Τα τραγούδια του James Bond, από το χειρότερο ως το καλύτερο

Νο.24

Jack White & Alicia Keys – “Another Way To Die”
(από το “Quantum of Solace” του 2008)

https://youtube.com/watch?v=icrNkmf9uyQ
Έμοιαζε με ζευγάρι που φτιάχτηκε στον παράδεισο. Αποδείχτηκε η μουσική συνάντηση του Σαγόνια με τη May Day. Η μεγαλύτερη απογοήτευση που ακούστηκε ποτέ σε ταινία James Bond και, εννοείται, στην καριέρα των Jack White και Alicia Keys.

 

 

No. 23

Shirley Bassey – “Moonraker”
(από το “Moonraker” του 1979)

Μια γλυκανάλατη, βαρετή, eurovisionική μπαλάντα που είχε την ατυχία να την απορρίψουν οι Frank Sinatra, Johnny Mathis και Kate Bush (εντάξει, όχι και ατυχία, προφανώς κατάλαβαν οι άνθρωποι ότι αυτό τα τραγούδι θα στοίχειωνε την καριέρα τους) και να καταλήξει στο στόμα της Shirley Bassey. Το κομμάτι από τις ταινίες του 007 που κανείς δεν θυμάται.

 

 

 

Νο 22

Madonna – “Die Another Day”
(από το “Die Another Day” του 2002)

https://youtube.com/watch?v=BfvD_brrrTc

Η αρχή του τέλους για τη Madonna που εκείνη τη χρονιά έκλεισε τα 40 της και μαζί κάθε πηγή έμπνευσης και έκτοτε έχει καταντήσει περίγελως (είναι απορίας άξιον πώς κατάφερε να βγάλει το αξιοπρεπές “Confessions on a Dance Floor” το 2005 –αλλά μάλλον είναι αυτό που λέμε η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα). Εκτός τόπου και χρόνου, πρόκειται για το μακράν πιο άσχετο τραγούδι που ακούσαμε ποτέ να συνοδεύει τον James Bond.

 

 

 

No 21

Rita Coolidge – “All Time High”
(από το “Octopussy” του 1983)

Ναι, ΟΚ, μιλάμε για την πιο αδιάφορη ταινία, οπότε λογικό να διαθέτει και το πιο αδιάφορο τραγούδι.

 

 

 

Νο 20

Sheryl Crow – “Tomorrow Never Dies”
(από το “Tomorrow Never Dies” του 1997)

https://youtube.com/watch?v=z_K-sE8gy4c

Είναι το 1997 και έχεις τη Sheryl Crow που πουλάει εκατομμύρια αντίτυπα να σου τραγουδάει το κεντρικό τραγούδι και είναι σαν να βρίσκεσαι στο αρχηγείο της Spectre, να είναι όλοι οι κακοί γύρω από έναν αλυσοδεμένο Bond ανάποδα με πριόνια να κατεβαίνουν από το πάτωμα, λέιζερ να εκτοξεύονται σε απόσταση χιλιοστών από τα αυτιά του, μια τρύπα γεμάτη με νερό και καρχαρίες να τον περιμένει από κάτω και ένα μετρητή να μετράει αντίστροφα και αντί να φύγουν όλοι αυτοί από την αίθουσα στο 0:07 και να έχει ο James Bond μόνο 7 δευτερόλεπτα για να δει πώς θα ξεφύγει, να φεύγουν στο 55:34 και να μπαίνει μέσα o Felix Leiter, παρέα με τους 001, 002, 003, 004, 005, 006 και τις ειδικές δυνάμεις SWAT και να τον σώζουν και μετά να κάθονται να παίξουν και μια παρτίδα πρέφα. Τόοοοοοοσο ξενέρωμα.

 

 

 

Νο 19

Nancy Sinatra – “You Only Live Twice”
(από το “You Only Live Twice” του 1967)

https://youtube.com/watch?v=PDitUVMMzE0

Σε μια δεκαετία με τις περισσότερες συμμετοχές (μουσικά, και για άλλους και κινηματογραφικά) στην πρώτη δεκάδα των κορυφαίων στιγμών του James Bond, λογικό είναι να υπήρχε και μια στιγμή άτυχη. Η άνοστη Nancy Sinatra αναλαμβάνει μια από τις πιο βαρετές συνθέσεις του John Barry, μια άνευρη bossa nova, και το αποτέλεσμα είναι ένα ατελείωτο χασμουρητό.

