Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του
Μία ακόμη εξαιρετική θεατρική παράσταση στο Επί Κολωνώ.
Για κάθε «εχθρό» που δικαιολογεί τον αποτυπωμένο στο DNA μας φόβο.
Για κάθε πόλεμο που τον μαθαίνουμε με ήρωες, action games και ανάγκη για ακόμη καλύτερους εξοπλισμούς.
Για κάθε «καυτό καλοκαίρι στο Αιγαίο», κάθε «απόβαση μεταναστών» και κάθε «για την ελευθερία μας».
Για κάθε παρέλαση και όποια αμηχανία ή εθνική διέγερση κουβαλάει μαζί της…
Και οι Αθηναίοι, είμαστε τυχεροί που πλέον -πέρα από την ταινία- έχουμε και την παράσταση της Θάλειας Ματίκα βάσει του θεατρικού έργου που έγραψε η Σοφία Αδαμίδου, και ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Επί Κολωνώ.
Το κείμενο του Trumbo μετατρέπεται σε ένα μεστό, σπαραχτικό μονόλογο, απογυμνωμένο εύστοχα από τα περιττά στοιχεία. Θα περίμενε κανείς ότι όλο αυτό θα δυσκόλευε αφάνταστα την παράσταση. Τι έργο να κάνεις με έναν ρόλο χωρίς χέρια, πόδια, πρόσωπο, ακοή και όραση; Μα οι συντελεστές τα καταφέρνουν περίφημα (αν κι έχω κάποιες ενστάσεις για σημεία της ερμηνείας του Τάσου Ιορδανίδη, που -πάντως- αυτό που κάνει είναι ένας μικρός άθλος) και αποδίδουν το κορυφαίο αντιπολεμικό έργο της εποχής μας με τρόπο που συγκλονίζει.
Θυμίζω, βέβαια, και το πώς έκλεινε το -επίσης επηρεασμένο- “One” των Metallica, που για τους περισσότερους της γενιάς μας αποτέλεσε την πρώτη επαφή με το αριστούργημα του Trumbo:
Landmine has taken my sight
Taken my speech
Taken my hearing
Taken my arms
Taken my legs
Taken my soul
Left me with life in hell