Πώς είναι να κάνεις ποδήλατο στο μεγαλύτερο αμμόλοφο του κόσμου;

Το Rub’ al Khali -ή Άδειο Τετράπλευρο στα ελληνικά- είναι ένας ωκεανός άμμου. Αν και σε συνολική έκταση δεν συγκρίνεται με τη Σαχάρα (βρίσκεται κάπου στο 1/15ο της), ο όγκος της άμμου του φτάνει στο μισό της μεγαλύτερης ερήμου στον κόσμο. Κοινώς, ΠΟΛΛΗ άμμος.

Στo νοτιοδυτικό του άκρο, εκεί που η Σαουδική Αραβία συνορεύει με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, υπάρχει το Tal Moreeb, ο μεγαλύτερος αμμόλοφος στον κόσμο, με υψόμετρο 300μ. To Liwa Cycle Challenge ξεκινάει από εκεί. To Tal Moreeb είναι η πρώτη (και η τελευταία, αφού ο αγώνας τερματίζει στο ίδιο σημείο) από τις 15 συνολικά ανηφόρες, μήκους από 700 μέχρι 1500 μέτρα και κλίσης από 7% ως και 20%, που συμπεριλαμβάνει η κλασική διαδρομή των 104 χιλιομέτρων. Είναι ένα Liege – Bastogne – Liege στους αμμόλοφους.

 To Tal Moreeb είναι η πρώτη (και η τελευταία, αφού ο αγώνας τερματίζει στο ίδιο σημείο) από τις 15 συνολικά ανηφόρες, μήκους από 700 μέχρι 1500 μέτρα και κλίσης από 7% ως και 20%, που συμπεριλαμβάνει η κλασική διαδρομή των 104 χιλιομέτρων.

Όχι τυχαία, θεωρείται ο καλύτερος αγώνας της αραβικής χερσονήσου και μαζεύει κάθε κόσμο εκατοντάδες ποδηλάτες, παρ’ ότι για να αγωνιστείς εκεί -στη μέση του πουθενά- πρέπει είτε να κατασκηνώσεις στην έρημο (και να φας το παρανοϊκό κρύο τη νύχτα), είτε να οδηγήσεις αρκετά χιλιόμετρα από το κοντινότερο ξενοδοχείο (στο οποίο πρέπει να έχεις κλείσει δωμάτιο μήνες πριν).

Έτρεξα στο Liwa (παίρνει το όνομα της πλησιέστερης όασης, στην οποία κατευθυνθήκαμε μετά τους αμμόλοφους, πριν γυρίσουμε πίσω στην έρημο) Cycle Challenge στις 12 Ιανουαρίου, με ένα peloton 223 πολύ δυνατών ποδηλατών. Ανάμεσά τους και οι συνήθεις ημιεπαγγελματίες ή πρώην επαγγελματίες που ευδοκιμούν στην αραβική χερσόνησο. Η παρουσία τους σήμαινε ότι θα “το πηγαίναμε αίμα” από το πρώτο πέρασμα του Tal Moreeb κιόλας, άρα θα χρειαζόταν αφ’ ενός πολλή προσπάθεια για να μείνω κοντά τους, αφετέρου πολύ καλή διαχείριση δυνάμεων για να έχω κάτι για το γυρισμό.

Ήταν ένα πραγματικό έπος. Κρατήθηκα κοντά στην κορυφή στις δύο πρώτες ανηφόρες, έμεινα με ένα πολύ δυνατό γκρουπ που αποτελούσαν οι περισσότεροι από τους κορυφαίους masters (αφού από ένα σημείο και μετά ήταν αδύνατο να ακολουθήσουμε τους elites) για τη συνέχεια, αλλά όταν ενωθήκαμε με τα απομεινάρια του πρώτου γκρουπ κάπου στο μέσο του αγώνα, τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Το flat κομμάτι της διαδρομής έγινε πιο δύσκολο για μένα απ’ ότι το πέρασμα απ’ τους αμμόλοφους, αφού το καινούργιο μας γκρουπ γέμισε με μια αδικαιολόγητη φιλοδοξία ότι θα προλάβαινε το πρώτο και ξεχυθήκαμε με ξέφρενο ρυθμό, κόντρα στον αέρα, στο κατόπι τους. Λίγο πριν την επιστροφή στους αμμόλοφους, με έπιασαν κράμπες, έχασα για λίγο επαφή και στο ανηφορικό κομμάτι το μόνο που κατάφερα ήταν να φτάσω αυτούς τους λίγους που δυσκολεύονταν περισσότερο.