 

 

 

Νο 18

Gladys Knight – “License To Kill”
(από το “License To Kill” του 1989)

https://youtube.com/watch?v=Pw8_LTu07Jo

Αυτό είναι το αποτέλεσμα που παίρνεις ότι δεν έχεις αποφασίσει τι έχεις σκοπό να πετύχεις. Ο 007 ποτέ δεν θα σκεφτόταν «ρε συ πώς το είχα κάνει τότε στο “Ποτέ Μην Ξαναπείς Ότι Το Αύριο Δεν Είναι Αρκετό”; Μήπως να ξαναπροσπαθήσω το κολπάκι με το στυλό που πετάει ρουκέτες, σε συνδυασμό με τον αναπτήρα που κάνει μαγνητικές παρεμβολές στα smartphones των κακών, ή μήπως…». Μέχρι να τα σκεφτεί όλα αυτά, θα του είχε κόψει το λαιμό το καπελάκι του Oddjob. Στο soundtrack, όμως, που δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, κάποιος σκέφτηκε να φτιάξει μια ξεπατικωσούρα του “Goldfinger” και ορίστε πού καταλήξαμε.

 

 

 

Νο 17

Lulu – “The Man With The Golden Gun”
(από το “The Man With The Golden Gun” του 1974)

Κάπου εδώ τελειώνουν τα σαπάκια και ξεκινάνε τα τραγούδια της κατηγορίας «ακούγεται», πριν περάσουμε στο Top 10, με όσα πραγματικά αξίζουν. Η Lulu είναι στο 17, άρα δεν αξίζει πραγματικά, αλλά το 1974 θα βρισκόταν στο Top 10, αν το σκεφτείτε καλά, οπότε εντάξει, τη συμπαθούμε. Ένα ευχάριστο ποπ ήταν, γιατί είμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και δεν υπάρχουν πια έγνοιες και προβληματισμοί, Σκαραμάγκες και Νικ Νακ –παρότι κάτι τέτοιοι περίεργοι τύποι παίζουν στην ταινία.

 

 

 

No 16

Chris Cornell – “You Know My Name”
(από το “Casino Royale” του 2006)

Ναι, ακόμη κι ο James Bond μπορεί να ροκάρει. Αλλά να είμαστε σοβαροί. Το ροκ δεν είναι το στυλ του. Όπως και το ντεμπούτο του Daniel Craig, ειδικά στη σκηνή με το κοντό μαγιό με το στυλ Πολωνού γυψοσανιδά, κάπως ξενίζει δίπλα στα three pieces κοστούμια του Brosnan ή τα παπιγιόν του Moore, έτσι και τα riffs του Cornell χτυπάνε λίγο άσχημα όταν τα συγκρίνεις με τις ενορχηστρώσεις του John Barry.

 

 

 

Νο 15

Tina Turner – “GoldenEye”
(από το “GoldenEye” του 1995)

Πονηρό και παιχνιδιάρικο, θα ταίριαζε περισσότερο σε ταινία του Roger Moore –ή, ακόμη καλύτερα, σε μια ταινία που δεν θα είχε την Tina Turner μόνο να τραγουδάει, αλλά θα της έδινε και ρόλο πρωταγωνίστριας, εννοείται κάποιας μοχθηρής κακιάς που θα στράβωνε μουτσούνα κάθε φορά που ο 007 θα τη γλίτωνε από τις απίθανες παγίδες της. Μα όλα εγώ θα τα σκέφτομαι;

 

 

 

Νο 14

Shirley Bassey – “Diamonds Are Forever”
(από το “Diamonds Are Forever” του 1971)

Βρισκόμαστε περίπου στο μέσον της λίστας και εδώ μπαίνουν τα κομμάτια που θα μπορούσαν αλλά δεν… Το “Diamonds Are Forever” πατάει πάνω στον «κανόνα» του “Goldfinger”, έχει την ίδια ερμηνεύτρια (αυτό, βέβαια, δεν είναι κατ’ ανάγκη καλό), αλλά δεν βρίσκει το σημείο απογείωσης, περίπου όπως και η ταινία που το φιλοξενούσε, με τον Sean Connery να έχει επιστρέψει όπως όπως και εμφανώς γερασμένος να μην μπορεί πια να σε εμπνεύσει ότι είναι ο κορυφαίος μυστικός πράκτωρ που υπάρχει εκεί έξω.

