Where Do You Go To (My Lovely)?
Με αφορμή μια φωτογραφία της Kristen Stewart από το Παρίσι.
Λοιπόν, έχω ξεκινήσει εδώ και καιρό να φτιάχνω την προσωπική μου λίστα με τα 100 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, πράγμα διόλου εύκολο, αφού αυτό που έμοιαζε με σιγουράκι χθες, σήμερα απλά δεν χωράει. Γιατί, πολύ απλά υπάρχουν πάνω από 100 “σιγουράκια” εκεί έξω. Τόσο στον “κανόνα”, που υπολογίζω να καλύψει το 80-85% της λίστας, όσο και στα προσωπικά κολλήματα που θα τη συμπληρώσουν.
Αλλά για ένα σιγουράκι είμαι τόσο σίγουρος που με τεράστια σιγουριά τού έχω δώσει και το ρόλο του σίγουρου προλόγου της λίστας. Είναι το πρώτο πρώτο. Βρίσκεται εκεί από την αρχή -πριν κανα δίμηνο την ξεκίνησα- και δεν έχει αλλάξει θέση (η θέση είναι σημαντική, γιατί όταν η λίστα ολοκληρωθεί, ένας σκοπός της θα είναι να ακούγεται χωρίς shuffle). Και, κυρίως, παραμένει ο βασικός λόγος που κάθε τόσο βάζω και ακούω τη work in progress λίστα μου, πράγμα που δείχνει ότι δικαιωματικά έχει στρογγυλοκάτσει στην αρχή της αφού είναι το τραγούδι που ξέρει να σε (με) βάζει στο mood του “τι άλλη τραγουδάρα θα μας παίξεις ρε μεγάλε σήμερα;”
Το εν λόγω κομμάτι είναι το Where Do You Go To (My Lovely)? του Peter Starstedt. Ισορροπεί μεταξύ κανόνα και προσωπικού κολλήματος -ΟΚ, μάλλον περισσότερο περί προσωπικού κολλήματος πρόκειται-, και είναι ένα εξαιρετικά απλό folk-waltz (αν υπάρχει τέτοιος όρος) τραγούδι, με δυο ακόρντα όλα κι όλα από την αρχή ως το τέλος. Πάνω τους, όμως, ο Starstedt χτίζει ένα γοητευτικό κουπλέ κι ένα εθιστικό ρεφρέν -και, κυρίως, αφηγείται μια ιστορία που δεν θες να τελειώσει ποτέ, με ένα ύφος λίγο υπεράνω και ειρωνικό, μα πιο πολύ μελαγχολικό και διστακτικά, μα αγαπητικά, προσεγγιστικό.
O Starstedt χτίζει ένα γοητευτικό κουπλέ κι ένα εθιστικό ρεφρέν -και, κυρίως, αφηγείται μια ιστορία που δεν θες να τελειώσει ποτέ, με ένα ύφος λίγο υπεράνω και ειρωνικό, μα πιο πολύ μελαγχολικό και διστακτικά, μα αγαπητικά, προσεγγιστικό.
Απευθυνόμενος σε β’ πρόσωπο σ’ ένα κορίτσι – μέλος του jet set, ξεκλειδώνει σιγά σιγά τα μυστικά της, καθώς τη φέρνει μπροστά σ’ έναν εικονικό καθρέπτη να αντιμετωπίσει την (ανούσια; ) ζωή της που ξετυλίγεται μέσα από ένα ακατάσχετο name-dropping: Marlene Dietrich, Zizi Jeanmaire, Balmain, Boulevard Saint-Michel, The Rolling Stones, Sacha Distel, Sorbonne, Picasso, Juan-les-Pins, Saint Moritz, Napoleon, Aga Khan… Ήρωες και μέρη που η πρωταγωνίστρια (που ακούει στο προσεκτικά επιλεγμένο όνομα Marie Claire) συγχρωτίζεται, συχνάζει, μιμείται ή τη συγκρίνουν με.
