Tour de Trump, όπως Tour de France
“Πιστεύω ότι πρόκειται για μια διοργάνωση που μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι καταπληκτικό στο μέλλον και να φτάσει στο σημείο να συναγωνίζεται το Γύρο της Γαλλίας”.
Donald Trump, 1989
Η εκκίνηση του πρώτου Tour de Trump δόθηκε από τον ίδιο τον Donald.
Στον επόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ, Donald Trump, αρέσει πολύ να βάζει το όνομά του στάμπα σε διάφορα πράγματα. Σε γραβάτες, σε φτηνά quartz ρολόγια που μιμούνται στο design τα Rolex Daytona και τα TAG Heuer Monaco, σε γήπεδα του γκολφ, πολυκατοικίες και κτήρια γραφείων. Όλες οι αναφορές, πάντως, σχετικά με το “Tour de Trump” λένε ότι όχι μόνο δεν ήταν δική του ιδέα το όνομα, αλλά και ότι για είκοσι ολόκληρα δευτερόλεπτα το έπαιξε δύσκολος στον Billy Packer που τού πρότεινε την ιδέα (του αγώνα αλλά και του πώς θα έπρεπε να λένε τον αγώνα). Η παράξενη ιστορία του Γύρου που ήθελε να γίνει μεγαλύτερος κι από αυτόν της Γαλλίας (και που τελικά έχει να καυχάται ότι το πιο κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι τις περισσότερες νίκες και στους δύο τις έχει πάρει το άλλο αμφιλεγόμενο τέκνο της Αμερικής, ο Lance Armstrong) ξεκινάει από τον Packer. Η σχέση του με την ποδηλασία ήταν τόσο απλή, όσο την περιέγραφε ο ίδιος φέτος, λίγο πριν τις αμερικανικές εκλογές: “Δεν ξέρω καν να βάζω αέρα στα λάστιχα του ποδηλάτου”.
Μια τρελή, τρελή ιδέα
Ο Billy Packer σήμερα.
Εκείνα τα χρόνια ο Billy Packer ήταν ο Φίλιππος Συρίγος των Αμερικανών, ο σπορτκάστερ που περιέγραφε τους πιο σημαντικούς αγώνες καλαθοσφαίρισης από το CBS. Ο John Tesh, με τις δύο υποψηφιότητες για Grammy, τους τέσσερις χρυσούς δίσκους και τις πωλήσεις οκτώ εκατομμυρίων αντιτύπων της πιο ρηχής, πιανιστικής ποπ που υπάρχει εκεί έξω, ήταν ο άνθρωπος που (μη ρωτάτε γιατί) περιέγραφε το 1987 το Γύρο της Γαλλίας στο ίδιο κανάλι. Το 1987 ο Lance Armstrong ήταν ακόμη 16 ετών και η ποδηλασία δρόμου στις ΗΠΑ ήταν κάτι σαν ανέκδοτο. Αλλά ο Tesh, που ήταν προφανώς καλλιτεχνική φύση, ενθουσιάστηκε με όσα είδε στη Γαλλία, τα περιέγραψε στον Packer, εκείνος ενθουσιάστηκε ακόμη περισσότερο και έψαξε να βρει κάποιον που θα εκτόξευε όλο αυτόν τον ενθουσιασμό στο διάστημα -και θα έκανε την τρελή ιδέα ενός αμερικανικού αντίστοιχου του Γύρου της Γαλλίας πραγματικότητα. Ο Packer, ρεαλιστής για το πού έπρεπε να ψάξει για σπόνσορα, πήγε την ιδέα σε ιδιοκτήτες καζίνο. Μαντέψτε ποιος τσίμπησε. Ο Donald Trump (ίσως και λόγω του ότι το τυράκι με την ονομασία Tour de Trump, “όπως Tour de France” παραήταν γευστικό) έγινε ο τρίτος της παρέας που είχε την ελάχιστη έως μηδενική σχέση με την ποδηλασία δρόμου, αλλά που εκστασιάστηκε με την ιδέα ενός αγώνα που θα διαρκεί πολλές μέρες, θα διασχίζει τις ΗΠΑ και θα αναδεικνύει διάφορα σημεία της (προφανώς σημεία στα οποία θα είχε πρώτα φροντίσει να αγοράσει τα καλύτερα “φιλέτα” γης).