 

 

 

No 13

Adele – “Skyfall”
(από το “Skyfall” του 2012)

Αρκετά καλό για να μην τύχει περιπαικτικής κριτικής σαν κάποια τραγούδια που περιέγραψα παραπάνω, αρκετά βαρετό για να μην καταφέρει να αναρριχηθεί στην πρώτη δεκάδα της λίστας με τα καλύτερα τραγούδια των ταινιών του James Bond, το “Skyfall” της Adele είναι κάτι σαν την Solitaire του “Live And Let Die” –μια ωραία παρουσία σε ταινία του 007, που όμως προσπαθεί να παραμείνει… παρθένα.

 

 

 

Νο 12

A-Ha – “The Living Daylights”
(από το “The Living Daylights του 1987)

Οι Νορβηγοί κάνουν φοβερή δουλειά στο να συνδυάσουν το στυλ τους με εκείνο του John Barry και φτιάχνουν ένα τραγούδι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του 007 (στη Saville Row, πάντα), που μένει εκτός Top 10 πολύ οριακά, αφού ελάχιστα το χωρίζουν από τα επόμενα 7 κομμάτια της λίστας. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι και αριστούργημα σαν αυτά που χώρεσαν στην πρώτη πεντάδα.

 

 

 

No 11

Shirley Bassey – “Goldfinger”
(από το “Goldfinger” του 1964)

Ω ναι! Το “Goldfinger”, το κομμάτι που έχω αναφέρει τις περισσότερες φορές ως τώρα, ο «κανόνας» για εκείνα που ακολούθησαν, το πιο διάσημο τζειμσμποντικό τραγούδι όλων των εποχών, δεν χώρεσε στη δεκάδα μου… Θα εξηγηθώ. Ή μάλλον, θα σας ξαναθυμίσω τι έγραφα πριν τρία χρόνια, όταν παρουσίαζα σ’ αυτό εδώ το site όλες τις μουσικές του James Bond ανά δεκαετία:

«To “Goldfinger” είναι το απόλυτο τραγούδι του James Bond και ο κανόνας για όσα ακολούθησαν, κυρίως γιατί κινείται απίστευτα κοντά στο μουσικό θέμα που μας εισήγαγε στην σειρά από το “Dr. No”. Τα κρουστά και τα πνευστά της εισαγωγής θα μπορούσαν να αποτελούν απλά μια νέα εκδοχή του γνωστού θέματος. Μετά, βέβαια, μπαίνει η φωνή της Shirley Bassey και κάνει τα πάντα άνω – κάτω. Γιατί, μπορεί μεν το τραγούδι να είναι υπέροχο, αλλά –ειλικρινά- ποιος αντέχει αυτήν την φανφαρόνικη, υπερβολικά θεατρική ερμηνεία; Στις instrumental εκδοχές του που γεμίζουν την ταινία στη συνέχεια, η σύνθεση του Barry αναδεικνύεται με τον καλύτερο τρόπο. Στην εύλογη απορία «και τότε γιατί διάλεξε αυτήν την τραγουδίστρια;», το μόνο που μπορώ να σου απαντήσω είναι ότι κάποια στιγμή ο Barry χώρισε την σύζυγό Jane Birkin (αμέ) και τά ‘φτιαξε με την Bassey…»

Και για όποιον δεν το κατάλαβε: Θα ήταν όχι μόνο στο Top 10, αλλά και στο Top 3 αν το είχε ερμηνεύσει κάποιος άλλος. Αλλά η Shirley Bassey δεν παλεύεται εδώ και υπάρχουν τουλάχιστον 10 άλλα τραγούδια όπου το τελικό αποτέλεσμα είναι καλύτερο, ακόμη κι αν κάποια από αυτά χρωστούν όλη τους την έμπνευση στο “Goldfinger”.

