχε πολύ από αυτό που θα συναντούσα εκεί. Ότι το όμορφο σημείο θα ήταν όλο κι όλο αυτό εκείνης της σκηνής. Ότι το σεντόνι δεν θα ήταν κιτρινοπράσινο, αλλά σαπισμένο και ξεφτισμένο. Ο ποταμός βρώμικος. Τα βράχια χαμηλότερα απ’ όσο φαίνονταν. Όταν έφτασα εκεί, το μόνο που διέφερε ήταν το χρώμα στη φύση. Δεν ήταν ακόμη εποχή που ανθίζουν οι ορυζώνες, οπότε παρέμενε σκέτο πράσινο. Τα υπόλοιπα, όμως, ήταν ακριβώς όπως στην ταινία -ή και καλύτερα, αφού μια βαρκάδα στον ποταμό που διασχίσει το Ταμ Κοκ κρατάει μιάμιση ώρα, πολύ περισσότερη από εκείνη τη συγκλονιστική σκηνή. Και η περιπέτεια δεν τέλειωσε εκεί. Καβαλήσαμε μετά κάτι ξεχαρβαλωμένα ποδήλατα και διασχίσαμε τους υπόλοιπους ορυζώνες, στην πίσω μεριά των βράχων, μέχρι που φτάσαμε σε ένα μικρό βουδιστικό ναό. Ήταν ένα παραμύθι που γινόταν πραγματικότητα κουπί με το κουπί, πεταλιά με την πεταλιά. Δεν είπαμε πολλά το τρίωρο που μείναμε εκεί. Μας είχε καθηλώσει τόσο πολύ το τοπίο που δεν ήταν εύκολο να αρθρώσουμε λόγια. Ούτε θέλαμε να χαλάσουμε έστω κι ένα δευτερόλεπτο ο ένας από τον άλλο από την παρατήρηση αυτού του απίθανου πράγματος που απλωνόταν γύρω μας.
ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ: 07. Shearwater - Jet Plane and Oxbow 08. The Veils - Total Depravity 09. Okkervil River - Away 10. Ray LaMontagne - Ouroboros 11. Alicia Keys - Here 12. PJ Harvey - The Six Hope Demolition Project 13. Leonard Cohen - You Want It Darker 14. Sia - This Is Acting 15. 65daysofstatic - No Man’s Sky: Music For An Infinite Universe 16. Dream Theater - The Astonishing 17. Damien Jurado - Visions Of Us On The Land 18. The Kills - Ash & Ice 19. Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree 20. Megadeth - Dystopia
Το 2016 αποφάσισα να κάνω sabbatical και να ταξιδέψω πολύ.
Έτσι, μαζί με τη λίστα των 20 αγαπημένων μου άλμπουμ,
ανεβάζω και μια λίστα (αξιολογική)
με 20 καινούργια μέρη
που είδα στις τρεις ηπείρους που βρέθηκα.
Αλλά φέτος είναι και η δέκατη χρονιά που έχουμε Blogovision.
Για μια ματιά σε όσα έχουν συμβεί αυτή τη δεκαετία
συνέχισε παρακάτω, στο κλασικό αφιέρωμα
που έχει μόνιμη, περίοπτη θέση σε αυτό εδώ το site:
