web analytics

Πώς νίκησα τον Andre Greipel στο Yas Marina Circuit

Την Τρίτη, 21 Φεβρουαρίου, βρέθηκα αργά το βράδυ στο Άμπου Ντάμπι, για μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της μικρής ως τώρα, ποδηλατικής μου καριέρας. Στο πλαίσιο του Abu Dhabi Tour 2017, που φέτος έχει μπει στο καλεντάρι του World Tour και διεξάγεται τέλη Φλεβάρη, αντί για Οκτώβριο όπως τις προηγούμενες χρονιές, διοργανώθηκε μια σειρά αγώνων για ερασιτέχνες. Οι δύο πρώτοι ήταν ατομικές χρονομετρήσεις, οπότε έμεινα μακριά λόγω έλλειψης σοβαρού εξοπλισμού. Αλλά ο τελευταίος ήταν ένα elimination race, μέσα στο Yas Marina Circuit, την πίστα Formula 1 του Άμπου Ντάμπι, και φαντάστηκα ότι θα μπορούσα να τον βγάλω μια χαρά ακόμη και με το βαρύ μου, αλουμινένιο Trek 1.1.

 Ενώ τα ποδηλατικά events εδώ στα Εμιράτα είναι σχετικά ακριβά, το συγκεκριμένο όχι μόνο είχε δωρεάν συμμετοχή, αλλά σού έδιναν και διάφορα δωράκια (μπλουζάκι, τσάντα και μπουκάλι), σε μια σαφή προσπάθεια να προσελκύσουν όσο περισσότερο κόσμο γίνεται στο σπορ.

Ενώ τα ποδηλατικά events εδώ στα Εμιράτα είναι σχετικά ακριβά, το συγκεκριμένο όχι μόνο είχε δωρεάν συμμετοχή, αλλά σού έδιναν και διάφορα δωράκια (μπλουζάκι, τσάντα και μπουκάλι), σε μια σαφή προσπάθεια να προσελκύσουν όσο περισσότερο κόσμο γίνεται στο σπορ -και, βέβαια, στους δρόμους για να δει το επικείμενο Abu Dhabi Tour 2017. Και πάλι, όμως, δεν δηλώθηκαν πάνω από 280 ποδηλάτες, ενώ τελικά αγωνιστήκαμε μόλις 120. Κάτι το ότι ήταν καθημερινή, κάτι ότι η ώρα εκκίνησης ήταν πολύ αργά (21:30 για τα Εμιράτα είναι σχεδόν μεσάνυχτα δικά μας, αφού οι περισσότεροι ξυπνάνε για τη δουλειά τους 5:30 με 6 το πρωί), κάτι το δελτίο καιρού που έδειχνε βροχή και ο δροσερός (για τα εδώ δεδομένα) καιρός, με το θερμόμετρο κολλημένο κάτω από 20 βαθμούς, κάτι ο “φόβος” του αγώνα, κράτησε τον κόσμο μακριά. Αλλά φτάνοντας το Yas Marina Circuit, που τις Τρίτες είναι ανοιχτό στο κοινό για αθλητικές δραστηριότητες, είδα πολύ περισσότερους ποδηλάτες που απλά έκαναν χαλαρές βόλτες γύρω γύρω. Μάλιστα, για να μπεις στο σιρκουί, δεν χρειάζεται καν να έχεις δικό σου ποδήλατο. Μπορείς να νοικιάσεις ένα κουρσάκι και ένα κράνος επιτόπου και να γυμναστείς εκεί που καίνε λάστιχο ο Hamilton, o Rosberg και ο Vettel.

 Για να μπεις στο σιρκουί, δεν χρειάζεται καν να έχεις δικό σου ποδήλατο. Μπορείς να νοικιάσεις ένα κουρσάκι και ένα κράνος επιτόπου και να γυμναστείς εκεί που καίνε λάστιχο ο Hamilton, o Rosberg και ο Vettel.

Ο Andre Greipel, χαμογελαστός και κεφάτος, στα αριστερά, ανάμεσα στους ελίτ που πήραν πρώτοι εκκίνηση και σε εμάς, τους ερασιτέχνες. Πιο πίσω υπήρχε και τρίτη εκκίνηση, για όσους δεν έτρεξαν με ποδήλατα δρόμου.

Ειδικά για τον αγώνα, οι διοργανωτές είχαν φροντίσει να μας συνοδεύσει κι ο Andre Greipel, κάτι που μας το κράτησαν για έκπληξη μέχρι λίγο πριν την εκκίνηση. Θα είχε ακόμη μεγαλύτερη πλάκα αν δεν το ανακοίνωναν καθόλου και απλά τον βλέπαμε να μας περνάει σαν σταματημένους στο τελικό σπριντ. Ο Πρωταθλητής Γερμανίας και 11 φορές νικητής σε ετάπ του Γύρου Γαλλίας, 6 του Γύρου Ιταλίας και 4 του Γύρου Ισπανίας, έτρεξε  μόνο δύο γύρους μαζί μας, πολύ χαλαρά, στο πλαίσιο της αναγνώρισης του σιρκουί εν όψει του 4ου ετάπ του Abu Dhabi Tour που διεξάγεται εκεί την Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου. Έκανε 3-4 ακόμη μόνος του, μέχρι να πάρουμε εμείς θέση στην εκκίνηση. Απ’ ότι είδα στο Strava, το πρωί είχαν περάσει και οι ποδηλάτες της Movistar και της NL Lotto – Jumbo από εκεί. Έχω να λέω ότι την Τρίτη ήμουν πιο γρήγορος από τον Alex Dowsett, τον Robert Gesink και τον Andre Greipel στο Yas Marina Circuit. Ο Greipel, με γερμανική αντίληψη για το χιούμορ, ναι μεν εμψύχωνε με χαμόγελο όλο τον κόσμο, αλλά όταν του πρότεινα να του ανοίξω το τελικό σπριντ, μου απάντησε ότι δεν θα χρειαστεί (εννοούσε προφανώς ότι δεν είχε σκοπό να τερματίσει, αλλά εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε πιο πολύ ως σνομπισμός του τύπου “φίλε, είσαι πολύ αργός για lead out man μου”).

