Υπήρξε μέχρι και το όνομα του Wi-Fi μου (ή το password του) σε δύο διαφορετικά σπίτια, σε δύο διαφορετικές ηπείρους. Άραγε τι να σκέφτονταν οι γείτονες όταν προσπαθούσαν να κλέψουν λίγο bandwidth;
Στο χορό των φαντασμάτων κάποιοι θυμούνται κακές συνήθειες απ’ τον καιρό των ζωντανών. Μεθάνε. Ερωτεύονται. Περιμένουν. Κοιτάζουν τον καθρέπτη. Φιλοδοξούν.
Όταν φτάσαμε, κόσμος πολύς που έφτανε ως τον Παρνασσό, συζητούσε για μουσική. "Ωχ, πρέπει να έχει κάποιο πάρτι το Use, άντε να βρούμε να παρκάρουμε τώρα", του είπα.
Μονολεκτικά. Όσο πιο μεστά γίνεται. Απόλυτα. Δίχως ίχνος αμφισβήτησης. Ονόμαζε κάθε γάτα που συναντούσε με κάποιο επίρρημα: «Έπειτα». «Τάχα». «Ξαφνικά»…
Το 2011 είχαμε κάνει μια φωτογράφιση, σαν γάμου. Το 2016 παντρευτήκαμε κιόλας, χωρίς καμία φωτογράφιση.
Το δώρο της; Γιαπωνέζικο malt. Στο πάρτι του, καλεσμένες το ανακάτεψαν άξεστα με αναψυκτικά, χυδαία πρόσθεσαν παγάκια. Δεν έμεινε σταγόνα.
Και μια καινούργια αγαπημένη πόλη να προσπερνάει τις υπόλοιπες στο πάντα υπέροχο πορτφόλιο των παραθαλάσσιων μεσογειακών προορισμών.
Το τσάι κόστιζε μερικά λεπτά της δραχμής. Το χιόνι έλιωνε σε κρυστάλλινα ρυάκια. Πάνω από τα σύννεφα μοιάζαμε με πρωταθλητές.
Τόσο ξεσηκωτικοί στο ντεμπούτο τους, το 2010 (τεχνικά το 2009), τόσο θλιβεροί δέκα χρόνια αργότερα, με τόσα στάδια να έχουν μεσολαβήσει στο ενδιάμεσο.
Απρόοπτο. Ή μήπως απλά σφάλμα στον υπολογισμό των πιθανοτήτων; Τέλος πάντων. Τώρα το πλάνο πάει κατά διαόλου. Χρειάζεται ένας ήρωας.
