#9 by Homo Ludens: The Antlers – Familiars
Μελαγχολία α λα Grace Kelly.
#9
The Antlers
Familiars
ΓΙΑΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΕΙΚΟΣΑΔΑΣ;
Γιατί συντηρεί το όνειρο που δημιούργησαν με το “Hospice” (και απ’ το οποίο παραλίγο να μας ξυπνήσουν με το “Burst Apart”) το ίδιο ελαφρύ, το ίδιο ευχάριστα μελαγχολικό, το ίδιο λαμπερά σκοτεινό. Αυτή είναι η chamber pop που γουστάρω.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΝΟ.1;
Υπάρχει ένα κομμάτι στο “Hospice” που δείχνει το δρόμο. Μιλάω για το “Sylvia”, αυτό το αριστουργηματικό ξέσπασμα των Antlers, που καβάλα στην ηλεκτρική κιθάρα κάνει πράγματα που δεν κάνει η υπόλοιπη μουσική τους. Με δύο Σύλβιες, το “Familiars” την είχε εύκολη την πρωτιά. Αλλά δεν διαθέτει καμία.
ΑΝ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ;
Θα ήταν η Grace Kelly. Θα την έλεγαν Σύλβια. Θα ήταν πάντα εκεί. Από το νηπιαγωγείο που θα μουτζουρώναμε ξύλινα τραπέζια μαζί μέχρι τα χρόνια των μεγάλων αποφάσεων. Θα ήταν το ίδιο αρχοντική, το ίδιο όμορφη. Αλλά δεν θα ήταν ο τύπος μου. Μέχρι που μια μέρα θα μου καρφωνόταν στο μυαλό ακριβώς αυτή η απορία: “Γιατί δεν είναι είναι ο τύπος μου;”. Και η υπόλοιπη ταινία θα κυλούσε με τον κεντρικό ήρωα -εμένα- σε μια κρίση ταυτότητας, σε ένα υπαρξιακό δράμα δίχως προηγούμενο, με μοναδικές ενέσεις ευτυχίας, τις δικές της εμφανίσεις. Το τέλος θα ήταν μελαγχολικό. Θα έδινα τέλος στο “πάντα εκεί”, χωρίς να έχω ακόμη δώσει απάντηση στην απορία. Θα έφευγα σε άλλη ήπειρο για πάντα, αποχαιρετώντας τη με ραγισμένη καρδιά (κι εκείνη ακόμη δεν θα γνώριζε απολύτως τίποτε για όσα περνούσα) και θα την κρατούσα μόνο σαν συχνή επισκέπτρια στα όνειρά μου.
Τι ψήφισα στις θέσεις 10-20:
20. Broken Bells – After The Disco
19. The Black Keys – Turn Blue
18. The Twilight Sad – Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave
17. Ben Howard – I Forget Where We Are
16. Lost In The Trees – Past Life
15. Ingrid Michaelson – Lights Out
14. Beyonce – Beyonce
13. How To Dress Well – What Is This Heart?
12. Ray LaMontagne – Supernova
11. Owen Pallett – In Conflict
10. Lykke Li - I Never Learn