Η άγνοια για την διοργάνωση ενός τέτοιου αγώνα καλύφθηκε γρήγορα από το άπειρο χρήμα του σπόνσορα και δύο χρόνια μετά την ιδέα του Tesh και του Packer, ο Trump πυροβολούσε με το πιστόλι του αφέτη, από το Albany, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Δεν είχαν λείψει τα ευτράπελα, αλλά αυτά τα μαθαίνουμε κυρίως σήμερα, λόγω του ενδιαφέροντος γύρω στα πάντα όσα απίθανα έχει κάνει ο Donald Trump στην καριέρα του. Το καλύτερο απ` όλα ήταν ότι οι δικηγόροι του έστειλαν απειλητική επιστολή στους διοργανωτές ενός ερασιτεχνικού αγώνα στο Aspen του Colorado, που λεγόταν Tour de Rump, για να λάβουν την απάντηση “είμαστε μια πολύ μικρή διοργάνωση, γιατί δεν μας αφήνετε ήσυχους;”. Το Tour de Rump είναι μια διοργάνωση που συνεχίζεται αδιάλειπτα όλα αυτά τα χρόνια, by the way…
Oι δικηγόροι του Trump έστειλαν απειλητική επιστολή στους διοργανωτές ενός ερασιτεχνικού αγώνα στο Aspen του Colorado, που λεγόταν Tour de Rump.
Σκηνή από το “American Flyers” όπου ο μυστακοφόρος Kevin Costner προσπερνά τον μουσάτο Σοβιετικό “κακό”.
Πίσω στο Tour de Trump, όμως, που ως διοργάνωση δεν ήταν κακή και που έπαιξε τεράστιο ρόλο στη διάδοση του αθλήματος στις ΗΠΑ και στη δημιουργία του θρύλου -και μετέπειτα τέρατος- που ακούει στο όνομα Lance Armstrong. Το 1989 έφυγε από το Albany, πέρασε από 10 πολιτείες και τερμάτισε στο Atlantic City, μπροστά στο Trump Plaza Hotel and Casino, στο οποίο όφειλε την ύπαρξή του ο αγώνας. Διοργανώθηκε το Μάιο, μετά το Giro και πριν το Le Tour, άρα σε μια περίοδο που ενδιέφερε αρκετούς καλούς αθλητές, αφού ταίριαζε στα αγωνιστικά τους πλάνα. Φιλοξένησε 114 ποδηλάτες από 15 χώρες. Μεταξύ τους και την Εθνική Σοβιετικής Ένωσης, που (όπως προδίδει και η απίθανη ταινία του 1985, “American Flyers”, με τον Kevin Costner στο ρόλο του ποδηλάτη με το μουστάκι), σύχναζε εκείνα τα χρόνια σε ποδηλατικά events του ψυχρού της αντιπάλου. Έτρεξε και ο Greg LeMond, ο πιο επιτυχημένος “καθαρός” Αμερικανός ποδηλάτης, που το 1986 είχε κερδίσει το Γύρο της Γαλλίας, και θα τον ξανακέρδιζε τις δύο χρονιές που διοργανώθηκε το Tour de Trump, αποτελώντας την καλύτερη διαφήμισή του στις ΗΠΑ. Αλλά, όπως έγραψα και πιο πάνω, εκείνα τα χρόνια οι Αμερικανοί δεν ήξεραν καλά καλά τι σημαίνει κίτρινη φανέλα και γιατί ήταν σημαντικό το ότι τη φορούσε ο LeMond. Το Tour de Trump ήταν καταδικασμένο σε αδιαφορία από το κοινό -ο κόσμος που μαζευόταν στους δρόμους δεν ήταν περισσότερος απ` όσον πέτυχα τις προάλλες στη Doha, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Διαδηλωτές κατά του Donald Trump και όλων όσων συμβόλιζε, το 1989, στον τερματισμό του πρώτου ετάπ του Tour De Trump.
Άψογη διοργάνωση, μέτρια αποδοχή
Στον τερματισμό του πρώτου ετάπ, μάλιστα, στο New Paltz της Νέας Υόρκης, αντί για φίλους του σπορ, με τα jerseys των ομάδων τους και τις σημαίες των χωρών τους, οι ποδηλάτες συνάντησαν διαδηλωτές με πλακάτ και πανό που έφεραν συνθήματα όπως “Die Yuppie $cum”, “Hungry? Eat the Rich”, “Trump = Anti-Christ”, “Fight Trumpism” και “Trump = Lord of the Flies”, σε μια τυπική ’80s, κομμάτι γραφική εναντίωση στην καπιταλιστική εξτραβαγκάντσα και στο απόλυτο σύμβολο της υπερβολής που άκουγε (και, δυστυχώς, ακούει ακόμη και θα ακούει για πολύ καιρό) στο όνομα Donald Trump. Δεν ίδρωσε ιδιαίτερα το αυτί του επόμενου Πλανητάρχη, βέβαια, και για του χρόνου ζήτησε από τον Packer να ψάξει πώς θα φτάσει τον αγώνα σε περισσότερες πολιτείες της Ανατολικής Ακτής, μέχρι σταδιακά να τον ταξιδέψει ως και την Δυτική Ακτή των ΗΠΑ. Όπως δήλωνε εξάλλου στην συνέντευξή του πριν την πρώτη διοργάνωση: “Πιστεύω ότι πρόκειται για μια διοργάνωση που μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι καταπληκτικό στο μέλλον και να φτάσει στο σημείο να συναγωνίζεται το Γύρο της Γαλλίας”. Για να γίνει αυτό, ο αγώνας θα έπρεπε να αναπτυχθεί από τα 10 ετάπ που είχε σε πλήρη, μεγάλο Γύρο των τριών εβδομάδων και να καλύψει όσο μεγαλύτερη έκταση της χώρας ήταν δυνατό.
Donald και Ivanna Trump, η τότε πριγκίπισσά του, το 1988 στο Trump Princess, πρώην Nabila, το θρυλικό “Khashoggi’s Ship” δηλαδή.
Το Trump Princess ήταν ένα γιοτ 281 ποδιών, τότε το τρίτο μεγαλύτερο στον κόσμο, το οποίο ο Trump είχε αγοράσει για μόλις 29 εκατομμύρια δολάρια από τον σουλτάνο του Μπρουνέι.
Ο Packer έπρεπε να τα βρει όμως με κάποιον κύριο De Francis, έναν επιχειρηματία που έκανε κουμάντο στη Βαλτιμόρη και που απαίτησε να στείλει ο Trump το γιοτ του (που ονόμαζε Trump Princess) στο λιμάνι της πόλης κατά τη διάρκεια του αγώνα, ως ατραξιόν και ως κομμάτι των εγκαταστάσεων που θα φιλοξενούσαν τα πάρτι της διοργάνωσης. Το Trump Princess ήταν ένα γιοτ 281 ποδιών, τότε το τρίτο μεγαλύτερο στον κόσμο, το οποίο ο Trump είχε αγοράσει για μόλις 29 εκατομμύρια δολάρια από τον σουλτάνο του Μπρουνέι. Δεν παραθέτω τυχαία όλη αυτήν την πληροφορία εδώ. Κι έχει κι άλλη. Δεν θα μπορούσα να αφήσω έξω από το κάδρο της παράξενης ιστορίας του Tour de Trump το σκάφος το οποίο είχαν τραγουδήσει οι Queen στο “The Miracle” το 1987. Ναι, πρόκειται για το περίφημο “Khashoggi’s Ship” (το τραγούδι), δηλαδή το πλοίο του Adnan Khashoggi, που ο Σαουδάραβας επιχειρηματίας είχε πληρώσει 100 εκατομμύρια δολάρια το 1981 για να το κατασκευάσουν, για να το πουλήσει για πολύ λιγότερα στον σουλτάνο του Μπρουνέι, όταν το όνομά του ενεπλάκη στο σκάνδαλο Iran-Contra. Για την ιστορία, ο Trump με τη σειρά του το πούλησε το 1991 για μόλις 10 εκατομμύρια, συμπληρώνοντας ένα σερί απογοητευτικών deals γύρω από ένα πλοίο που συγκινούσε με τη μυθική του πολυτέλεια τόσο ετερόκλητο κόσμο, όσο την κορυφαία ροκ μπάντα στον πλανήτη, ένα σουλτάνο σε μια ζούγκλα κάπου στην Ινδονησία και ένα λαμόγιο – ψιλομαφιόζο που έλυνε κι έδενε στην Πολιτεία του Μέριλαντ…
O Donald Trump παρουσιάζει το Tour de Trump του 1990.
