Revisit THE ESSENTIALS: 1. The Thin Red Line (1998) – Terrence Malick

🏠 Αφού θα μείνουμε σπίτι και θα καταναλώσουμε περισσότερη τέχνη απ’ ότι συνήθως, ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε -ή να πρωτογνωρίσουμε- κάποια αριστουργήματα. Να βγούμε πιο γεμάτοι άνθρωποι απ’ αυτήν την απομόνωση. Γιατί να ξοδεύουμε το χρόνο του κατ’ οίκον περιορισμού σε ανούσιες σειρές -που θα παίζουν στο background όσο χαζεύουμε όλο και πιο βαρετά insta stories- ή ακούγοντας ραδιοφωνικές κονσέρβες;

👨🏽‍🏫 Κάθε πρωί θα προτείνω μία ταινία, ένα άλμπουμ, ένα βιβλίο, μια ιστορία -μέρος του κανόνα ή κάποιο ανένταχτο αριστούργημα, πάντα όμως στοιχειώδες, απαραίτητο, εκ των ων ουκ άνευ. Σε ένα ιδανικό κόσμο (ή μάλλον, στο δικό μου ιδανικό κόσμο) θα το βλέπατε – ακούγατε – διαβάζατε μέσα στις επόμενες ώρες ή μέρες και θα σχολιάζατε τι αποτύπωμα σας άφησε. Αλλά και ως απλά μια λίστα αναφοράς, ή έστω σαν προσωπική διέξοδος δημιουργικότητας, έχει την ουσία της μια τέτοια δέσμευση.
____________

🎞️ Ξεκινάω με το αριστούργημα του Terrence Malick, αφ’ ενός γιατί με το “A Hidden Life” που βγήκε πριν κανα μήνα στις αίθουσες, είναι και πάλι επίκαιρος, κάνοντας επιτέλους ένα βήμα μακριά από την τρέλα που τον είχε πιάσει την τελευταία δεκαετία και τις ακαταλαβίστικες ταινίες. Αφετέρου γιατί το “Thin Red Line” είναι η εξιστόρηση της αναμέτρησης του ανθρώπου με τη φύση (του) κι αυτό μου μοιάζει πολύ κοντινό στην παρούσα συγκυρία.

🌴 Αφοπλιστικό, εσωστρεφές, ρομαντικό. Την ίδια ώρα που γύρω σκάνε τα βλήματα του πυροβολικού. / Χωρίς ήρωες, χωρίς πρωταγωνιστές. Την ίδια ώρα που ο ηρωισμός του καθ’ ενός ξεχωριστά σώζει τις ζωές των υπολοίπων. / Με το χαρακτηριστικό ιδίωμα του Malick, αυτό το εξαγνιστικό voice over, να αναμετράται με τις εικόνες της παρθένας φύσης της Μικρονησίας για το τι σου γδέρνει πιο βαθιά την ψυχή. / Ο συμβολικός χαρακτήρας του Witt. Ο Σωτήρας που θυσιάζεται για το καλό όλων. Ένας πνευματικός αναζητητής. Σε ένα κόσμο που βρωμίζει, σκίζεται, καταστρέφεται. Κι όμως είναι πιο όμορφος από ποτέ. / Τα άγρια ζώα που παρατηρούν, οι Μικρονήσιοι που παίζουν με τις πέτρες, τα σύννεφα που μπερδεύονται με τους καπνούς των βομβαρδισμών, η ζούγκλα που μοιάζει με πύλη στην υπέρβαση. Η αναπόφευκτη μοίρα που εκπληρώνεται στο τέλος.

Σαν τον ιό που πλησιάζει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για να τον αποφύγεις.
____________

Κάποιοι τη θεωρούν την καλύτερη πολεμική ταινία που γυρίστηκε ποτέ. Θα έλεγα ότι -μαζί με το “Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται” του Martin Scorcese- είναι η καλύτερη θρησκευτική ταινία που γυρίστηκε ποτέ. Γιατί ο Θεός δεν βρίσκεται εκεί που τον ψάχνουν οι περισσότεροι.