Ο Γεώργιος, ο δράκος και οι ξεχασμένες, ξανθές παρθένες

Ο Διοκλητιανός ήταν ένα δεκάρι επιπέδου Πλατινί ή Ζιντάν. Παρέλαβε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία λίγο μετά το χάος του 3ου αιώνα, την ανέστησε, μοίρασε μαγικές ασίστ σε όποιον άλλον μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα να σηκώσει τρόπαια, δημιουργώντας την Τετραρχία, και φρόντισε για την επιβίωση του Imperium Romanum (έστω, στο ανατολικό της μόνο κομμάτι), για 1150 ακόμη χρόνια μετά την παραίτησή του. Ναι, παραιτήθηκε όταν πια τα είχε στρώσει όλα μια χαρά, και πήγε να γίνει καλλιεργητής λαχανικών.

Ακόμη και το πιο μεγάλο του λάθος, αυτό που συνοδεύει το όνομά του πιο συχνά από τις άπειρες μαεστρικές του μεταρρυθμίσεις, έπαιξε σημαντικό ρόλο υπέρ της μακροζωίας αυτού που στη συνέχεια είπαμε Βυζάντιο: Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών, το 303 μ.Χ.

 Οι περισσότεροι πολίτες προτίμησαν να κρύβουν τους γνωστούς Χριστιανούς ή να λένε ψέμματα για το αν οι γείτονές ή συνστρατιώτες τους έκαναν τελικά τις θυσίες που ζήτησε το κράτος και, γενικά, τρώγοντας κι αυτοί την οργή του Γαλέριου, άρχισαν να βλέπουν με πιο συμπαθητική ματιά τους διωκόμενους, ενώ αρκετοί από αυτούς δεν δίστασαν να ασπαστούν την καινούργια αυτή θρησκεία.

Οι Χριστιανοί είχαν πια φτάσει να είναι το 10% του πληθυσμού της Αυτοκρατορίας και το να σφάζεις το γείτονα ή τον διπλανό σου στη λεγεώνα, επειδή αρνιόταν να κάνει θυσίες όπως ζητούσε ο Αυτοκράτορας, δεν ήταν πια τόσο fun. Στη Δύση, οι υπόλοιποι της Τετραρχίας σχεδόν αγνόησαν την εντολή για διωγμούς, ενώ στην Ανατολή, η μανία του Γαλέριου κατά των Χριστιανών έφερε τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα: Οι περισσότεροι πολίτες προτίμησαν να κρύβουν τους γνωστούς Χριστιανούς ή να λένε ψέμματα για το αν οι γείτονές ή συνστρατιώτες τους έκαναν τελικά τις θυσίες που ζήτησε το κράτος και, γενικά, τρώγοντας κι αυτοί την οργή του Γαλέριου, άρχισαν να βλέπουν με πιο συμπαθητική ματιά τους διωκόμενους, ενώ αρκετοί από αυτούς δεν δίστασαν να ασπαστούν την καινούργια αυτή θρησκεία.

Ο Γεώργιος, Έλληνας από μια ευγενή οικογένεια της Καππαδοκίας, δούλευε στη φρουρά του ίδιου του Διοκλητιανού και, λέγεται ότι, ήταν από τους αγαπημένους του στρατιωτικούς. Όταν αρνήθηκε να υποβιβάσει ή και να εκτελέσει ακόμη τους υφιστάμενούς του Χριστιανούς στρατιώτες, έγινε ο ίδιος παράδειγμα προς αποφυγή από τον Αυτοκράτορα, διά αποκεφαλισμού, έξω από τα τείχη της Νικομήδειας, στις 23 Απριλίου του 303.

 Δεν σκότωσε ποτέ κανένα δράκο, απλά τα ρομαντικά μυθιστορήματα του Μεσαίωνα χρειάζονταν κάτι πιο ηρωικό από το “σήκωσε το ανάστημά του απέναντι στον Αυτοκράτορα κι εκείνος τού πήρε το κεφάλι”

Δεν σκότωσε ποτέ κανένα δράκο, απλά τα ρομαντικά μυθιστορήματα του Μεσαίωνα χρειάζονταν κάτι πιο ηρωικό από το “σήκωσε το ανάστημά του απέναντι στον Αυτοκράτορα κι εκείνος τού πήρε το κεφάλι” και αυτή η υπέροχη ιστορία τον έφερε στην κορυφή της λίστας με τους Αγίους που θεωρούσαν προστάτες τους οι στρατιώτες -και δη οι Σταυροφόροι. Ο κόκκινος σταυρός στο πανί που κάλυπτε την πανοπλία τους όταν πατούσαν στους Αγίους Τόπους για να τους ξαναπάρουν από τους απίστους ήταν ο ματωμένος σταυρός του Αγίου Γεωργίου.

Χάρη στο λάθος του Διοκλητιανού να κάνει μάρτυρες τον Γεώργιο και διάφορους άλλους σαν κι αυτόν, και σε συνδυασμό με την επιβολή του ίδιου του Αυτοκράτορα ως του “εκλεκτού των Θεών” (και δη του ενός Θεού που θεωρούσε πάνω από όλους: του Ανίκητου Ήλιου, που σύντομα το μπέρδεμα των θρησκειών τον ταύτισε με τον Ιησού), τέθηκε ο θεμέλιος λίθος για τις γενιές και γενιές βασιλέων που θα ακολούθησαν και, κυρίως, για την ιδιαίτερη μείξη θρησκείας, δικαίου, στρατού και κράτους που αποτέλεσε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, τη συνέχεια του Imperium που τόσο αποτελεσματικά αποκατέστησε ο -όχι και πολύ συμπαθής στους Χριστιανούς σήμερα- καλλιεργητής λαχανικών από τη Δαλματία.

Κοινώς, χωρίς τον Αη Γιώργη, μπορεί να μην είχαμε τραγοπαπάδες με μούσια σήμερα και σκοτεινές εκκλησίες με σταυρούς και θυμιατά, αλλά χαρίεσσες, ξανθές, παρθένες ιέρειες με μίνι φουστίτσες σε χρυσαφένια αλώνια, όπου θα χορεύαμε κάθε τόσο προς τιμή του Ανίκητου Ήλιου.