Blogovision 2017: 19. Feist – Pleasure (από το Πάρκο του Αλγκόνκιν)
Μία από τις πιο μεγάλες αγάπες του Πο Πο Culture! επιστρέφει μετά από καιρό.
Ακόμη και το χειρότερο άλμπουμ της Feist είναι αρκετό για να τη χωρέσει στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Ακριβώς όπως ένα από τα μικρότερα και σχετικά πιο βαρετά Εθνικά Πάρκα του Καναδά είναι αρκετό για να σε κάνει να θες να εξερευνήσεις κάθε του δέντρο, βράχο και μανιτάρι. Μετά τους ωκεανούς, το μεγαλύτερο κομμάτι της γης καλύπτεται από τάιγκα. Αναλογικά, δίπλα στην υπόλοιπη τάιγκα του Καναδά και της Σιβηρίας, το Αλγκόνκιν είναι μια μεγάλη λίμνη, ας πούμε. Και, για να το μπερδέψω ακόμη περισσότερο: Μια λίμνη γεμάτη λίμνες. Που τις φτιάχνουν κάστορες, σταματώντας τα ρυάκια που κυλούν ανάμεσα στο δάσος.
Φιλαράκι ή ερωμένη, αερικό ή σοφή συμβουλάτορας, απρόβλεπτη ή τυποποιημένη με ISO, κάθε φορά που πετυχαίνω τη Feist, έχω κι άλλη άποψη γι’ αυτήν.
Ιδανικός τρόπος για να απολαύσεις το Αλγκόνκιν είναι να πάρεις ένα κανό και να διαθέσεις μια εβδομάδα του καλοκαιριού σου (και μια σκηνή και sleeping bag, εννοείται). Να κωπηλατείς από ποταμάκι σε λιμνούλα, να το παίρνεις επ’ ώμου για κανα χιλιόμετρο μέχρι το επόμενο νερό που θα βρεις -και ξανά μέσα. Ιδανικό τρόπο για να απολαύσεις τη Feist δεν έχω. Γιατί η Leslie είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα για κάθε έναν που την ακούει. Φιλαράκι ή ερωμένη, αερικό ή σοφή συμβουλάτορας, απρόβλεπτη ή τυποποιημένη με ISO, κάθε φορά που την πετυχαίνω έχω κι άλλη άποψη γι’ αυτήν. Το “Pleasure” με δυσκόλεψε περισσότερο από το “Metals”. Γιατί ακόμη κι αν βρίσκονται εκεί όλα τα στοιχεία που με έκαναν να την αγαπήσω, αυτή η απάθεια στην κιθάρα, οι σχεδόν θολές ψιλές της νότες, τα φωνητικά που έρχονται από μακριά να εξηγήσουν τα ανεξήγητα στο τραγούδισμά της, μοιάζει σαν να μη θέλει να με αφήσει να τα αγγίξω αυτή τη φορά, σαν να μη θέλει να τα μοιραστεί, φτιάχνοντας ένα άλμπουμ πιο εσωτερικό από τα προηγούμενα. Σπουδαίο, βέβαια, αλλά απόμακρο. Τιμωρία: Χαμηλά στο 19.