Περί French Dispatch

Αυτή η σκηνή από το French Dispatch δείχνει ένα “τοίχο” περιοδικού. Μια χαμένη τέχνη που θα ξυπνήσει συναισθήματα μόνο σ’ όσους έχουμε δουλέψει -και λατρέψει τη δουλειά αυτή- στις εκδόσεις περιοδικών. Βάλε και τη γνωστή τοις πασι γαλλοφιλία μου, συν το ότι ο Wes Anderson είναι μέσα στο Top 3 των αγαπημένων μου σύγχρονων σκηνοθετών ούτως ή άλλως, και με είχε κάνει πουτανάκι του και μόνο με την ανακοίνωση ότι ετοιμάζει μια ταινία για ένα περιοδικό με ανταποκρίσεις από μια φανταστική γαλλική πόλη.

Αλλά… Διαφωνώ με τους προλαλήσαντες στο Facebook που έσπευσαν να χρίσουν το French Dispatch ως την καλύτερή του ταινία -ή έστω τη δεύτερη καλύτερη μετά το Mr. Fox. Είναι μια σπουδαία στιγμή του, όπως όλες, και συμπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο το “σινεμά καραντίνας” της τριπλέτας των κορυφαίων του καιρού μας (λάτρεψα όπως ξέρετε και το Tenet του Nolan και το Dune του Villeneuve), αλλά επειδή είχαμε καιρό να δούμε ταινία του ίσως κάποιοι από νοσταλγία να της έδωσαν περισσότερα credits απ’ όσα της αξίζουν. Δεν θα πω ποια ταινία του Anderson βρίσκεται στην δική μου κορυφή, γιατί τις κάνω rotation εκεί πάνω, βλέποντάς τις ξανά και ξανά και χρίζοντας κάθε φορά και άλλη ως την καλύτερη -πλην του Moonrise Kingdom. Την ίδια μοίρα με το τελευταίο νομίζω ότι θα έχει και το French Dispatch -θα μένει για πάντα ένα σκαλάκι παρακάτω.

 Δεν θα πω ποια ταινία του Anderson βρίσκεται στην δική μου κορυφή, γιατί τις κάνω rotation εκεί πάνω, βλέποντάς τις ξανά και ξανά και χρίζοντας κάθε φορά και άλλη ως την καλύτερη.

Και ο λόγος είναι ότι του λείπει αυτό το φανταστικό χτίσιμο ανθρώπινων σχέσεων που τόσο περίτεχνα κάνει ο Wes Anderson σε όλο του το σινεμά.Το πιο κοντινό στους Tennenbaums ή στην οικογένεια του Darjeeling Limited είναι η σχέση του κατάδικου Del Toro με τη δεσμοφύλακά του Seydoux στο French Dispatch. Που κι αυτή, λυπάμαι, αλλά απέχει πολύ από τις γουεσαντερσονικές σχέσεις που λατρέψαμε. Όπως είπε και ο κινηματογραφικός μου σύντροφος Μάνος Χουρδάκης, εικαστικά ήταν άψογο, αλλά “του έλειπε η ψυχή”.