 

 

 

Νο 10

Louis Armstrong – “We Have All The Time In The World”
(Από το “On Her Majesty’s Secret Service” του 1969)

Το «Στην Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της σειράς και αυτή η παραδοχή την καθιστά –με διαφορά- την πιο αδικημένη. Ο George Lazenby στο ρόλο του 007 δεν έκανε κλικ στο κοινό την εποχή που βγήκε η ταινία, αλλά όποιος τον ξαναβλέπει σήμερα συμφωνεί ότι η ερμηνεία του ήταν μια χαρά. Ακόμη και ο κεντρικός πρωταγωνιστής να μην ήταν τέλειος, όλο το υπόλοιπο φιλμ ήταν –τουλάχιστον για την εποχή του. Και για πρώτη φορά εισήγαγε το συναισθηματικό χαρακτήρα του Bond, το πιο ανθρώπινο κομμάτι του, που στις ταινίες με τον Daniel Craig βρίσκεται πια στο επίκεντρο του σεναρίου. Σε έναν τέτοιο 007 ταιριάζει ένα πιο αισιόδοξο και πιο συγκινητικό απ’ ότι συνήθως τραγούδι και το “We Have All The Time In The World” του Louis Armstrong έπαιξε αυτό το ρόλο, τη μοναδική φορά που ακούγεται ένα τέτοιου τύπου κομμάτι στα πενηντατρία χρόνια που βλέπουμε James Bond. Εύκολα θα αντικρούσει κάποιος ότι το εν λόγω κομμάτι δεν ταιριάζει στον 007, και δεν θα διαφωνήσω. Ωστόσο όλη αυτή η ταινία είναι μια εξαίρεση: ένας ηθοποιός που δεν ξαναεμφανίζεται ποτέ σε ένα σενάριο που εμφανίζει έναν αλλιώτικο Bond. Οπότε μια εξαίρεση και στη μουσική επιτρέπεται, ειδικά στην περίσταση αυτή.

 

 

 

No 9

Carly Simon – “Nobody Does It Better”)
(Από το “The Spy Who Loved Me” του 1977)

Ένα τραγούδι – ορισμός των ‘70s, μια μπαλάντα που κάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν βγάλει οι ίδιοι οι ABBA και μια ερμηνεία που ταιριάζει γάντι σε μια ταινία όπου η (κεντρική) ερωτική σύντροφος του James Bond παίζει τόσο σημαντικό ρόλο. Η Carly Simon δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της και ακόμη και σήμερα σε μεταφέρει αυτόματα σε ένα πάρτι, αργά τη νύχτα, με τα φώτα να έχουν χαμηλώσει και μία λαχτάρα μόνο να κυριαρχεί: να βρεθείς με το έτερον σου ήμισυ (ή αυτό που ελπίζεις ότι σύντομα θα γίνει το έτερον σου ήμισυ) σε έναν αργό χορό με τα κορμιά σας να γέρνουν το ένα πάνω στο άλλο.

 

 

 

No 8

Matt Monro – “From Russia With Love”
(Από το “From Russia With Love” του 1963)

O John Barry δίνει ρέστα στη δεύτερη ταινία του James Bond. Πατάει πάνω στη βασική μουσική που έγραψε για το “Dr.No” ένα χρόνο νωρίτερα και ενορχηστρώνει μοναδικά ένα πολύ «γεμάτο» κομμάτι που ερμηνεύει συγκλονιστικά ο σπουδαίος Matt Monro. Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή των ‘60s και αυτό εδώ είναι ένα χαρακτηριστικό κομμάτι της εποχής του –φτιαγμένο, όμως, και εκτελεσμένο άψογα, με ένα τρόπο που το κάνει να ακούγεται ευχάριστα ακόμη και σήμερα.

 

 

 

No 7

Sam Smith – “Writing’s On The Wall”
(Από το “Spectre” του 2015)

Όσο το ακούω, τόσο περισσότερο το λατρεύω. Μια σπουδαία αναφορά στη μουσική που έγραφε ο John Barry για τον 007 τη δεκαετία του ’60 και μια υπέροχη ερμηνεία από τον Sam Smith, που κάνει αυτό για το οποίο φώναξαν την Adele πριν τρία χρόνια, αλλά δεν τα κατάφερε: Αποδίδει το σύνθετο ψυχισμό του κεντρικού ήρωα και μας ξαναστέλνει στον συναισθηματικό του κόσμο, πολλά χρόνια μετά τον Louis Armstrong.

