Blogovision 2019: 01. Nick Cave & The Bad Seeds – Ghosteen
Στο χορό των φαντασμάτων κάποιοι θυμούνται κακές συνήθειες απ’ τον καιρό των ζωντανών. Μεθάνε. Ερωτεύονται. Περιμένουν. Κοιτάζουν τον καθρέπτη. Φιλοδοξούν.
Στο χορό των φαντασμάτων κάποιοι θυμούνται κακές συνήθειες απ’ τον καιρό των ζωντανών. Μεθάνε. Ερωτεύονται. Περιμένουν. Κοιτάζουν τον καθρέπτη. Φιλοδοξούν.
Μονολεκτικά. Όσο πιο μεστά γίνεται. Απόλυτα. Δίχως ίχνος αμφισβήτησης. Ονόμαζε κάθε γάτα που συναντούσε με κάποιο επίρρημα: «Έπειτα». «Τάχα». «Ξαφνικά»…
Το δώρο της; Γιαπωνέζικο malt. Στο πάρτι του, καλεσμένες το ανακάτεψαν άξεστα με αναψυκτικά, χυδαία πρόσθεσαν παγάκια. Δεν έμεινε σταγόνα.
Το τσάι κόστιζε μερικά λεπτά της δραχμής. Το χιόνι έλιωνε σε κρυστάλλινα ρυάκια. Πάνω από τα σύννεφα μοιάζαμε με πρωταθλητές.
Απρόοπτο. Ή μήπως απλά σφάλμα στον υπολογισμό των πιθανοτήτων; Τέλος πάντων. Τώρα το πλάνο πάει κατά διαόλου. Χρειάζεται ένας ήρωας.
Το Peugeot μου το οδηγούσε πάντα ο Jules. Η αδερφή του δούλευε στο περίπτερο. Ήταν το ομορφότερο κτήριο της πόλης.
Ο Δούναβης είναι άλλοτε αριστοκρατικός, κάποτε άγριος, πάντα όμως όμορφος. Προφέρει τις λέξεις απαλά, εξαγνιστικά. Όταν χαμογελά, γίνεται αλαφιασμένος κύκνος.
Στο Tsukiji, πίσω από την παλιά ψαραγορά. Περισσότερο μοιάζει με σιδηροδρομικό σταθμό παρά με κέντρο λατρείας. Μα είναι βουδιστικός ναός.
Κάλπασε μέχρι την κοιλάδα. Πυρπολημένα χωριά. Σφαγμένα μωρά. Φρικιαστικό έργο των δικών του. Κι όμως, δικαιολογούσε κάθε τους πράξη. Θυμόταν…
Η εξαγνιστική γνωριμία με την ανωτερότητά σου. Ο διακριτικός σνομπισμός απέναντι στα υποδεέστερα. Η επιλεκτική είσοδος σε κοινότητες. Φυσική επιλογή.