Καμιά φορά δεν έχεις κουράγιο να ζήσεις και βυθίζεσαι στην κατάθλιψη σου, μπαίνοντας σε αυτοπροκαλούμενο (είναι καν αυτό λέξη στα ελληνικά;) Xanax κόμμα απλά επιβιώνοντας. Καμιά φορά δεν έχεις κουράγιο να τραγουδήσεις και αποφασίζεις να διηγηθείς τα τραγούδια σου.Το αποτέλεσμα στην πρώτη περίπτωση είναι θλιβερή δικαιολογία για ζωή, ενώ στη δεύτερη μάλλον θα είναι μια παράξενη αποτυχία, μια πενιχρή, λυπηρή δικαιολογία για τραγούδι, εκτός αν είσαι η Florence Shaw και τραγουδάς στους Dry Cleaning. Με πολύ διαφορετική ενέργεια πριν δεκαπέντε χρόνια ο Eddie Argos των Art Brut είχε κάνει ένα παρόμοιο πόνημα, χωρίς το σαρδόνιο ύφος και την παγωμένη ειρωνεία στις ερμηνείες της Florence. Post punk μελωδίες, σε ένα αριστούργημα spoken word -που θα ήθελα πολύ κάποτε να δω να κάνουν lip sync drag queens- και στίχοι για σπουδαία γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου όπως η φυγή της οικογενειακής χελώνας συνθέτουν το Stumpwork. Ένας δίσκος που επαναπροσδιορίζει τη λέξη κατάθλιψη χωρίς να απολογείται, η νέμεσις της ιλουστρασιόν αισθητικής, κάτι που σε προϊδεάζει και η τρίχα στο σαπούνι στο εξώφυλλο του δίσκου. Απλά απαραίτητο.