 

 

 

Νο 6

Sheena Easton – “For Your Eyes Only”
(Από το “For Your Eyes Only” του 1981)

Νέα δεκαετία, νέα κόλπα. Η Sheena Easton παίρνει το μοτίβο της eurovisionικής μπαλάντας που τόσο αγάπησε εκείνα τα χρόνια ο James Bond και το παραδίδει στην πιο τέλειά του μορφή –το κομμάτι έφτασε μέχρι και να προταθεί για Όσκαρ. Είναι το μουσικό αντίστοιχο της ερμηνείας της Eva Green στο “Casino Royale” αν θέλετε. Ή, για να μην μπερδεύουμε τις δεκαετίες και τις ταινίες, είναι η πρώτη στιγμή που αντικρίζεις τα Μετέωρα στο «Για Τα Μάτια Σου Μόνο» και σκέφτεσαι ότι αυτό είναι το πιο ιδανικό σκηνικό για να γυριστεί ποτέ ταινία του 007 και πώς είναι δυνατόν να μην το είχε πάρει είδηση τόσα χρόνια ο Albert R. Broccoli;

 

 

 

No 5

John Barry – “James Bond Theme”
(Από το “Dr. No” του 1962)

Από εδώ ξεκίνησαν όλα. Και, 53 χρόνια μετά, εδώ επιστρέφουν όλα. Η πιο διαχρονική μουσική για ταινία που γράφτηκε ποτέ –και η πιο επιδραστική (ακόμη κι αν πρέπει να περιοριστούμε στα κομμάτια που γράφτηκαν για τις ταινίες που τη διαδέχτηκαν). Και βέβαια, ένα κιθαριστικό riff πιο δημοφιλές κι από την εισαγωγή του Slash στο “Sweet Child O’ Mine” ή του Jack White στο “Seven Nation Army” των White Stripes. To “James Bond Theme” είναι για τις ταινίες του 007 πιο σημαντικό από τα three pieces κοστούμια του Brosnan, από τις σαμπάνιες που παρήγγειλε ο Roger Moore και τα vodka martini που ήθελε κουνημένα ο Sean Connery, πιο εσωτερικό από τις όλες τις ερμηνείες των George Lazenby, Timothy Dalton και Daniel Craig μαζί, πιο «κακό» κι απ’ τον ιθύνοντα νου πίσω από τη Spectre. Παρ’ όλ’ αυτά βρίσκεται μόλις στο Νο. 5, γιατί έκανε τη δουλειά του στο ντεμπούτο της σειράς τόσο καλά, που στη συνέχεια οι ταινίες του James Bond ευτύχησαν να φιλοξενήσουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, τέσσερα αριστουργηματικά τραγούδια στα soundtracks τους.

 

 

 

No 4

Garbage – “The World Is Not Enough”
(Από το “The World Is Not Enough” του 1999)

https://youtube.com/watch?v=8C5NLfYdZaE

Ή, η μαγεία του να παίρνεις ένα alternative rock συγκρότημα της εποχής σου, με τεράστια εμπορική επιτυχία χάρη σε ένα πολύ συγκεκριμένο ήχο, και να καταφέρνεις να του αποσπάσεις ένα κομμάτι που ταιριάζει απόλυτα στη μουσική παράδοση μιας τεράστιας σειράς ταινιών, χωρίς όμως να καταστρέφεις το στοιχείο που έκανε τους Garbage τόσο επιτυχημένους. Συγχαρητήρια στο συνθέτης της ταινίας, David Arnold για όσα γενικά πέτυχε για το συγκεκριμένο φιλμ, και ακόμη περισσότερα συγχαρητήρια στους Garbage για το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας τους.

 

 

 

Νο 3

Paul McCartney and Wings – “Live And Let Die”
(Από το “Live And Let Die” του 1973)

Ο George Martin θεωρείται ο “5ος Beatle”. Παραγωγός, ενορχηστρωτής, συνθέτης, μουσικός, μηχανικός ήχου, ο άνθρωπος ορχήστρα που έπαιξε τεράστιο ρόλο σε πολύ σημαντικά άλμπουμ των “Fab Four”, ήταν ο άνθρωπος που αντικατέστησε τον John Barry στη μουσική επιμέλεια του “Live And Let Die”, μιας ταινίας που άλλαξε το στυλ του 007, φέρνοντας μαζί της και τον τυφώνα Roger Moore, και που –γενικά- είναι από τις κορυφαίες της σειράς (την καλύτερη όλων, κατά την προσωπική μου άποψη). Για τον Martin, το τραγούδι των τίτλων δεν θα μπορούσε να ανατεθεί σε κάποιο διάττοντα αστέρα της εποχής. Έπρεπε να πάει στον καλύτερο. Και όταν μιλάμε για τον George Martin και τους κολλητούς του, τότε ο καλύτερος ήταν πραγματικά ο καλύτερος. Όλων των εποχών ίσως. Η μαγεία είναι ότι ο Paul (και η Linda) McCartney δεν είδε τη συνεργασία αυτή σαν μια αρπαχτή –κάτι για το οποίο μπορεί πολύς κόσμος να τον κατηγορήσει σε σχέση με πράγματα που κάνει στην εποχή μας- αλλά κάθισε κι έφτιαξε ένα μοναδικό κομμάτι, την πρώτη ροκ στιγμή του 007, που ξεπέρασε εύκολα το ιδιαίτερο σύμπαν της σειράς των ταινιών του James Bond και έγινε ένας διαχρονικός ροκ ύμνος.