Τέλος πάντων, όλα αυτά τα έγραψα για όσους τυχαίνει να μην γνωρίζουν το αριστούργημα αυτό. (Ήρθε η ώρα του link, για να αρχίσετε να το ακούτε, διαβάζοντας τη συνέχεια. Spotify | YouTube). Πάμε τώρα στα πιο σημαντικά: Κάνοντας την τυπική αναζήτηση για διασκευές του Where Do You Go To, θεωρώντας ότι θα ανακαλύψω διαμάντια, βρέθηκα σε μια αφιλόξενη έρημο. Πέραν μιας άθλιας εκδοχής των Right Said Fred (one hit wonder κι αυτοί με το εμετικό I’m Too Sexy, για όποιον το θυμάται), δεν βρήκα σχεδόν τίποτε άλλο. Ονειρευόμουν / θα ήθελα διασκευές -σ’ ένα live τους έστω- από Divine Comedy (περισσότερα παρακάτω), Twin Shadow, Rolling Stones (κλείσιμο στο μάτι για την αναφορά του ονόματός τους στους στίχους), Rufus Wainwright, MGMT, αλλά φευ, τίποτε.
Εκτός από…
Εκτός από μια ηχογράφηση του ίδιου του Starstedt από το 2008, όχι και τόσο ωραία, αφού έχει μειώσει αφ’ ενός κατά πολύ το ακορντεόν της πρωτότυπης του ’69 και αφετέρου τραγουδά πια σαν να το έχει βαρεθεί το one and only hit του, αλλά που έχει μερικές μικρές αλλαγές στους στίχους. Σε μία από αυτές, πριν το πρώτο ρεφρέν, έχει προσθέσει ένα ακόμη κουπλέ όπου περιγράφει το πώς η ηρωίδα του πηγαίνει στα διάφορα πάρτι στις πρεσβείες και μιλά άπταιστα Ρωσικά και… Ελληνικά!
Και κάπως έτσι έχω αρχίσει να υφαίνω την ιστορία της Marie Claire στο μυαλό μου και να προσθέτω κεφάλαια. Θεωρώ πως σίγουρα κάπου προς τα χρόνια της διάβρωσης της γοητείας της, την έχει ήδη τραγουδήσει την ιστορία αυτή ο Neil Hannon στο A Lady Of A Certain Age των Divine Comedy (Spotify | YouTube), άλλο ένα κομμάτι που παρεμπιπτόντως δύσκολα θα καθαιρεθεί από τη δική του θέση στην προσωπική μου λίστα με τα 100 καλύτερα. Αλλά ακόμη λείπουν πολλά κεφάλαια. Ο ίδιος ο Peter Starstedt πήγε να την συμπληρώσει το 1997, αλλά το The Last Of The Breed (Spotify | YouTube) είναι μια προσβολή προς την αρτιότητα του Where Do You Go To – είπαμε, ο τύπος ήταν ο ορισμός του one hit wonder. Τέλος πάντων, αν τα καταφέρω και τη γράψω σε μια νουβέλα που θα μετατρέπεται εύκολα σε σενάριο, φαντάζομαι ότι στο σινεμά τη Marie Claire θα υποδυθεί η Kristen Stewart.
Και, κάπου εδώ, θα το λήξω, με την παραδοχή ότι όλα αυτά τα έγραψα για να ποστάρω απλά μια φωτογραφία με αυτό το βλέμμα. Το βλέμμα της Kristen Stewart. Προφανώς απ’ το Παρίσι, όπου μένει κι η Marie Claire, προφανώς ασπρόμαυρη, προφανώς να προσπαθεί να κάνει ότι δεν ακούει όλα αυτά που της λέει ο Peter Starstedt στο τραγούδι.Γιατί η Kristen Stewart είναι η Marie Claire, κι ας γεννήθηκε 21 χρόνια μετά την κυκλοφορία του κομματιού. Και σ’ αυτή τη φωτογράφιση πριν δυόμισι χρόνια για το Bazaar, τη βλέπουμε να ετοιμάζεται για το πάρτι της ελληνικής πρεσβείας και να προσπαθεί να θυμηθεί τον Καβάφη της.
____
Update:
Πόσο διαφορετικό θα ήταν αυτό το κείμενο αν είχα κάνει πιο σοβαρή έρευνα και είχα ανακαλύψει όλα αυτά που ο πιο διάσημος fan των Divine Comedy στο γνωστό σύμπαν Πάρης Καραγιαννόπουλος παρέθεσα στα σχόλια όταν το πόσταρα στο Facebook. Αλλά ευτυχώς που υπάρχουν τα σχόλια και ο Πάρης και πλέον έχουμε δεδομένο ότι θα γράψω νουβέλα για τη Marie Claire, θα την υποδυθεί η Kristen, θα γράψει το soundtrack o Neil και θα τη σκηνοθετήσει, προφανώς, ο Wes Anderson.
Να γιατί:
