Πρώτα τον σταύρωσαν. Μετά του έκαναν πάρτι γενεθλίων.
Μία σύντομη ιστορία της γιορτής των Χριστουγέννων.

Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου: Πάρτι γενεθλίων κάπου 1600 χρόνια τώρα. Λέει όμως πουθενά ότι ο Τζίζας γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου; Τσου. Όπως και με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που θεμελιώνουν μια θρησκεία και την κάνουν πιο βολική για αποδοχή από τις μάζες, έτσι κι η πιο χαρωπή μέρα του χριστιανισμού ήταν ήδη γιορτή και δώρα και γκι και κάλαντα, αιώνες πριν καν υπάρξει (?) Χριστός.
Δύο χιλιάδες χρόνια πριν την έλευση του ηλεκτρικού ρεύματος, η νύχτα δεν ήταν ωραίο πράγμα. Η χειμωνιάτικη νύχτα, ειδικότερα, ήταν ένα δράμα. Κρύα, μεγάλη, τρομακτική. Οι άνθρωποι, βέβαια, από τότε που φορούσαν προβιές, αρέσκονταν να κοιτάζουν τ’ άστρα. Και κατάλαβαν ότι κάπου στη μέση του χειμώνα, η νύχτα σταματούσε να μεγαλώνει κι άρχιζε να μικραίνει. Κι έτσι, σε κάθε άκρη του κόσμου, έστηναν γιορτές για να σπάσουν λίγο την κατάθλιψη από τη μαυρίλα και να ευχαριστήσουν τους θεούς που από ένα σημείο και μετά έδιωχναν το χειμώνα και το σκοτάδι μακριά. Ο Θεός Ήλιος, λόγω εξειδίκευσης στο θέμα μέρας – νύχτας, ήταν από τους πιο αγαπητούς αποδέκτες των ευχαριστιών τους.
Η εξίσωση ήταν τέλεια για ένα φοβερό πάρτι: Χαρά που έρχεται ο ήλιος, πολλά σφαχτάρια για να δωρίσουν στους γύρω τους (και ωραία αφορμή για θυσίες στους θεούς), μια μεγάλη φωτιά στη μέση.
Η περίοδος συνέπιπτε και με την εποχή που πια ήταν πιο συνετό να σφάζουν τα ζώα και να τα κάνουν παστά για το υπόλοιπο κρύο κομμάτι του χρόνου, παρά να τα κρατάνε στο μαντρί και να προσπαθούν να τα ταΐσουν με τις όλο και πιο πολύτιμες προμήθειες που εξαντλούνταν λόγω χειμώνα. Η εξίσωση ήταν τέλεια για ένα φοβερό πάρτι: Χαρά που έρχεται ο ήλιος, πολλά σφαχτάρια για να δωρίσουν στους γύρω τους (και ωραία αφορμή για θυσίες στους θεούς), μια μεγάλη φωτιά στη μέση.
Οι Ρωμαίοι, που γούσταραν κι αυτοί πολύ τα άστρα αλλά είχαν ορίσει λίγο λάθος το χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 25 Δεκεμβρίου, έκαναν το πιο μεγάλο πάρτι απ’ όλους: Τα Saturnalia (προς τιμή του αγαπημένου τους θεού, του Κρόνου) ξεκινούσαν στις 17 του μηνός και κρατούσαν μια εβδομάδα. Ήταν μια εβδομάδα με τζόγο, δώρα, τραγούδια στο δρόμο, στολισμό σπιτιών με Viscum album, ή ιξό (ή, κατά κόσμον, γκι) και, γενικά, πολλή χαρά. O Ρωμαίος Αυτοκράτορας Φίλιππος ο Άραβας (είχε γεννηθεί στη ρωμαϊκή Αραβία) πρόσθεσε στην εξίσωση και την τοπική γιορτή των Σύριων προς τιμή του δικού τους θεού Ήλιου (surprise: τη γιόρταζαν στις 25 Δεκεμβρίου) κι ο Αυρηλιανός, που έγινε αυτοκράτορας 21 χρόνια μετά, το 275 μ.Χ., πρόσθεσε μια ακόμη θεότητα στο ρωμαϊκό Πάνθεον: τον Ακατανίκητο Ήλιο (που στην ουσία ήταν ο Μίθρας των Σύριων και των λοιπών ανατολικών) και γιόρταζε, εννοείται, στις 25/12.
Μισό αιώνα αργότερα, βέβαια, ο Κωνσταντίνος θα έπαιρνε πια είδηση ότι ο Χριστιανισμός είχε εδραιωθεί στην επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και δεν είχε πλέον κανένα νόημα να τον κρατάνε στην παρανομία. Το 321, μάλιστα, θέσπισε την Κυριακή, τη Sunday (Sun-day, μέρα του Ήλιου, για όποιον δεν το έπιασε) ως αργία (μάντεψε ποια θρησκεία τη θεωρούσε ήδη άγια μέρα) και στο νεκροκρέβατό του, το 337 (ίσως και να) ζήτησε να γίνει ο Χριστιανισμός η επίσημη θρησκεία του Imperium.
Οι ηγέτες μιας θρησκείας, βέβαια, που πρέσβευε την κάθαρση και τη σεμνότητα και τη φτώχεια, δεν ήταν υπέρ όλου αυτού του οργίου καταμεσής του χειμώνα. Αλλά δεν πας κόντρα στο λαό, πας; Ειδικά όταν θέλει το κρασάκι του και την ψητή γαλοπούλα του και λίγο χαρτάκι για το καλό…
Ό,τι και να συνέβη, το σίγουρο είναι ότι ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε παντού στο ρωμαϊκό κράτος, του οποίου οι πολίτες είχαν συνηθίσει να γιορτάζουν το χειμερινό ηλιοστάσιο και τον Ακατανίκητο Ήλιο και τα Saturnalia. Mε κάλαντα και γκι και δώρα. Οι ηγέτες μιας θρησκείας, βέβαια, που πρέσβευε την κάθαρση και τη σεμνότητα και τη φτώχεια, δεν ήταν υπέρ όλου αυτού του οργίου καταμεσής του χειμώνα. Αλλά δεν πας κόντρα στο λαό, πας; Ειδικά όταν θέλει το κρασάκι του και την ψητή γαλοπούλα του και λίγο χαρτάκι για το καλό… Πώς θα μπορούσε ο σεμνός Χριστιανός να συμμετάσχει στο πάρτι, χωρίς να αθετεί την πίστη του; Μήπως αν γιόρταζε κι αυτός κάτι; Τα γενέθλια του Ιησού, ας πούμε; (Κι ας είχε γεννηθεί την άνοιξη).
Και κάπως έτσι, οι (είναι τρελλοί αυτοί οι) Ρωμαίοι, αφού πρώτα τον σταύρωσαν, κάπου 350 χρόνια μετά άρχισαν να τού αφιερώνουν τα πιο καλά τους πάρτι. Στις 25 κάθε Δεκέμβρη.