 Όταν του πρότεινα να του ανοίξω το τελικό σπριντ, μου απάντησε ότι δεν θα χρειαστεί (εννοούσε προφανώς ότι δεν είχε σκοπό να τερματίσει, αλλά εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε πιο πολύ ως σνομπισμός του τύπου “φίλε, είσαι πολύ αργός για lead out man μου”).

Περιμένοντας τους σπρίντερ να τερματίσουν τον 6ο γύρο, αφού κατάφερα να μείνω εντός χρόνου μόνο για 5.

Δυστυχώς δεν κατάφερα ούτε κι εγώ να φτάσω στο τελικό σπριντ. Ο κανονισμός του αγώνα ήταν ο εξής: 5 γύροι πίσω από την Mercedes που εμφανίζεται και στους αγώνες της Formula 1, η οποία θα έκανε τα 5,5 χιλιόμετρα του γύρου κάθε φορά και 1 λεπτό πιο γρήγορα. 11 λεπτά ο πρώτος γύρος, 10 ο δεύτερος και ούτω καθ’ εξής. 30 δευτερόλεπτα πιο πίσω ακολουθούσε μια δεύτερη Mercedes, που ήταν στην ουσία η “πόρτα”. Αν ολοκλήρωνες το γύρο μπροστά της, είχες το δικαίωμα να συνεχίσεις και στον επόμενο. Αν τα κατάφερνες μέχρι και τον 5ο γύρο, τότε ο 6ος ήταν ελεύθερος, χωρίς αυτοκίνητο μπροστά, ανοικτός σε σπριντ μεταξύ όσων είχαν απομείνει. Είχα αποφασίσει από την αρχή να προσπαθήσω να αποφύγω κάποιο πιθανό ατύχημα από το συνωστισμό και να μένω στη μέση προς το τέλος του peloton για να με τραβάνε με ευκολία. Αλλά από τον 4ο γύρο, όταν ο ρυθμός άρχισε να γίνεται πια απαιτητικός, κατάλαβα ότι πρέπει να ανεβώ στην κορυφή, γιατί ένα σπάσιμο στα δύο ήταν πολύ εύκολο να συμβεί σε κάποια κλειστή στροφή. Πριν καλά καλά ξεκινήσω να ανεβώ εκεί που έπρεπε, το peloton έσπασε όντως στα δύο και βρέθηκα να κυνηγάω μόνος να γεφυρώσω μεταξύ των δύο γκρουπ. Αλλά είχα να κάνω προπόνηση 20 μέρες και σε συνδυασμό με τον δροσερό καιρό και την κούραση της μέρας, με έπιασαν κράμπες. Έκοψα λίγο για να γκρουπαριστώ με κάποιους και να προσπαθήσουμε να γεφυρώσουμε μαζί, αλλά ήταν πια αργά. Η δεύτερη Mercedes μας έφτασε με το που μπήκαμε στον 5ο γύρο και το μόνο που καταφέραμε ήταν να την ακολουθήσουμε για κανα χιλιόμετρο. Όταν πια έγινε σαφές ότι δεν θα την ξαναπερνούσαμε ποτέ, κόψαμε και απλά περιμέναμε να φτάσουμε στο τέλος για να σπριντάρουμε μεταξύ μας. Τελικά βγήκα 9ος στους Masters 40-44 και 55ος στη γενική κατάταξη, με 47 ποδηλάτες μόνο να καταφέρνουν να τρέξουν και 6ο γύρο.

Παρά τη σχετική απογοήτευση για το αποτέλεσμα, η εμπειρία ήταν απλά φανταστική. Το να αγωνίζεσαι σε ένα τέτοιο σιρκουί και μάλιστα δίπλα σε τόσο σπουδαίους ποδηλάτες (ΟΚ, ο Greipel ήταν απλά ατραξιόν, αλλά η πρώτη δεκάδα του αγώνα έτρεξε τα τελευταία 10 χιλιόμετρα με 47-48 χιλιόμετρα την ώρα, ταχύτητα που δεν κρατάς για τόσο πολύ αν δεν είσαι σε πραγματικά ψηλό επίπεδο) είναι κάτι απερίγραπτο. Και είναι τόσο ωραίο που οι άνθρωποι στα Εμιράτα σκέφτονται και οργανώνουν τέτοιους αγώνες, όπου αυτοί που συμμετέχουν δεν κομπλεξάρονται που τρέχουν δίπλα σε εντελώς ερασιτέχνες (στον αγώνα επιτρέπονταν μέχρι και mountain bikes ή… διπλωτά ποδήλατα πόλης!).