Τερμάτισα 61ος στο σύνολο και 21ος στους masters, που -για το πολύ ψηλό επίπεδο του ανταγωνισμού- το λες και επιτυχία. Το συνολικό TSS που έβγαλα στον αγώνα (246 – κλικ για Strava link) ήταν με διαφορά το μεγαλύτερο σκορ που έχω γράψει ποτέ σε μια μέρα, μία ένδειξη ότι έδωσα και παραπάνω απ’ όσα νόμιζα ότι είχα. Και το γεγονός ότι το κατάφερα ένα μήνα μετά τη θεωρητική κορύφωση της φόρμας μου (προγραμματισμένη για το Gran Fondo του Δεκεμβρίου) και μετά από ένα τριήμερο κραιπάλης στην Αθήνα, ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Ορίστε και μερικές φωτογραφίες που αποδίδουν κάπως την επικότητα του όλου εγχειρήματος (κλικ για μεγέθυνση):

Φιάσκο #1: Dubai UCI Gran Fondo

Ψυχολογικά, το Liwa Cycle Challenge ήταν μια τεράστια ανάταση μετά το βατερλό του Gran Fondo. Στο πλαίσιο του ότι την έχω δει Peter Sagan στα 42 μου, είχα πιστέψει σοβαρά ότι με τη σωστή προετοιμασία, θα μπορούσα να πάρω την πρόκριση για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, που έδιναν οι 10 πρώτες θέσεις στον αγώνα του Ντουμπάι, και είχα προγραμματίσει να βρίσκομαι στην καλύτερή μου φόρμα στις 15 Δεκεμβρίου. Υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο (δηλαδή την εξαιρετική ανικανότητα των ντόπιων οργανωτών να στήσουν ένα σωστό αγώνα, ακόμη κι αν πρόκειται για Gran Fondo υπό την αιγίδα της UCI), αλλά και χωρίς να έχω εκτιμήσει σωστά το επίπεδο των αντιπάλων μου…

 
Υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο (δηλαδή την εξαιρετική ανικανότητα των ντόπιων οργανωτών να στήσουν ένα σωστό αγώνα, ακόμη κι αν πρόκειται για Gran Fondo υπό την αιγίδα της UCI), αλλά και χωρίς να έχω εκτιμήσει σωστά το επίπεδο των αντιπάλων μου…

Και βέβαια, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το σκαμπίλι έσκασε γεμάτο στο μάγουλό μου, από το ξεκίνημα κιόλας. Πήραμε εκκίνηση στις 6 το πρωί, χωρίς καν να έχει ξημερώσει ακόμη, μέσα από τον Αυτοκινητόδρομο του Ντουμπάι που οι διοργανωτές είχαν εγκληματικά αφήσει θεοσκότεινο (δεν άναψαν τους προβολείς), χωρίς προπομπό το αυτοκίνητο του αλυτάρχη. Οι Elites έφυγαν όλα μέσα από την αρχή, ατρόμητοι μέσα στο έρεβος. Ενώ εγώ, κάπως κλεισμένος στην αφετηρία και σίγουρα αρκετά άπειρος, έμεινα πίσω, να φοβάμαι όλους αυτούς που έβλεπα να φεύγουν εκτός διαδρομής, στα τυφλά, αριστερά και δεξιά μου. Όταν βγήκαμε στο δρόμο με τα φώτα και συνειδητοποίησα ότι είχαμε σχεδόν σπάσει σε κομμάτια από τα πρώτα πέντε χιλιόμετρα κιόλας, ήταν πια αργά για να προλάβω να περάσω τους πιο μέτριους ποδηλάτες μπροστά μου και να φτάσω εκεί που έπρεπε να βρίσκομαι.

Σύντομα ξέμεινα μόνος ανάμεσα στα δύο πρώτα γκρουπ να πασχίζω για 15 λεπτά να γεφυρώσω, χωρίς αποτέλεσμα. Και το σφάλμα ενός κριτή που με έστειλε σε λάθος δρόμο όταν πια έμεινα να περιμένω το δεύτερο γκρουπ έβαλε ταφόπλακα σε κάθε όνειρο. Ξενέρωσα τόσο πολύ, που παράτησα τον αγώνα, έκοψα από ένα στενό και ξαναβρέθηκα με το πρώτο γκρουπ (όχι για να κλέψω, αφού υπήρχε χρονομέτρηση με τσιπάκι και ήξεραν πού βρίσκομαι ανά πάσα στιγμή), αλλά για να ακολουθήσω τουλάχιστον το ρυθμό τους και να φτάσω γρήγορα στον τερματισμό που με περίμενε το αυτοκίνητό μου, αντί να πηγαίνω κηδεία με το γκρουπ στο οποίο κατέληξα όταν ξαναβγήκα στο σωστό δρόμο μετά το λάθος του κριτή. Τα οργανωτικά όργια όμως δεν είχαν τελειωμό και τελικά βρέθηκα να παίζω το ρόλο του προστάτη – τροχονόμου από τα αυτοκίνητα του περνούσαν με ιλλιγγιώδεις ταχύτητες δίπλα μας, σε δρόμους που θεωρητικά είχε κλείσει η Αστυνομία. Ακόμη κι αν όλα είχαν πάει καλά και δεν είχα χάσει επαφή μαζί τους, δεν θα τα κατάφερνα για το Παγκόσμιο πάντως. Στον τερματισμό πέρασα στην 21η θέση ανάμεσα στους Masters 40-44 και κάπου 80ός στο σύνολο.

