H Susanne Sundfor είναι άξια διάδοχος των ΑΒΒΑ
Μια δισκοκριτική του άλμπουμ της “Ten Love Songs”.
Tο περσινό κύκνειο άσμα των Royksopp, το “The Inevitable End” δεν μου άρεσε. Το βρήκα άψυχο. Οι μοναδικές στιγμές που άλλαζαν το παιχνίδι ήταν όταν τα φωνητικά αναλάμβανε η Susanne Sundfor, που άπλωνε λίγη ζωή πάνω στην απέραντη μπλιμπλικωτή νέκρα των συμπατριωτών της. Τώρα η 29χρονη Νορβηγίδα έχει δικό της άλμπουμ, το έκτο της την τελευταία οκταετία και πρώτο μετά το “The Silicone Veil” του 2012 που την έκανε κορυφαίο όνομα στην πατρίδα της και της άνοιξε τη λεωφόρο για μια διεθνή καριέρα. Και εκεί οι Royksopp της ανταποδίδουν τη χάρη…
Το “Ten Love Songs” κυκλοφόρησε δύο μέρες πριν του Αγίου Βαλεντίνου, με ένα τίτλο και μια πρόθεση να τσιμπήσει κάτι από το καταναλωτικό όργιο των ημερών, αλλά νομίζω ότι η σύνδεση με όλο αυτό το πανηγύρι το αδικεί κατάφωρα.
Το “Ten Love Songs” κυκλοφόρησε δύο μέρες πριν του Αγίου Βαλεντίνου, με ένα τίτλο και μια πρόθεση να τσιμπήσει κάτι από το καταναλωτικό όργιο των ημερών, αλλά νομίζω ότι η σύνδεση με όλο αυτό το πανηγύρι το αδικεί κατάφωρα. Τα 10 δικά της τραγούδια για τον έρωτα καμία σχέση δεν έχουν με αυτό που ορίζουμε ως love song (και που μπορείτε να ακούσετε μια ωραία ανθολογία του εδώ). Ή, τέλος πάντων, μιλούν για τον έρωτα και τον χρωματίζουν μουσικά με ένα τρόπο σκανδιναβικό, πολύ πιο απαθή από αυτόν που γνωρίζουμε εδώ στη Μεσόγειο. Η Sundfor είναι, βέβαια, μια συγκλονιστική ερμηνεύτρια. Θα μπορούσα να την πω Elizabeth Frazer της τρίτης χιλιετίας. Ή, για να πάμε σε σκανδιναβικές συγκρίσεις, είναι μια άξια διάδοχος της παράδοσης των ABBA και μια ισότιμη σύγχρονη της Lykke Li. Διαθέτει το εύθραυστο της δεύτερης και το πολυδιάστατο των πρώτων και πάνω απ’ όλα έχει μια βαρύτητα στον τρόπο που ερμηνεύει, που κάνει κάθε κομμάτι της ξεχωριστό. Αυτό ήταν ξεκάθαρο στο “The Inevitable End” των Royksopp πέρσι, αλλά πλέον στο “The Love Songs” όπου η φωνή της είναι ο βασικός πρωταγωνιστής, το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Δεν σε νοιάζει που δεν μπορείς να το πεις ξεκάθαρα ερωτικό, γιατί είναι τόσα, μα τόσα άλλα μαζί.
Bέβαια, δεν θα πήγαινε πουθενά χωρίς σπουδαίες συνθέσεις. Και γι’ αυτό έχουν φροντίσει οι Royksopp, ο Anthony Gonzalez (M83), αλλά και μερικοί ακόμη από τους κορυφαίους μουσικούς της πατρίδας της. Πολλή δουλειά στη σύνθεση έχει βάλει και η ίδια, πάντως. Η επιθυμία της Sundfor για το έκτο της άλμπουμ ήταν να κάνει κάτι ποπ, κάτι πολύ πιο ανεβαστικό από τα βαριά, baroque pop έργα της. Και τα δέκα τραγούδια του είναι ακριβώς αυτό. Ξαναφέρνω στο τραπέζι τη σύγκριση με τους ABBA, γιατί ένα τόσο πλήρες ποπ άλμπουμ έχω να ακούσω από τα δικά τους χρόνια. Η Sundfor μας χαρίζει ένα άλμπουμ επικό, πανέμορφα δομημένο πάνω σε όλες τις ποπ φόρμες, από τα dance songs στις μπαλάντες με το πιάνο και σε παρενθέσεις που θα μπορούσαν να είναι τα music themes για ταινίες δράσης. Πολυσύνθετο στην έμπνευση, απλό στην έκφραση, είναι για μένα το καλύτερο άλμπουμ του 2015 ως τώρα, ένα έργο όπου τίποτε δεν πήγε στραβά σε κανένα από τα 2.760 δευτερόλεπτα της διάρκειάς του.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
