Blogovision ’10-’19: 01. Moonface – Julia With Blue Jeans On (2013)

Βάζω μεν μια φωτογραφία από την Κοπεγχάγη, από το ταξίδι που κάναμε στη Σκανδιναβία τέτοιες μέρες πριν 6 χρόνια, για να κρατήσω το μοτίβο της ανασκόπησης δεκαετίας στα posts μου. Αλλά αυτό είναι το νο. 1. Και το νο. 1 θα το αφιερώσω σ’ αυτόν που το κατέκτησε. Τον Spencer Krug. Με το που αποφασίσαμε ότι φέτος θα παίξουμε και Blogovision δεκαετίας, ήξερα αμέσως ότι στην κορυφή θα ψήφιζα το “Julia With Blue Jeans On”. Ήξερα επίσης ότι πιθανότατα θα ήμουν ο μόνος που θα το ψήφιζε -γενικά, όχι αναγκαστικά στην κορυφή (τελικά το ψήφισε κι ο Τάσος ο Παπαϊωάννου). Σε μια δεκαετία με πραγματικά σπουδαία άλμπουμ, για μένα το “Julia With Blue Jeans On” και πάλι ξεχωρίζει. Με διαφορά. Είναι απλά ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Και η απορία μου πάντα ήταν πώς γίνεται να αρέσει μόνο σ’ εμένα τόσο πολύ;

Με τον καιρό, και μελετώντας τις λίστες των υπολοίπων στη Blogovision, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Τα πάντα είναι θέμα (μη) μάρκετινγκ. Ο Spencer Krug είναι ο μόνος που βρέθηκε στη λίστα μου με δύο άλμπουμ (το άλλο ήταν το “Cry, Cry, Cry” των Wolf Parade που ψήφισα στο νο. 18). Το πρόβλημα με το μεγαλείο του είναι ότι αγαπάει τόσο πολύ τη μουσική και τη δημιουργία, που ξεχνάει να αγαπήσει και να προβάλει τον εαυτό του. Sunset Rubdown, Frog Eyes, Wolf Parade, Moonface, συνεχείς μεταμορφώσεις, μπερδεμένες καριέρες, διαφορετικά στυλ, μέχρι και είδη μουσικής. Ένα προϊόν που δύσκολα πουλιέται κι ακόμη πιο δύσκολα μαρκετάρεται, γιατί πολύ απλά δεν ταιριάζει σε καμία από τις συμβατικές φόρμες, δεν προωθείται από καμία δισκογραφική ή εταιρεία δημοσίων σχέσεων και ως εκ τούτου ασχολείται από το Pitchfork και τους λοιπούς καρδινάλιους της βιομηχανίας.

Το εκπληκτικό είναι ότι όταν κάθισε πίσω από το πιάνο και αφιερώθηκε στη Τζούλια, ξεπέρασε κατά πολύ όλους τους (ήδη σπουδαίους) εαυτούς του.Το ακόμη εκπληκτικότερο είναι ότι δεν το πήρε είδηση σχεδόν κανείς. Και όταν ο Moonface επανήλθε με νέο άλμπουμ, ήταν τόσο απογοητευτικό (είχε ήδη ξανααναχωρήσει για τις περιπέτειες των Wolf Parade εξάλλου), που αυτή του η μορφή έκφρασης είχε ήδη θεωρηθεί αποτυχημένη. Κι έτσι, ακόμη και για όσους είχαν ακούσει κάτι από το “Julia With Blue Jeans On”, η ιστορία αυτή τέλειωσε νωρίς και ξεχάστηκε αμέσως. Εγώ, βέβαια, δεν την άφησα ποτέ να τελειώσει. Είναι το άλμπουμ που έχω ακούσει τις περισσότερες φορές από κάθε άλλο από το 2013 και μετά. Υπήρξε μέχρι και το όνομα του Wi-Fi μου (ή το password του) σε δύο διαφορετικά σπίτια, σε δύο διαφορετικές ηπείρους. Άραγε τι να σκέφτονταν οι γείτονες όταν προσπαθούσαν να κλέψουν λίγο bandwidth;

01. Moonface – Julia With Blue Jeans On (2013)

02. Arcade Fire – The Suburbs (2010)

03. Anna Calvi – Anna Calvi (2011)

04. Sufjan Stevens – Carrie & Lowell (2015)

05. Mumford & Sons – Sigh No More (2010)

06. Gonjasufi – A Sufi And A Killer (2010)

07. Foxy Shazam – The Church Of Rock n’ Roll (2012)

08. Yeasayer – Odd Blood (2010)

09. Patrick Watson – Adventures In Your Own Backyard (2012)

10. Marlon Williams – Make Way For Love (2018)

11. Susanne Sundfor – Ten Love Songs (2015)

12. Robert Plant – Lullaby and… the Ceaseless Roar (2014)

13. Lost In The Trees – A Church That Fits Our Needs (2012)

14. Cults – Cults (2011)

15. Tenacious D – Rize Of The Fenix (2012)

16. Temples – Sun Structures (2014)

17. Nick Cave and the Bad Seeds – Ghosteen (2019)

18. Wolf Parade – Cry, Cry, Cry (2017)

19. Vampire Weekend – Modern Vampires Of The City (2013)

20. Suede – Night Thoughts (2016)

Φέτος ψηφίζουμε και για τη δεκαετία 2010-2019. Ο Homo Ludens το κάνει με μια φωτογραφία και μία ανάμνηση από τη χρονιά που άκουγε το κάθε άλμπουμ της λίστας του. Στην "κανονική" ψηφοφορία της χρονιάς είναι πιο σύντομος. Δες το #01 του εδώ.