Τα καλύτερα τραγούδια της Madonna

Μου είναι ασήκωτο ώρες ώρες το βάρος. Βασανιστική πίεση και ένα σηκωμένο δάκτυλο που ξερνάει κατηγορίες δυο εκατοστά από τα μάτια μου. Έτσι είμαστε εμείς οι ψυχαναγκαστικοί Παρθένοι. Πνιγόμαστε στον ωκεανό των “what if…”, των προσδοκιών που κανείς ποτέ δεν είχε για μας, αλλά που μόνοι μας διαφημίσαμε για τα προσόντα μας, γιατί απλά “μπορούμε”, και που τώρα στέκονται σαν προδομένες αρραβωνιαστικές που παρέμειναν άσπιλες για χάρη μας, να μιζεριάζουν και να γερνάνε με ταχείς ρυθμούς. Ποιος με κατηγορεί; Ο ίδιος μου ο εαυτός προφανώς. Που θέλει να γράψει, που έχει τόσα πολλά με τα οποία θέλει να καταπιαστεί, να τυλίξει με λέξεις και να τις βουτήξει στις φωτογραφίες και να ανεβάσει όλα αυτά τα ψηφιακά dim sums περιεχομένου στο άνυδρο blog, και που τελικά το μόνο που κάνει είναι να αναβάλλει και να ξαναναβάλλει με ένα κουρασμένο “έλα μωρέ, το κάνεις αύριο”.

Ε λοιπόν, τέλος. Έχω κι αφορμή. Δέκα χρόνια από το πρώτο (test) post του Πο Πο Culture! (BTW, το τρίτο post ήταν μια δισκοκριτική του “Back To Black” της Amy Winehouse). Ήταν 20 Μαρτίου του 2007, ελπίζω ως τις 20 Μαρτίου του 2017 ότι θα έχω ολοκληρώσει αυτό εδώ το post, το πρώτο της “νέας εποχής”. Του δίνω αέρα ολόκληρης εβδομάδας (update: Ολοκλήρωσα μόνο την εισαγωγή και την επιλογή, όχι τα κείμενα για όλο το αφιέρωμα. Πάμε για Μάιο λοιπόν / update 2: Ή για Ιούλιο… / update 3: Αύγουστο, που έχει και γενέθλια η Madonna). Όχι ότι δεν έχω άπειρα άλλα πράγματα να κάνω, όλα αυτά που σκοτώνουν τόσο καιρό την όρεξη και συμπιέζουν το χρόνο που έχω να διαθέσω σε μια -ας το παραδεχτούμε- παλιά και όχι της μόδας πια συνήθεια, αλλά πλέον η λογική αλλάζει: Δεν θα σκέφτομαι το Homo Ludens σαν πραγματικό διάδοχο του Πο Πο Culture! ή του Gentlemen’s Guide. Δεν είναι ένα blog που ζει χάρη στην καθημερινή φροντίδα. Όχι, αφού πλέον δεν μπορώ να του προσφέρω φρεσκάδα και επικαιρότητα, θα αλλάξω ρότα. Θα κυνηγήσω διαχρονικές δάφνες.

Ως άλλος Ιωάννης Συκουτρής (ο ήρωας των φοιτητικών -φιλολογικών- χρόνων μου, που με τις εισαγωγές του στην “Ποιητική” του Αριστοτέλη και στο “Συμπόσιο” του Πλάτωνα, από τα μέσα της δεκαετίας του ’30, είναι το μόνιμο σημείο αναφοράς όσων μελετούν τα δύο αυτά έργα των κορυφαίων αρχαίων φιλοσόφων), έτσι κι εγώ θα αφοσιωθώ σε κείμενα που δεν θα πεθάνουν αύριο. Σε δημοσιεύσεις που θα σταθούν πεισματικά απέναντι στην τσουνάμεια ορμή του Internet και θα ζητήσουν να καθιερωθούν σαν ημιμόνιμες σταθερές, σαν δεξαμενές που θα μαζεύουν τα κλικ όχι με ρυθμούς που να ικανοποιούν τα real-time Google Analytics, αλλά με τη βετεράνεια υπομονή κάποιου που ξέρει τι θα πει δικαίωση εκ των υστέρων. Το Homo Ludens θα αφοσιωθεί, λοιπόν, στις λίστες και στις μελέτες. Μεγάλα κείμενα (τέτοια θέλω να γράφω άλλωστε) που χρειάζονται χρόνο και υπομονή, αλλά και που θα επιμένουν και θα ξεβράζονται σε κάθε σχετική αναζήτηση στο Google, επιμένοντας ότι αξίζει να ασχοληθείς κάποια στιγμή μαζί τους.

Το στρατηγικό αυτό πλάνο υστεροφημίας θα ξεκινήσει με τη Madonna. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Γιατί έτσι. Γιατί από το Φεβρουάριο με έπιασε μια στροφή στην εμπορική ποπ και μια ανάγκη για επανεκτίμηση και υπερανάλυση των πάντων. Τη Madonna δεν την είχα αγαπήσει ποτέ στο βαθμό που η σημασία της ορίζει την συλλογική ποπ κουλτούρα, οπότε είναι μια καλή αφορμή όλο αυτό για να καλύψω ένα κενό πολλών ετών ή να αποκαταστήσω μια κάποιου είδους αδικία -αν υποθέσουμε ότι η Madonna δίνει έστω και μισή δεκάρα για την άποψη που έχει το Homo Ludens για την πάρτη της.

Κι επειδή όλη αυτή η νέα προσπάθεια έρχεται με σαφή αδιαφορία προς τις νόρμες και τα “πρέπει” και τα “how to” του web 2.0 ή και του 3.0, ναι μεν το εισαγωγικό post στην καινούργια εποχή του Πο Πο Culture! και του Homo Ludens θα είναι ένα Top 10 (update: Ξεκινάμε με Top 5, τραβάμε με ρότα στο άπειρο, βλέπουμε και κάνουμε…) τραγουδιών, αλλά οι clickbaitικές μέθοδοι θα μείνουν εκτός παιχνιδιού. Δεν θα δημοσιεύω ένα post τη μέρα, από το 10 ως το 1. Ούτε ένα ενιαίο countdown. Αντ’ αυτού θα ξεκινήσω από εκεί που οι άλλοι θα τέλειωναν. Από το νο.1. Έτσι κι αλλιώς η λίστα είναι υποκειμενική. Είναι η δική μου λίστα. Όποιος αγαπάει τη Madonna και τα τραγούδια της και τις ταινίες της και δεν ξέρω τι άλλο, θα κάτσει να διαβάσει μέχρι να βρει το δικό του νο.1 ή το δικό του νο.100. Σκοπός μου είναι να κάτσει και να διαβάσει, επειδή τα κείμενα θα έχουν ένα νόημα, όχι επειδή θα του στήσω παγίδες για να μείνει περισσότερη ώρα στο site. Ξεκινάμε με το νο.1 μου λοιπόν;

Κλικ στην “Επόμενη Σελίδα” για το “Borderline”.