Ο Θρόνος του Αίματος

Στην τελευταία, καθηλωτική (κυριολεκτικά 😛) σκηνή του “Θρόνου του Αίματος”, ο Τοσίρο Μιφούνε κολυμπάει σε μια θάλασσα βελών που εκτοξεύονται εναντίον του επί δυόμισι λεπτά. Πρόκειται για κανονικά βέλη. Εκτοξευμένα από δεξιοτέχνες τοξοβόλους.

Ο Ακίρα Κουροσάβα, τελειομανής σε βαθμό ακραίο (π.χ. περίμενε μέρες μέχρι να πέσει ομίχλη στο δάσος για να γυρίσει σκηνές της ταινίας, γιατί δεν ήθελε επ’ ουδενί να χρησιμοποιήσει τεχνητό καπνό), δεν θα μπορούσε να συμβιβαστεί με οποιουδήποτε είδους εφέ στην πιο σημαντική σκηνή της ταινίας. Μόνο το βέλος που διαπερνά τον πρωταγωνιστή του από το λαιμό είναι ψεύτικο. Ο Μιφούνε έβλεπε για μήνες εφιάλτες μετά τα γυρίσματα.Η χορογραφία είναι άψογα σχεδιασμένη, αφού κάθε του κίνηση να σπάσει το τείχος βελών που τον περιβάλλει είναι και ένα νεύμα προς τον υπεύθυνο της ομάδας τοξοβόλων για το πού να κατευθύνει τον επόμενο γύρο βολής. (Λεπτομέρειες για το πώς γυρίστηκε η σκηνή

“Ο Θρόνος του Αίματος” (“Kumonosu-Jo” ή “Το Αραχνοΰφαντο Κάστρο” στα γιαπωνέζικα), είναι πρακτικά ο “Μάκβεθ” à la manière de Κουροσάβα. Ο Μάκβεθ είναι το έργο του Σαίξπηρ που πλησιάζει περισσότερο απ’ όλα το αρχαιοελληνικό δράμα. Ως εκ τούτου, είναι και το δυσκολότερο για κινηματογράφηση. Οι κινηματογραφικοί “Μάκβεθ” είναι συνήθως άνοστοι και κουραστικοί και βλέπονται -αυτοί οι λίγοι που βλέπονται- μόνο ως σπουδές στο σαιξπηρικό έργο.

Εξαίρεση, φυσικά, αποτελεί “Ο Θρόνος του Αίματος”. Μια ταινία του 1957 αποτελεί με διαφορά τον καλύτερο Μάκβεθ που έχει γυριστεί ποτέ. Όχι τυχαία, αφού δεν έχει ξαναϋπάρξει σκηνοθέτης που να μπορεί να διηγηθεί με φιλμ τέτοιου τύπου δράματα. Είναι κρίμα που ο Ακίρα Κουροσάβα δεν τίμησε ποτέ τους αρχαίους Έλληνες τραγωδούς όσο τον Σαίξπηρ ή τον Ντοστογιέφσκι. Φανταστείτε τους “Επτά επί Θήβας” ή τον “Οιδίποδα Τύραννο” στην φεουδαρχική Ιαπωνία του 13ου αιώνα, με φόντο το Όρος Φούτζι και έδρα το παλάτι της Καμακούρα, με τα μοτίβα του αρχαίου δράματος, την προδοσία, την προκατάληψη, την μοίρα και την τραγική ειρωνία να πλαισιώνονται από τον άψογο χειρισμό των στοιχείων της φύσης (βροχή, αέρας, ομίχλη, καύσωνας ή παγετός) και την εξαιρετική φωτογραφία του Κουροσάβα. Δεν είναι ιεροσυλία να πω ότι το θέαμα θα ήταν ανώτερο κι απ’ το να βλέπεις την Ορέστεια του Ροντήρη με την Κοτοπούλη στο Ηρώδειο.