Blogovision ’10-’19: 06. Gonjasufi – A Sufi And A Killer (2010)
Κανένα ταξίδι δεν μού άφησε τόσες και τέτοιες εντυπώσεις σαν της Ταϊλάνδης, μέχρι εκείνο στο Βιετνάμ, σχεδόν έξι χρόνια αργότερα. Όχι τυχαία, και τα δύο ήταν στην Άπω Ανατολή.
Κανένα ταξίδι δεν μού άφησε τόσες και τέτοιες εντυπώσεις σαν της Ταϊλάνδης, μέχρι εκείνο στο Βιετνάμ, σχεδόν έξι χρόνια αργότερα. Όχι τυχαία, και τα δύο ήταν στην Άπω Ανατολή.
Το Peugeot μου το οδηγούσε πάντα ο Jules. Η αδερφή του δούλευε στο περίπτερο. Ήταν το ομορφότερο κτήριο της πόλης.
Τι ζήσαμε, πώς μας έζησαν οι άλλοι. Είχαμε άγιο άγγιγμα, θείο. Ή μας άγγιξε κάποιος Θεός. Holy Touch.
Ο Δούναβης είναι άλλοτε αριστοκρατικός, κάποτε άγριος, πάντα όμως όμορφος. Προφέρει τις λέξεις απαλά, εξαγνιστικά. Όταν χαμογελά, γίνεται αλαφιασμένος κύκνος.
Κάποτε ήμασταν τόσο κουλ, που μαζευόμασταν σε βεράντες με θόρυβο και θέα την Ακρόπολη και ανταλλάζαμε χαρτάκια Panini.
Στο Tsukiji, πίσω από την παλιά ψαραγορά. Περισσότερο μοιάζει με σιδηροδρομικό σταθμό παρά με κέντρο λατρείας. Μα είναι βουδιστικός ναός.
Αυτό είναι το καλό με τις ανασκοπήσεις. Μαζί με τον Patrick Watson, που επιστρέφει σε μια λίστα μου για Blogovision, ίσως επιστρέψει κι η Αντίπαρος στις αποδράσεις μου...
Κάλπασε μέχρι την κοιλάδα. Πυρπολημένα χωριά. Σφαγμένα μωρά. Φρικιαστικό έργο των δικών του. Κι όμως, δικαιολογούσε κάθε τους πράξη. Θυμόταν…
Tο 2018 ήταν χρονιά εξωπραγματική, με ιδέες, με ανακαλύψεις, με γνωριμίες, με αλλαγές, με έπαρση, καύλα, όρεξη. Και, βέβαια, με ταξίδια πολλά και παράξενα.
Η εξαγνιστική γνωριμία με την ανωτερότητά σου. Ο διακριτικός σνομπισμός απέναντι στα υποδεέστερα. Η επιλεκτική είσοδος σε κοινότητες. Φυσική επιλογή.