Τα blogs πέθαναν. Ζήτω το blogging!

Μη γελιόμαστε. Και τα blogs και το blogging πέθαναν εδώ και καιρό. Μας τέλειωσαν μαζί με τα χρόνια της αφθονίας. Μαζί με τον ελεύθερο χρόνο. Μαζί με την άνεση να μην πληρωνόμαστε για καλά κείμενα που θα μπορούσαμε να έχουμε μοσχοπουλήσει σε όμορφα περιοδικά και ευημερούσες εφημερίδες, αλλά τα κρατάγαμε για μας και για το προσωπικό μας mini site και τους lovers και haters που είχαν ακόμη όρεξη να αφήνουν σχόλια. Πέθαναν όταν blog άρχισε να σημαίνει troktiko και όταν όλοι το γύρισαν “στο Διαδίκτυο” γιατί ήταν φτηνό και εύκολο. Όταν χιλιάδες ανούσια posts άρχισαν ν’ ανεβαίνουν κάθε μέρα, άκριτες αναπαραγωγές και ανεξέλεγκτες, ανορθόγραφες κατηγορίες που πολύ εύκολα βρήκαν αναγνωστικό κοινό πρόθυμο -τι απογοήτευση!

Τα σκοτώσαμε οι ίδιοι οι bloggers, είτε κατεβάζοντάς τα, είτε απλά βάζοντάς τα στο νοσοκομείο, σ’ ένα μηχάνημα που τα κρατάει σε μια ζωή χωρίς νόημα, σε κώμα. Προσωπικά, διατήρησα το flatline μέχρι την άνοιξη του ’14, αναπαράγοντας στα blogs μου κείμενα που έγραφα για sites και περιοδικά, κείμενα δηλαδή με άλλη ταυτότητα από εκείνη που είχε το Πο Πο Culture! ή το Gentlemen’s Guide. Μετά σταμάτησα να ποστάρω ακόμη κι αυτά, αφήνοντάς τα blogs ερείπια και χρησιμοποιώντας τα μόνο σαν κάποιου είδους ψηφιακό αρχείο -τουλάχιστον διατηρούσαν ακόμη κάποια χρήση.

 Προσωπικά, διατήρησα το flatline μέχρι την άνοιξη του ’14, αναπαράγοντας στα blogs μου κείμενα που έγραφα για sites και περιοδικά, κείμενα δηλαδή με άλλη ταυτότητα από εκείνη που είχε το Πο Πο Culture! ή το Gentlemen’s Guide.

Το πιο πικρό στατιστικό της υπόθεσης είναι ότι κάποτε μάζευαν σπουδαία κίνηση και τα δυο τους. Όταν όλοι αυτοί οι άχρηστοι βγήκαν στο Internet, δέκα χρόνια μετά το θάνατο των portals, να ξαναφτιάξουν portals, κι έψαχναν για νούμερα που θα εξαργύρωναν μετά (με τρόπο που ακόμη δεν έχουν ανακαλύψει -κάποιοι πιστεύουν πως τα διαφημιστικά banners φέρνουν όντως λεφτά), το Πο Πο Culture! έγραφε 21.000 unique visitors (Μάρτιος του 2010 ήταν όταν έφτασε στα πιο ψηλά του), ενώ το Gentlemen’s Guide που μπήκε πιο καθυστερημένο στο παιχνίδι το 2012, σαν ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη όταν το πρώτο παιδί είχε αρχίσει ήδη να γίνεται βάρος, έφτανε μέχρι πρόσφατα πάνω από 3.000 pageviews κάθε μήνα. Αυτή η κληρονομιά ήταν κρίμα να πάει χαμένη έλεγε ο ένας δαίμων, όσο ο άλλος, ο πιο ρεαλιστής, επέμενε “ασ’ τα να πάνε, βρες κάτι καινούργιο να κάνεις, αυτό δεν το γουστάρεις πια”.

