Το πειρατικό

Όταν ήμουν μικρός, είχα μια ψύχωση με τους πειρατές. Πιθανότατα είχε να κάνει με το περίφημο καράβι Playmobil που ακόμη κι όταν έφυγα από την παιδική ηλικία, το είχα στολίσει πάνω στην τηλεόραση – έπιπλο και το θαύμαζα σε καθημερινή βάση. Γούσταρα τις πειρατικές ιστορίες τόσο πολύ, που μια από τις αγαπημένες μου μπάντες ήταν οι Running Wild, κάτι Γερμανοί μεταλλάδες που ντύνονταν σαν πειρατές στη σκηνή (εννοείται ότι τους είχα δει live) και τραγουδούσαν μόνο κουρσάρικες ιστορίες, γενικώς ήταν η αποθέωση της γραφικότητας, αλλά εκείνα τα χρόνια μάλλον τους θαύμαζα παρά γελούσα μαζί τους. Όταν ενηλικιώθηκα, προσγειώθηκα σ’ ένα σύμπαν χωρίς τύπους με παπαγάλους στον ώμο και γάντζους αντί για χέρια και ξέχασα την παιδική μου μανία.

Και ξαφνικά το 2014 εκτέθηκα σε διπλή επίθεση: Από τη μία το “Corsarios de Levante” του Reverte, το τελευταίο βιβλίο του από τη σειρά του Λοχαγού Αλατρίστε, που για κάποιο λόγο δεν είχα διαβάσει τόσο καιρό. Από την άλλη το περίφημο “Black Sails”, αυτή η επική σειρά με τους πειρατές του Νασάου, που δεν χορταίνεις να τους μισείς και να τους λατρεύεις όλους τους σε κάθε επεισόδιο (με τα δύο αισθήματα να εναλλάσσονται για τον κάθε χαρακτήρα σε κάθε νέα σκηνή). Με αφορμή τον δεύτερο κύκλο που ξεκινά στις 24 Ιανουαρίου, μια μέρα πριν τις εκλογές, έχω ήδη ξεκινήσει μια pop culture σάγκα σε ό,τι πειρατικό έχει βγάλει ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, η λογοτεχνία και η μουσική. Ναι, ο Errol Flynn προηγείται μέχρι στιγμής, αλλά μέχρι το τέλος του 2015 θα αποκτήσει πολλούς ανταγωνιστές. Για την ιστορία, ολόκληρο το τελευταίο live των Running Wild στο Wacken Open Air του 2009 (που δεν ήταν τελικά το τελευταίο τους, γιατί επανενώθηκαν μετά από 2 χρόνια):

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)