Possessed

Εδώ και κάποιες μέρες μελετάω το έργο του Robert Eggers. Αν δεν τον ξέρεις, απόψε που είναι η Νύχτα των Μαγισσών (Halloween), είναι μια καλή αφορμή να δεις την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, το The VVitch (sic). Υπάρχει και στο Netflix.

Δεν είμαι μέγας fan του Eggers ως σκηνοθέτη. Βρίσκω το The Lighthouse και το The Northman υπερβολικά. Ωστόσο εκτιμώ αυτό που κάνει, την καινούργια ματιά που φέρνει στις ταινίες τρόμου, και ενθουσιάστηκα όταν έμαθα ότι η επόμενή του θα είναι ένα remake του Nosferatu.

Εκεί που τον θαυμάζω, βέβαια, είναι στις γνώσεις του γύρω από το φοκλόρ και τις δεισιδαιμονίες και το πώς τα αποτυπώνει στο φιλμ, αναστηλώνοντας ολόκληρες εποχές. Κανείς άλλος σύγχρονος καλλιτέχνης δεν έχει καταπιαστεί τόσο αναλυτικά και δεν έχει δημιουργήσει τόσο ωραίο έργο γύρω από την έννοια του “possessed” (του “κατεχόμενου από πνεύμα”, θα το έλεγα στα ελληνικά, αντί για “δαιμονισμένου”, και θα καταλάβεις πιο κάτω γιατί) όσο εκείνος. Δεν γίνεται, ας πούμε, να σου αρέσει ο Edgar Allan Poe και να αγνοείς τον Robert Eggers.

Πώς κολλάνε όλα αυτά με τις φωτογραφίες από την Ανάβαση Κατσιμιδίου – Νίκος Σπύρου που έγινε χθες από την Αεροπορική Βάση του Τατοΐου ως την κορυφή στο Κατσιμίδι;

Το μοιραίο δυστύχημα του Νίκου συνέβη λίγο πιο πέρα από εδώ, σε έναν παράλληλο δρόμο. Το Τατόι και το Κατσιμίδι ήταν το αγαπημένο του training ground -συναντιόμασταν πολύ συχνά εδώ γύρω. Όταν έφυγε από τη ζωή, ήταν επικεφαλής της κατηγορίας Β2 στο πρωτάθλημα της Π.Ε.Π.Α. Ο τίτλος του πρωταθλητή θα κρινόταν στον χθεσινό, τελευταίο αγώνα της χρονιάς και, αν ο Νίκος ήταν ακόμη μαζί μας, λογικά θα τον κέρδιζε εκείνος.

Είχα μια φοβερή προσμονή γι’ αυτόν τον αγώνα. Παρότι είχαμε τρέξει 3 κούρσες το προηγούμενο 8ήμερο και έβγαινα συνεχώς 6ος-7ος, με διαφορές μεγαλύτερες του λεπτού από τον 1ο, είχα καλλιεργήσει μέσα μου μια παράξενη προσδοκία ότι χθες θα κέρδιζα. Το πρωί φόρεσα μια μαύρη στολή, χωρίς χορηγούς ή άλλα διακριτικά, γιατί αυτό μου φάνηκε ταιριαστό, και πήγα στην εκκίνηση. Στο δρόμο έβλεπα τους αντιπάλους μου να κάνουν ζέσταμα χωρίς αεροδυναμικά βοηθήματα στο ποδήλατο και η προσδοκία μου άρχισε να μετατρέπεται σε σιγουριά. Ήταν μια Ατομική Χρονομέτρηση όπου ο αέρας, ο πιο δυνατός Βοριάς ως τώρα μέσα στον Οκτώβριο, θα ήταν κόντρα μας σχεδόν στο σύνολο της διαδρομής, κατεβαίνοντας λυσσασμένος μέσα από το καμμένο δάσος. Όντας ο μόνος που είχε βάλει μπάρες στο ποδήλατό του -ίσως στην πρώτη σκέψη ένα αταίριαστο αξεσουάρ και ένα περιττό βάρος για τη μεγάλη ανηφόρα που θα ακολουθούσε- θεωρούσα ότι είχα τεράστιο πλεονέκτημα ακόμη κι αν δεν ήμουν ο πιο καλός ποδηλάτης από τους συμμετέχοντες.

Στην Ατομική Χρονομέτρηση όμως δεν ξέρεις άμεσα στον τερματισμό ότι έχεις νικήσει, αφού πρέπει να περιμένεις να τερματίσουν όλοι -ο κάθε ποδηλάτης εκκινεί ξεχωριστά- για να συγκριθούν οι χρόνοι τους. Όταν επέστρεψα στην αφετηρία, έμαθα ότι ήμουν όντως ο νικητής της κατηγορίας Β2. Και λίγο αργότερα,στο βάθρο, συνειδητοποίησα ότι την απονομή θα έκανε η σύντροφος της ζωής του εκλιπόντος φίλου μας. Όλο αυτό μετρίασε τον όποιο πανηγυρισμό μου για τη νίκη στο απολύτως ελάχιστο: ένα χαμόγελο.

Και όταν επέστρεψα το κύπελλο του νικητή στις κόρες του Νίκου (εξάλλου εκείνος θα το κέρδιζε αν ήταν ακόμη εδώ) και μου χαμογέλασαν σαν να με ήξεραν από πάντα ενώ η σύντροφός του με πήρε μια θερμή αγκαλιά, τότε -προφανώς επηρεασμένος από τον πολύ Eggers των προηγούμενων ημερών- πέρασε η παρακάτω σκέψη από το μυαλό μου και για λίγη ώρα πήγα σε μια γωνία και κάθισα ζαλισμένος σε μία καρέκλα: