10 μέρες αιρώουμενος στο κενό
Σκέψεις, λίγο μετά το χειρουργείο.

Το Σαββατοκύριακο 17-18 Ιουλίου 2021 ήταν για μένα ένα ορόσημο. Είχα δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα στο μικροσύμπαν μου, οι γύρω μου ίσως γελούσαν με το άγχος μου για μικρολεπτομέρειες, όμως σε όλα τα δικά μου πλάνα ήταν η κορύφωση μιας χρονιάς – ήθελα να την απολαύσω. Άλλοι είχαν τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο, για μένα όλο το 2021 τριγύριζε γύρω απ’ αυτό το σαββατοκύριακο. Το σαββατοκύριακο του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος…
Λίγες μέρες πριν είχα ανεβάσει στο Facebook για τις συμμετοχές μου σε πανελλήνια πρωταθλήματα, στίβου ή ποδηλασίας, επί 3 δεκαετίες. Προετοιμαζόμουν, ξαναζώντας όλες εκείνες τις πανέμορφες εμπειρίες. Είχα βρει όλα μου τα αποτελέσματα, παλιές φωτογραφίες, είχα ανασύρει απίθανες μνήμες. Ήθελα και το πρώτο μου πανελλήνιο της τέταρτής μου δεκαετίας στον αγωνιστικό αθλητισμό να είναι μια γιορτή σαν τα προηγούμενα. Έφτασα στην Αιδηψό Παρασκευή βράδυ με τη λαχτάρα μικρού αθλητή στον παρθενικό του μεγάλο αγώνα. Πήγα να δω τη διαδρομή της Κυριακής, για την οποία είχα μεγάλες προσδοκίες: Όχι μόνο θα ήμουν στην κορυφαία φόρμα της ζωής μου, αλλά μου ταίριαζε και το τερέν. Αν ήταν κάποτε να φέρω ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα σε Πανελλήνιο Ποδηλασίας, θα ήταν στις 18 Ιουλίου. 17-18 Ιουλίου, πάλι Σαββατοκύριακο, πριν πολλά χρόνια, είχα πάρει δύο μετάλλια στο Πανελλήνιο Στίβου Ανδρών, τρέχοντας και το καλύτερο 800άρι της καριέρας μου. Έμοιαζε σαν συναστρία όλο αυτό. Το σενάριο θα επαναλαμβανόταν.
Ολοκληρώνοντας την αναγνώριση της διαδρομής, σιγουρεύτηκα περισσότερο. «Θέλει μόνο λίγη προσοχή στο ξεκίνημα της κατηφόρας, εκεί ο δρόμος είναι κάπως επικίνδυνος». Τι τραγική ειρωνεία… Ούτε το μέτριο αποτέλεσμα της Ατομικής Χρονομέτρησης το Σάββατο με πτόησε. Βγήκα πάλι 14ος, όπως πέρσι, αλλά ποτέ δεν ήμουν τόσο καλός στην Ατομική όσο στην Αντοχή. Η 10άδα -ή και το κάτι παραπάνω- θα έπρεπε απλά να περιμένει μια μέρα. Ακόμη κι όταν κάπου στην αρχή του αγώνα της Κυριακής άκουσα πίσω μου φρένα να τσιρίζουν, ρόδες να χτυπάνε, ποδήλατα να πέφτουν και ένα από αυτά να μου αρπάζει το δεξί πόδι και να απειλεί να με στείλει στη θάλασσα αριστερά μας, αλλά έμεινα ευτυχώς όρθιος, σκέφτηκα «αφού το γλίτωσα κι αυτό, σήμερα είναι όντως η μέρα μου». Ανέβηκα την πρώτη ανηφόρα όπως ακριβώς το είχα προγραμματίσει, προσπέρασα όλους τους βασικούς μου αντιπάλους κι άρχισα να κυνηγάω τα φαβορί του αγώνα. Το πρώτο τρίτο της αποστολής μου είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία, ένιωθα εκστασιασμένος με την εμπειρία, χαρούμενος για την ως τότε απόδοσή μου και αποφασισμένος για τη συνέχεια.