 

 

 

No 2

Duran Duran – “A View To A Kill”
(Από το “A View To A Kill” του 1985)

Κι αν ο Roger Moore με την είσοδό του έφερνε την κορυφαία ροκ στιγμή στην ιστορία των soundtracks του James Bond, είχε την τύχη να αποχαιρετίσει τη σειρά και με την κορυφαία ποπ στιγμή. Οι Duran Duran είναι η σπουδαιότερη dance pop μπάντα της εποχής τους και συντηρούν ένα ολόκληρο lifestyle σύμπαν που κινείται πολύ κοντά στην αισθητική του 007 και των ταινιών του. Ήταν λοιπόν μια απόλυτα ταιριαστή επιλογή για να γράψουν το κεντρικό κομμάτι του “A View To A Kill”. Και, προφανώς, συνειδητοποίησαν ότι αυτή ήταν μια μοναδική ευκαιρία για την καριέρα τους. Τα έδωσαν όλα (πραγματικά «όλα», αφού έφτασαν μέχρι και σε απώλειες στο roster τους για να γράψουν το κορυφαίο τραγούδι του James Bond και σχεδόν τα κατάφεραν. Φτάνουν μέχρι το Νο.2, αλλά σίγουρα έχουν το Νο.1 videoclip, μια τέλεια παραγωγή που πατάει πάνω σε σκηνές της ταινίας για να αποτελέσει ένα ξεχωριστό ταινιάκι από μόνο του.

 

 

 

No 1

Tom Jones – “Thunderball”
(Από το “Thunderball” του 1965)

Τα δεδομένα είναι τα εξής:
α. Ο John Barry, μετά το κεντρικό θέμα στην πρώτη ταινία (“Dr. No”) και το τραγούδι-κανόνα στην αμέσως προηγούμενη (“Goldfinger”), έχει πια βρει ένα πολύ συγκεκριμένο πάτημα για τη μουσική του James Bond και χτίζει πλέον μια μουσική παράδοση.
β. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ίδιο τον ήρωα. Είναι η τέταρτη ταινία του Sean Connery και πλέον τόσο ο ηθοποιός έχει αρχίσει να ταυτίζεται με το ρόλο, κυρίως όμως είναι ο ήρωας που έχει αρχίσει να έχει πολύ διακριτά χαρακτηριστικά και να λατρεύεται γι’ αυτά από το κοινό.
γ. Για πρώτη φορά ο ήρωας γίνεται το θέμα του κεντρικού τραγουδιού.

Όλα τα παραπάνω προμηνύουν κάτι επικό. Και θέλουν ειδική μεταχείριση. Ευτυχώς υπάρχει ο άνθρωπος που μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο Tom Jones είναι ένας ερμηνευτής τόσο κουλ και τόσο ερωτικός, που θα μπορούσε ο ίδιος να υποδυθεί τον 007 στην ταινία. Προφανώς ήταν και μεγάλος fan του ήρωα, για να μπορέσει να μπει τόσο βαθιά στην ουσία αυτών που λένε οι στίχοι, περιγράφοντάς τον. Δίνει μια ερμηνεία ρεσιτάλ σε ένα τραγούδι που έτσι κι αλλιώς είναι η κορυφαία στιγμή του John Barry και την ολοκληρώνει με μια κορώνα που έμεινε στην ιστορία και κατέστησε όλες τις κορώνες που ακούστηκαν στη συνέχεια τόσο ανούσιες, που τελικά αυτό το είδος κορύφωσης εξαλείφθηκε από την ποπ μουσική και το κράτησε μόνο η όπερα.

 

(Γράφτηκε για το Jumping Fish σε δύο μέρη: Α | Β)