Είχαν δίκιο κι οι δύο. Το συνειδητοποίησα κάποια στιγμή στην 4η ή 5η εβδομάδα του τραυματισμού μου, όταν πια έκανα ακροβατικά πάνω στη λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει τη βαρεμάρα από την κατάθλιψη κι έψαχνα να βρω μια ασχολία για να γεμίζω τις άπειρες ώρες που καθόμουν στο σπίτι με κομμένο τον αχίλλειο, με το πόδι στο πάγο, πρησμένο και χωρίς ελπίδα να γυρίσω στα γήπεδα ή στο πετάλι μέσα στο 2014. Η κληρονομιά υπήρχε: Δεν είχα ξεχάσει να γράφω, ακόμη κι αν τώρα ήταν η περίοδος που έφτιαχνα τα πιο βαρετά κι ανούσια κείμενα που είχα υπογράψει ποτέ. Ήμουν απλά ξενερωμένος. Και ναι, έπρεπε να βρω κάτι καινούργιο να κάνω, γιατί αυτό δεν το γούσταρα πια. Ποιο όμως ακριβώς;

Όταν είδα τη δουλειά μιας ομάδας web developers από το Βελιγράδι, συνειδητοποίησα ότι το να κάνω αυτό που μου αρέσει -να γράφω, αλλά πάνω απ’ όλα να δημιουργώ με το κείμενο, την εικόνα και την τυπογραφία, όπως έκανα στο μεγάλο μου έρωτα, τα περιοδικά- δεν ήταν αδύνατο σ’ αυτά τα νέα δεδομένα. Άρχισα να χτίζω το homoludens.gr με τη βοήθεια του Matija Mrkaic και να του βάζω όλο και περισσότερα στοιχεία που θα το έκαναν τόσο διαφορετικό από τα παλιά μου blogs, εκείνα τα ερείπια. Το Homo Ludens το βλέπω πια σαν ένα περιοδικό και social medium μαζί. Για υποενότητές του διάλεξα τα γνωστά, γιατί -ας μη γελιόμαστε- αυτά είναι τα ενδιαφέροντά μου, γι’ αυτά θα γράφω, δεν τα είχα κάνει blogs μου χωρίς λόγο. Δεν είναι όμως μόνο οι μουσικές του Πο Πο Culture!, τα ρολόγια του Gentlemen’s Guide και τα ποδήλατα του Λε.Τουρ που θα το γεμίζουν με ύλη (και δεν έχω σκοπό να κόψω και την “αρχειακή” του χρήση, άρα θα αναπαράγω εδώ και τους καρπούς συνεργασιών με sites και περιοδικά). Αλλά είπαμε, το βλέπω και σαν ένα κοινωνικό δίκτυο. Είναι έτσι φτιαγμένο που να συνδυάζει στοιχεία που γνωρίζεις από το Pinterest, το Instagram, το Twitter και, βέβαια, το Facebook. Μη σε ζαλίζω άλλο. Θα το δεις να εξελίσσεται τις επόμενες μέρες και θα καταλάβεις κι εσύ. Κι αν σου αρέσει (ή δεν σου αρέσει κάτι) άσε ένα σχόλιο -σαν τον παλιό καλό καιρό.

Το popoculture.com το gentlemensguide.gr και το letour.gr θα παραπέμπουν πια εδώ. Τα προηγούμενα blogs θα μείνουν εκεί που είναι, θα ικανοποιούν την ανάγκη για αναμνήσεις και για την ύπαρξη ενός αρχείου. Το storyandthecity.com θα διατηρήσει την αυτονομία του, αλλά το εντάσσω σαν κατηγορία εδώ. Είναι μια πονεμένη ιστορία αυτό το travelog, ας μην την αναλύσω τώρα. Ελπίζω το Homo Ludens να συμπαρασύρει το Story and the City σε μια δημιουργική πορεία. Το Received Stuff το άφησα στην ησυχία του, αφού πια η κύρια δουλειά μου είναι σε διαφημιστική και δεν είμαι αυτός που λαμβάνει τα δώρα, αλλά αυτός που τα στέλνει. Υπάρχει, πάντως, για να μας θυμίζει τι ωραία περνούσαμε μέχρι πριν λίγα χρόνια (σνιφ). Έχω ένα ακόμη site, κάτι σαν το διαδικτυακό μου CV, ακούει στη διεύθυνση christopoulos.info αλλά έχω κόψει για λίγο την πρόσβαση, μέχρι να του κάνω ένα μικρορεκτιφιέ που πήγε πίσω λόγω των ωρών που έριξα στο Homo Ludens.

Τέρμα η πολυλογία, πάω να ετοιμάσω κείμενα για τη Blogovision. Η καλύτερη συγκυρία για να ξαναμπεί κανείς στο blogging είναι αυτό το μπλογκοφεστιβάλ που ξεκίνησε το 2007, τότε που γράφαμε τέσσερα και πέντε posts τη μέρα.