«Θέλει μόνο λίγη προσοχή στο ξεκίνημα της κατηφόρας», θυμήθηκα. Ένα κλάσμα αργότερα, παρά την υπενθύμιση, παρά την προσοχή, το ποδήλατο γλίστρησε από κάτω μου, δεν πρόλαβα καν να απλώσω το κορμί μου.Όλο μου το βάρος έπεσε στη λεκάνη μου, που έσκασε πάνω στην άσφαλτο.
Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για τον αγώνα. Δεν μπορώ να μπω στη συζήτηση αυτή τη στιγμή για το αν ήταν καλή διοργάνωση ή το έκτρωμα που πολλοί καταλόγισαν στην ΕΟΠ. Αλλά έχω να πω κάτι που μπορεί να είναι ευθύνη των διοργανωτών, μπορεί και να μην είναι, σε κάθε περίπτωση είναι το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να διορθωθεί σε μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση. Όταν εξελίσσεται ένας αγώνας υψηλού κινδύνου (και, ας το παραδεχτούμε, το σπορ μας δεν είναι το πιο ασφαλές), το να υπάρχει απλά ένα ασθενοφόρο κάπου κοντά σε επιφυλακή δεν θα βοηθήσει και πολύ. Γιατί το να σε ανεβάσουν με ασφάλεια οι τραυματιοφορείς σε ένα φορείο και να σε μεταφέρουν εκεί που τους επιτρέπεται να σε μεταφέρουν (στο κοντινότερο κέντρο υγείας ή νοσοκομείο) είναι μόλις το πρώτο βήμα ενός μαραθωνίου, αν μιλάμε για ένα σοβαρό ατύχημα. Στην περίπτωσή μου, το Κέντρο Υγείας της Ιστιαίας δεν είχε ειδοποιηθεί για τη διεξαγωγή αγώνα και την πιθανή ανάγκη να εφημερεύσουν εξειδικευμένοι γιατροί και το ακτινολογικό τμήμα, για παράδειγμα. Το ότι πήγα με ασθενοφόρο στην Ιστιαία, ήταν απλά χαμένος χρόνος που μετρούσε εναντίον μου.
Το ισχίο εμβόλισε τη λεκάνη και τη διέλυσε. Είναι το πιο δύσκολο χειρουργείο στην ορθοπεδική.
Τέλος πάντων, χάρη στον ηρωικό Θοδωρή Πετρίδη, βρέθηκα τελικά αργά το βράδυ της Κυριακής στο Γεννηματάς. Ο πόνος λίγος, τα χαμόγελα πολλά. «Μυικό είναι μωρέ, το έπαθε και ο Αλέξης πριν 2 μήνες, δεν είναι τίποτε». Ταλαιπωρία και αισιοδοξία κι ακόμη μόνο λίγο παράπονο για μια ευκαιρία για καλό αποτέλεσμα που χάθηκε από μια ατυχία. Στο Γεννηματάς έγιναν οι εξετάσεις.
Κι ήρθε το δεύτερο κενό. Το μεγάλο.Η λεκάνη είχε σπάσει στα τρία. Το ισχίο την εμβόλισε και τη διέλυσε. Είναι το πιο δύσκολο χειρουργείο στην ορθοπεδική. Θα έτρεχα στο Πανελλήνιο και σε λίγες μέρες θα έφευγα διακοπές στην αγαπημένη μου Άνδρο. Θα ήταν ένα υπέροχο καλοκαίρι. Αυτά μέχρι το πρωί της Κυριακής. Το βράδυ της ίδιας μέρας όλη μου η ζωή είχε αλλάξει δραματικά.Ο αγωνιστικός αθλητισμός είχε λάβει τέλος οριστικό (τελικά ήταν όντως ένα Σαββατοκύριακο ορόσημο, αλλά για τους λάθος λόγους) – η αβεβαιότητα για το αν το σώμα μου θα επέστρεφε ποτέ στο κανονικό άρχισε να κυριαρχεί.
Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε τις επόμενες μέρες. «Φροντίστε για 4 φιάλες αίμα για το χειρουργείο», μας είπαν. Τελικά χρειάστηκα 11. Δεν ξέρω καν ποιοι είστε όλοι εσείς που φροντίσατε να βγω δυνατός απ’ αυτήν τη εγχείρηση. Η ανταπόκρισή σας ήταν συγκλονιστική, συγκινητική. Κι ήταν το πρώτο πράγμα που άρχισε να μαλακώνει το μυαλό μου. Αυτή η λιακάδα αλληλεγγύης άρχισε να το μετακινεί από τα ανούσια στα ουσιαστικά.