Τέλος πάντων, ο Trump συμφώνησε, το Tour de Trump διοργανώθηκε για δεύτερη φορά, κόστισε και πάλι πολλά, μάζεψε και πάλι λίγο κόσμο, απείχε και πάλι πολύ από το να γίνει κάτι αντίστοιχο του Tour de France και ένα χρόνο μετά απέκτησε νέο χορηγό. Το 1991 δεν ήταν μια καλή χρονιά για τον Donald Trump (εξ ου και το βατερλό της μεταπώλησης του Khasoggi’s Ship που περιγράφαμε πιο πάνω) και αποφάσισε να αποσύρει τα χρήματά του από κάτι που ούτως ή άλλως δεν πολυκαταλάβαινε και που τελικά του προκαλούσε περισσότερους μπελάδες από όσα οφέλη του έφερνε. Θα περίμενε κανείς ότι κάπου εδώ θα έκλεινε κι αυτό εδώ το post, ίσως με ένα σχόλιο για το πόσο εύκολα ενθουσιάζεται με κάτι ο Trump -και πόσο εξίσου εύκολα το παρατάει. Ναι, αυτό το σχόλιο θα γίνει (ήδη έγινε) και θα συνοδευτεί και με την ευχή (που έχει εκφραστεί ήδη και ως πρόβλεψη από πολύ κόσμο) ότι το ίδιο θα κάνει και με την Προεδρία των ΗΠΑ όταν βαρεθεί με το νέο του παιχνίδι. Αλλά το post θα συνεχιστεί. Γιατί η παράξενη ιστορία του Tour de Trump δεν τελειώνει εδώ. Μόνο αλλάζει όνομα…
Το 1991 o Donald Trump αποφάσισε να αποσύρει τα χρήματά του από κάτι που ούτως ή άλλως δεν πολυκαταλάβαινε και που τελικά του προκαλούσε περισσότερους μπελάδες από όσα οφέλη του έφερνε.
Από το Tour de Trump στο Tour DuPont
Ο Packer όμως είχε αγαπήσει το Tour de Trump πολύ περισσότερο από τον άνθρωπο του οποίου το όνομα έφερε η διοργάνωση και κατάφερε να πείσει το ίδρυμα DuPont να αναλάβει τη χορηγία. Όπερ και εγένετο και ο Γύρος μετονομάστηκε σε Tour DuPont (πόσο γαλλικό κι αυτό!) μέχρι το 1996, όταν και σταμάτησε οριστικά. Όποιος δεν ξέρει τι εστί DuPont και ποια η σχέση του με τον αθλητισμό, ας συνεχίσει την ανάγνωση. Όποιος ήδη χαμογελά με το πώς όλα μπερδεύονται τόσο γλυκά και ωραία σε αυτήν την ιστορία, μπορεί να πηδήξει κατ` ευθείαν στην τελευταία παράγραφο του post, που έχει πια γίνει τεράστιο σε έκταση, για να βρει τον ποδηλατικό απολογισμό από τα 8 συνολικά χρόνια της διοργάνωσης. Αλλά είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει να διαβάζει κι αυτός. Γιατί, πολύ απλά… DuPont.
Ο George Hincapie, το 1994, σε ένα πέρασμα του Tour DuPont από την κλασική ανηφόρα του Ritchmond, την ίδια που πρόπερσι χάρισε τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή για πρώτη φορά στον Peter Sagan.
Ο όμιλος επιχειρήσεων DuPont ήταν η μετεξέλιξη του εργοστασίου μπαρουτιού που έστησε το 1802 ο Γάλλος Éleuthère Irénée du Pont. Ουγενότος που έφυγε από το Παρίσι για να γλιτώσει από την τρομοκρατία των Καθολικών που επανήλθε μετά την επανάσταση του 1789. Το μπαρούτι ήταν πολύ χρήσιμο στην Αμερική των καουμπόηδων, των χρυσωρύχων και των εμφυλίων, οπότε οι δουλειές πήγαιναν καλά και σύντομα η οικογένεια DuPont βρέθηκε με μετοχές στα αυτοκίνητα (General Motors), προσέλαβε ιδιοφυΐες που πειραματίστηκαν με νέα υλικά και εφηύραν το νεοπρέν, το νάυλον, το τεφλόν και το κέβλαρ, απέκτησε ακόμη μεγαλύτερο πλούτο και επιρροή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χάρη σε όλα τα μαγικά που έφτιαχνε για τον αμερικανικό στρατό, ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε και με τα χημικά για τη γεωργία και πλέον είναι ένα με την άλλη τεράστια παρόμοια επιχείρηση των ΗΠΑ, την Dow. Ωραία όλα αυτά, αλλά εμάς μας ενδιαφέρει η σχέση της DuPont με τον αθλητισμό. Η ίδια η εταιρεία είναι συνδεδεμένη κυρίως με τους αγώνες NASCAR (και, βέβαια, με εκείνα τα 6 χρόνια του Tour DuPont). Αλλά υπάρχει ένα μέλος της οικογένειας, ένας από τους τελευταίους που έφεραν το γαλλικό επώνυμο (γιατί, με τα χρόνια όλο και περισσότεροι DuPont πέθαιναν χωρίς απογόνους, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν μείνει λίγα μέλη της ζάπλουτης οικογένειας να απολαμβάνουν τα αποτελέσματα της Γαλλικής Επανάστασης) του οποίου η σχέση με τον τον αθλητισμό ήταν ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα.
Ο John Eleuthère du Pont δολοφόνησε το 1996 το χρυσό ολυμπιονίκη της ελευθέρας πάλης Dave Schultz. Όχι τυχαία, η χορηγία του Ποδηλατικού Γύρου από την DuPont τερματίστηκε εκείνη τη χρονιά.
O John Eleuthère du Pont σε αγώνες πάλης, με τη φόρμα του Foxcatcher.
Ο John Eleuthère du Pont δολοφόνησε το 1996 το χρυσό ολυμπιονίκη της ελευθέρας πάλης Dave Schultz. Όχι τυχαία, η χορηγία του Ποδηλατικού Γύρου από την DuPont τερματίστηκε εκείνη τη χρονιά -αν και η ποδηλασία δεν ήταν ένα από τα σπορ με τα οποία ασχολιόταν άμεσα ο John Eleuthère. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο με το στίβο και την πάλη. Δεν χρειάζεται να ξεχειλώσω την ιστορία τώρα, ειδικά όταν υπάρχει το “Foxcatcher”, η πιο σπουδαία -για μένα- ταινία της τελευταίας δεκαετίας, με τον Steve Carell στο ρόλο της ζωής του να υποδύεται τον εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο και τον -κορυφαίο ηθοποιό της γενιάς του- Mark Ruffalo, να υποδύεται το θύμα. Η ταινία περιγράφει την εμμονή του DuPont με τον Mark Schultz (τον υποδύεται ο Channing Tatum), επίσης χρυσό ολυμπιονίκη και μετέπειτα έναν από τους πρώτους ήρωες του UFC, της πιο δημοφιλούς πολεμικής τέχνης – ή μορφής πάλης, τέλος πάντων- σήμερα, αδερφό του Dave, και την παράξενη σχέση που ανέπτυξαν οι τρεις τους στο Foxcatcher, το προπονητικό κέντρο που έφτιαξε ο κληρονόμος για να βοηθήσει το αγαπημένο του άθλημα. Είναι ένα αριστούργημα, μην τυχόν και το αγνοήσετε αν δεν το έχετε ήδη δει. Είναι μια ταινία που, ακόμη και να μην περιείχε το δράμα της δολοφονίας του Schultz, λέει τόσα πολλά για τον πρωταθλητισμό και τα όριά του και μπαίνει τόσο βαθιά μέσα στην ψυχή του αθλητή, του προπονητή και του χορηγού και στο πώς ώρες ώρες μπερδεύονται οι ρόλοι τους, που κάθε άνθρωπος που ασχολείται με τον αθλητισμό οφείλει να δει και να ξαναδεί για να καταλάβει πως πίσω από κάθε χρυσό μετάλλιο κρύβεται συνήθως μια πολύ δύσκολη, πολύ σκοτεινή ζωή.
Η αφίσα του Foxcatcher.
O Lance Armstrong στο Tour DuPont του 1993.
Πίσω στο Tour DuPont όμως και στην κατακλείδα παράγαφο ενός post που ξεκίνησε ως μια πλάκα στον Trump και κατέληξε σε παραλήρημα 2000 λέξεων για τα παράξενα late ’80s – early ’90s στον αμερικανικό αθλητισμό. Τις δύο τελευταίες χρονιές της διοργάνωσης (1995 και 1996), νικητής αναδείχθηκε ο Lance Armstong. Λίγους μήνες μετά την τελευταία του νίκη, το 1996, διαγνώστηκε με καρκίνο στους όρχεις. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Έχασε το συμβόλαιό του με την Cofidis, επανήλθε το 1998 με την US Postal και για 7 συνεχόμενες χρονιές κατέκτησε το Γύρο της Γαλλίας, βασιζόμενος κατά πολύ σε αυτό που έχει χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία του αθλητισμού και που στην ουσία ήταν απλά το πιο επιστημονικό σύστημα υποστήριξης αθλητή που βγήκε ποτέ (και που, παρέα με μπόλικο marketing και bullying, έκαναν τον Armstrong αρχικά το μεγαλύτερο θρύλο του αμερικανού αθλητισμού και στη συνέχεια, όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, το πιο απεχθές τέρας που ανέβηκε ποτέ πάνω σε σέλα ποδηλάτου).
Ο Armstrong ήταν η πιο έντονη σύνδεση που το Tour de Trump ή το Tour DuPont κατάφερε ποτέ να αποκτήσει με το Tour de France.
Οι υπόλοιποι νικητές του Γύρου, που πάντα ήταν ενδιαφέρων και που συνέβαλε πολύ στην εξάπλωση της ποδηλασίας στις ΗΠΑ, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει να πλησιάζει έστω και λίγο εκείνον της Γαλλίας ήταν οι Dag Otto Lauritzen (1989), Raúl Alcalá (1990 και 1993), Erik Breukink (1991), Greg LeMond (1992), Viatcheslav Ekimov (1994). Αλλά τελικά το όνομα που κρατάμε ήταν αυτό του Armstrong, γιατί ήταν η πιο έντονη σύνδεση που το Tour de Trump ή το Tour DuPont κατάφερε ποτέ να αποκτήσει με το Tour de France. Φαντάζομαι πως σήμερα ο Donald Trump θα έχει πια ξεχάσει τελείως την ύπαρξή του. Ή θα τον θυμάται και θα γελά παρέα με μας, όπως θα κάνει κάθε φορά που κάποιος θα του αναφέρει και τα υπόλοιπα θαυμάσια και χωρίς λογική έργα του: το επιτραπέζιο Trump (κάτι σαν κιτς Μονόπολη), τα quartz ρολόγια ή τη χρυσή του βότκα.
Έτσι κι αλλιώς, μας τρολάρει διαρκώς. Στο 3:47 του βίντεο που ξεκινάει αυτό το post, δηλώνει χαμογελαστός ότι δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του πολιτικό. Ήταν το 1989 βέβαια…
Κι ένα τραγουδάκι για καληνύχτα:
