No Time To Die
Το πόσο προβληματικό είναι το No Time To Die φαίνεται και από τον άδοξο, ως και αδικαιολόγητο τρόπο που σκοτώνονται 2 -ή επιτρέπεται πια να πω 3;- από τους πιο σημαντικούς χαρακτήρες όλης της σειράς. Δεν άξιζε τέτοια μεταχείριση σ’ εμάς τους Bond fanatics. Νόμιζα ότι με την έλευση του Craig είχαμε αφήσει για τα καλά πίσω τα χρόνια της αθωότητας (τις εντυπωσιακές ταινίες δράσης, αλλά εντελώς ρηχές, της εποχής Brosnan).
Ειδικά αυτά που πραγματεύεται το No Time To Die χρειάζονταν μια μεταχείριση τύπου Skyfall ή έστω Casino Royale. O Sam Mendes και ο Martin Campbell είχαν δείξει τον σκοτεινό και σύγχρονο δρόμο του 007, σκοτώνοντας “σωστά” την Μ και τη Vesper Lynd. O Cary Joji Fukunaga είναι ένας καλός σκηνοθέτης που ξεκάθαρα έμπλεξε με το λάθος σενάριο. Είναι αμέτρητα τα ατοπήματα στο στόρι της ταινίας που, όσο εντυπωσιακά και να τα σκηνοθετήσει, το τελικό αποτέλεσμα θα παρέμενε φλύαρο και χωρίς στόχο. Κρίμα και πάλι κρίμα. Ο κόμπος στο στομάχι στην προτελευταία σκηνή θα ήταν πολύ πιο σφιχτός αν η ταινία είχε χτιστεί σοβαρά με στόχο προς τα εκεί και δεν μας έβαζε στο πραγματικό της νόημα μόλις στο τελευταίο δεκάλεπτο.
Ακόμη πιο άκυρο είναι το No Time To Die για κάποιον πιτσιρικά που αυτή είναι η εισαγωγή του στον 007. Σύμφωνοι, οι καταδιώξεις με τα αυτοκίνητα είναι απίθανες, ο Q ξεπερνάει τον εαυτό του και η τεχνολογία φτάνει σε άλλο επίπεδο, η δράση είναι καταιγιστική. Περνάνε οι δυόμισι και βάλε ώρες στην αίθουσα χωρίς να το καταλάβεις. Αλλά στο τέλος δεν είσαι και πολύ σίγουρος για το τι ακριβώς είδες. Περισσότερο Mission: Impossible παρά 007. Ή ίσως και UNKLE. Κοινώς δεν έχει τη δική του ταυτότητα.
That said, και παρά το παραπάνω κράξιμο, το No Time To Die και ειδικά ο Fukunaga (που έτσι αποδεικνύει και τι παπάδες μπορούσε να κάνει αν είχε πάρει ένα σωστό σενάριο στα χέρια του) δημιουργούν την κορυφαία εισαγωγική σκηνή όλων των εποχών. 20 λεπτά Σ Υ Γ Κ Λ Ο Ν Ι Σ Τ Ι Κ Η Σ ατμόσφαιρας και δράσης, με αναφορές από το αριστούργημα του ίδιου σκηνοθέτη (It) μέχρι σχεδόν όλα τα προηγούμενα 007 (στο σινεμά ήμουν αυτός ο ενοχλητικός που παραμιλούσε εκστασιασμένος τίτλους ταινιών Bond κάθε λίγα δευτερόλεπτα, με κάθε αναφορά που έσκαγε με τόσο έξυπνο τρόπο) κάνουν ακόμη πιο αφόρητο το τελικό συνολικό αποτέλεσμα του No Time To Die. Αυτά το απίστευτο 20λεπτο που είναι από μόνος του λόγος να πας να δεις την ταινία, είναι την ίδια ώρα και το απόλυτο “what might have been”.
Περισσότερος 007, βεβαίως, στο παρόν site και στο μεγάλο αφιέρωμα που έχει και δικό του κουμπάκι στη μπάρα δεξιά (“The James Bond Saga”).
