R.I.P. Λαυρέντη Μαχαιρίτσα
Ο άνθρωπος, χάρη στον οποίο εκείνη η πράσινη κασέτα ήταν τόσο σπουδαία, δεν ζει πια ανάμεσά μας.
Πριν καμιά 30αριά χρόνια είχα αγοράσει μια κασέτα. Πράσινη, σχεδόν φωσφοριζέ. Αγόρασα πολλές κασέτες στη ζωή μου, τις έχω ακόμη σε μια τεράστια κούτα στο γραφείο μου, αλλά εκείνη την πράσινη κασέτα την είχα παίξει πιο πολλές φορές από τις περισσότερες.
Μεγάλωνα μαζί της, κι όπως εξερευνούσα τους δρόμους που έπαιρνε η μουσική, την άκουγα ξανά και ξανά, με ένα παράπονο πάντα: Για μένα εκείνη η κασέτα συμβόλιζε τη μεγάλη, χαμένη ευκαιρία της ελληνικής ροκ.
Ο άνθρωπος, χάρη στον οποίο εκείνη η πράσινη κασέτα ήταν τόσο σπουδαία, δεν ζει πια ανάμεσά μας. Μέχρι και χθες έκανε αυτό που του άρεσε να κάνει περισσότερο απ’ όλα: έδινε συναυλίες -σαν το «Τσιμεντένιο Κονσέρτο»-, έπαιζε ροκ. Είτε επειδή δεν ένιωσε ποτέ ότι κάτι τέλειωσε σ’ εκείνη την εμφάνιση στο Λυκαβητό, τον Σεπτέμβριο του ‘86, είτε ακριβώς επειδή το ένιωσε κι εκείνος. Και πάλευε μια ζωή να το αναστρέψει. Να αποδείξει ότι δεν ήταν μια χαμένη ευκαιρία.