Και εκεί ήρθε η συνειδητοποίηση. Τα ουσιαστικά δεν ήταν το αν πέτυχε το χειρουργείο μου (πέτυχε), δεν ήταν το πότε θα ξαναπερπατήσω εγώ (τρεις μήνες – η φάση είναι Remco Evenepoel από πέρσι στη Λομβαρδία και χειρότερη), ούτε αν πονάω (δεν πονάω, ποτέ δεν πόνεσα με κάτι, μόνο όταν έβγαλα πέτρα στο νεφρό). Τα ουσιαστικά δεν έχουν να κάνουν με μένα.
Έσκασε ξαφνικά η φούσκα και είδα τον κόσμο απ’ έξω της. Το ορόσημο της 17-18ης Ιουλίου ήταν ορόσημο μόνο στο δικό μου μυαλό, το εξελάκι με τη φόρμα και το πότε κορυφώνεται είναι απλά ένα ακόμη αρχείο στον υπολογιστή μου -κανείς άλλος δεν θα το διαβάσει ποτέ-, το αν θα ξανατρέξω σε αγώνες, αν θα ασχοληθώ με άλλο σπορ ή αν θα φορτώσω όλη μου την ενέργεια σε κάτι άλλο (πριν κάποια χρόνια, π.χ. το έκανα με τη δουλειά μου) θα είναι κάτι που θα έρθει φυσιολογικά, ίσως και τυχαία – το ένα θα φέρει το άλλο- και δεν θα αφορά τους γύρω μου, τουλάχιστον στην αρχή. Ίσως επιτέλους να γράψω εκείνο το βιβλίο που περιμένει τόσα χρόνια έτοιμο στο μυαλό μου και ψάχνει ένα ραντεβού με το χρόνο μου και το καθαρό μου μυαλό για να ξεμπερδέψει τις σημειώσεις στα διάφορα Moleskine και να το κάνει λέξεις.
Τα ουσιαστικά δεν έχουν να κάνουν με το εγώ. Ή μάλλον έχουν. Αλλά έτσι: με το τι κάνω εγώ για τους άλλους, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι, γνωστοί κι άγνωστοι, τόσες μέρες για μένα, για να μην αιωρούμαι στο κενό. Καινούργιος Παναγιώτης, πιο ενσωματωμένος, πιο άνθρωπος, λιγότερο ρομπότ με κάπως ξεπερασμένο προγραμματισμό, έρχεται σύντομα -ή όχι και τόσο σύντομα γιατί η ακινησία και ο μετέπειτα κατ’ οίκον περιορισμός απ’ όλο αυτό το πράγμα φαίνεται ότι θα διαρκέσει τουλάχιστον μισό χρόνο.
Για τους φανταστικούς γονείς μου δεν ξέρω πού να γράψω. Το άφησα σαν σημείωση για το τέλος εδώ. Είστε απίστευτοι, μαμά και μπαμπά! Υπεράνθρωποι.
ΥΓ. Επίσης είναι αδύνατον να προσπαθήσω να μνημονεύσω όλους όσοι με έχουν βοηθήσει ως τώρα, χωρίς να ξεχάσω κάποιον. Δεν συζητώ καν για όσους έδειξαν ενδιαφέρον, που είστε απλά ΟΛΟΙ. Οπότε κλείνω με ένα ταπεινό «ευχαριστώ», πιο δυνατό όμως από αυτά τα ξεψυχισμένα που ψιθυρίζω όταν καμιά φορά σηκώνω το τηλέφωνο στο νοσοκομείο (και που, κρίνοντας από τις 1200+ λέξεις που κατάφερα να γράψω ως τώρα χωρίς να λιποθυμήσω από την εξάντληση, μάλλον σύντομα θα είναι πιο γεμάτα τις επόμενες μέρες -και θα σηκώνω το τηλέφωνο πιο συχνά. Δυναμώνω φαίνεται).
Λοιπόν: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