 Ξενέρωσα τόσο πολύ, που παράτησα τον αγώνα, έκοψα από ένα στενό και ξαναβρέθηκα με το πρώτο γκρουπ (όχι για να κλέψω, αφού υπήρχε χρονομέτρηση με τσιπάκι και ήξεραν πού βρίσκομαι ανά πάσα στιγμή), αλλά για να ακολουθήσω τουλάχιστον το ρυθμό τους και να φτάσω γρήγορα στον τερματισμό που με περίμενε το αυτοκίνητό μου.

 

Φιάσκο #2 (αλλά και μια ανέλπιστη 10η θέση): RakBank Ride

Μία εβδομάδα μετά τη Liwa, στις 19 Ιανουαρίου, με τις αναθυμιάσεις απ’ όση ενέργεια μου είχε πια μείνει, κατέβηκα σε ένα εντελώς flat αγώνα στο Ras Al-Khaimah. “Τι στο διάολο”, σκέφτηκα, “δεν έχει ούτε μισή δυσκολία, όσο κουρασμένος και να είμαι, θα καταφέρω να μείνω με τους elites αυτή τη φορά”. Λάθος υπολογισμός και πάλι. Οι εξής δύο: α. Χάλια διοργάνωση και β. το πόσο το επίπεδό μου υπολείπεται των κορυφαίων. Οι διοργανωτές μας πήγαν από άλλη διαδρομή χωρίς να ενημερώσουν για την αλλαγή, και εκεί υπήρχε κρυμμένη… μισή δυσκολία. Αλλά βρισκόμουν στην ουρά του κυρίως γκρουπ, να αρμενίζω αμέριμνος σε εκείνο το σημείο, και όταν σπάσαμε στα δύο, για μία ακόμη φορά βρέθηκα να κυνηγάω μόνος και να μην τα καταφέρνω.

 Οι διοργανωτές μας πήγαν από άλλη διαδρομή χωρίς να ενημερώσουν για την αλλαγή, και εκεί υπήρχε κρυμμένη… μισή δυσκολία. Αλλά βρισκόμουν στην ουρά του κυρίως γκρουπ, να αρμενίζω αμέριμνος σε εκείνο το σημείο, και όταν σπάσαμε στα δύο, για μία ακόμη φορά βρέθηκα να κυνηγάω μόνος και να μην τα καταφέρνω.

Κλασικά κάθισα και περίμενα τους από πίσω, αλλά γεμάτος απογοήτευση, που έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν ξαφνικά οι διοργανωτές μας ενημέρωσαν ότι για λόγους ασφαλείας (μάντεψε: πολλά αυτοκίνητα στον θεωρητικά κλειστό από την Αστυνομία δρόμο), έκοψαν τη διαδρομή από 85 σε 63 χιλιόμετρα. Ή μάλλον δεν μας ενημέρωσαν καν. Απλά, όταν περνούσαμε κοντά από το σημείο του τερματισμού, μας έστειλαν προς τα εκεί και ακούσαμε από την εκφωνήτρια ότι τερματίζαμε τώρα… Πρόχειρο σπριντάκι, τρίτος στο μικρό μας γκρουπ και οργή για την ανικανότητά τους να στήσουν ένα σοβαρό αγώνα. Τουλάχιστον όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, συνειδητοποίησα ότι δεν είχαν μείνει και πάρα πολλοί στο κυρίως γκρουπ, εκεί που αποκόπηκα εγώ, και τελικά βγήκα 10ος ανάμεσα σε 135 masters και 44ος σε σύνολο πάνω από 300 ποδηλατών, στη γενική (βέβαια, το επίπεδο δεν ήταν τόσο ψηλό όσο του Liwa Cycle Challenge).

Κάπως έτσι περάσαμε από το 2017 στο 2018 και ήρθε η ώρα να κλείσω τον πρώτο κύκλο αγωνιστικών υποχρεώσων γι’ αυτή τη σεζόν. Κρατάω ως highlights μια 6η θέση (που όμως τη βάζω σαν αποτέλεσμα πιο κάτω από τη 10η στους Masters του RakBank, αφού ήρθε σε αγώνα Australian Rules, που έτρεχα με handicap), το έπος της Liwa και την εμπειρία του να αγωνιστώ και να τερματίσω δίπλα στο Jani Brajkovic και άλλους εν ενεργεία επαγγελματίες σε ένα criterium μέσα στο κέντρο του Ντουμπάι, στις αρχές Δεκεμβρίου.

Επόμενο ραντεβού, σε κανα μήνα από τώρα, όταν Abu Dhabi Tour is coming to town και ετοιμάζονται διάφορες ωραίες ποδηλατικές δράσεις παράλληλα με τον αγώνα το World Tour για εμάς τους ταπεινούς ερασιτέχνες (σε μία τέτοια πέρσι, είχα… κερδίσει τον Andre Greipel).