web analytics

Revisit THE ESSENTIALS: 8. Dollars Trilogy (1964-1966) – Sergio Leone

Ευκαιρία να αφιερώσεις τα 409 λεπτά που χρειάζονται για να απολαύσεις μέσα σε μία μόνο μέρα μια από τις πιο διάσημες τριλογίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

💲 Επιστροφή στις προτάσεις μετά από μια εβδομάδα αποχής από το σπορ, λόγω φόρτου εργασίας. Απομάκρυνση από τα βαριά και δυσοίωνα έργα, λόγω ήδη πληγείσας -εξαιτίας της απομόνωσης- ψυχολογίας. Πάμε σε κάτι πιο ελαφρό. Πιστόλια, τοπία και δολάρια. Πολλά δολάρια.

409 λεπτά χρειάζεσαι για να δεις και τις τρεις ταινίες σερί. Η παρούσα κατάσταση είναι ιδανική, κοινώς. Ξεκινάς μεσημεράκι με το “Για Μια Χούφτα Δολάρια” (“A Fistful of Dollars”- 1964), συνεχίζεις το απόγευμα με το “Μονομαχία στο Ελ Πάσο” (“For a Few Dollars More – 1965), κλείνεις το βράδυ και μέχρι αργά τη νύχτα, αρχικά με δείπνο και μετά με ουίσικι και, βέβαια, παρέα με το “Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος” (“The Good, the Bad and the Ugly” – 1966). Τα βλέπεις με τη σειρά που τα γύρισε ο σκηνοθέτης τους, γιατί έτσι βγάζουν περισσότερο νόημα. Δεν πειραματίζεσαι με την “πραγματική” χρονολική τους ακολουθία (όπου “Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος” προηγείται των άλλων δύο), γιατί δεν προσθέτει κάτι στην αφήγηση -ενώ αντίθετα αφαιρεί τη χαρά που θα σου χαρίσει η κορύφωση της όλης περιπέτειας και η εξέλιξη της σκηνοθετικής του Leone.

🤠 Αν δεν αντέχεις να τα δεις και τρία, πηδάς το πρώτο. Είναι σχετικά αφελές και κάπως άκομψη κόπια του “Yojimbo” του Kurosawa (παντού υπάρχει ένας Kurosawa) -συμβάλλει ωστόσο τα μάλα στη σειρά, γιατί θέτει τον κανόνα και επίσης βλέπεται πιο άνετα, χωρίς να χρειάζεται να έχεις στραμμένη όλη σου την προσοχή εκεί. Αν έχεις χρόνο μόνο για μία, κρατάς τη “Μονομαχία στο Ελ Πάσο”.Κατ’ αρχάς γιατί είναι 45′ μικρότερη από την τελευταία ταινία, κατά δεύτερον γιατί “Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος” δεν στέκεται τόσο εύκολα αυτόνομος -ή μάλλον, είναι πιο δύσπεπτος, τόσο για τον ευμέγεθες του όγκου του, όσο και για τις παράλληλες αφηγήσεις και τις αναφορές στις δύο προηγούμενες ταινίες. Σε καθεστώς τριπλέτας, βέβαια, αναδεικνύει όλο του το μεγαλείο, ως ένα πραγματικό έπος που γράφει μια ιδιαίτερη σελίδα στην ιστορία του κινηματογράφου. Γι’ αυτό επιμένω: Προγραμμάτισε 409 σερί λεπτά ή τρία σερί βράδια και δες και τα τρία.

🎞️ Συμβουλές για μεγαλύτερη απόλαυση:
– Δεν περιμένεις ηθικά διδάγματα. Δεν βλέπεις την Τριλογία του Δολάριου για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Τη βλέπεις γιατί έχει εκατοντάδες σκοτωμούς, γιατί όλοι είναι κακοί (πλην του Clint Eastwood) και άρα αναλώσιμοι, γιατί κάποια στιγμή φλέρταρες κι εσύ με την απόλυτη αναρχία και θες να τη δεις αποτυπωμένη σε μία (ή και τρεις) ταινίες.
– Χαζεύεις και ρουφάς την ομορφιά των τοπίων. Και παίζεις το παιχνίδι: Προσπαθείς να αναγνωρίσεις ποια σημεία χρησιμοποιούνται ξανά και ξανά στις τρεις ταινίες.
– Κάνεις το ίδιο με τους ηθοποιούς. Πώς ο καλός της μίας ταινίας γίνεται κακός στην άλλη. Ποιος ρόλος ταιριάζει περισσότερο στον Lee Van Cleef; Ποιος στον Mario Brega; Πόσο γαμάτος είναι ο Gian Maria Volonté;
– Αγοράζεις καινούργιο ηχοσύστημα αν δεν διαθέτεις ήδη κάτι καλό. Και μετά βλέπεις τις ταινίες. Γιατί; Γιατί Ennio Morricone! (και άπειρα πιστολίδια).
Αν σου άρεσε αυτό που έζησες, περνάς μετά σε Kurosawa (μην τα ξαναλέμε). Έχω ήδη γράψει για τους “7 Σαμουράι” στα Essentials, αλλά ετοίμασε καινούργια τριλογία για την επόμενη μέρα, προσθέτοντας το “Ran” και το “Yojimbo” (ή το “Rashomon”, το “Kagemusha”, μέχρι και το πανάρχαιο, αλλά τόσο επικό “The Men Who Tread on the Tiger’s Tail” του 1945).

____________

🏠 Αφού θα μείνουμε σπίτι και θα καταναλώσουμε περισσότερη τέχνη απ’ ότι συνήθως, ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε -ή να πρωτογνωρίσουμε- κάποια αριστουργήματα. Να βγούμε πιο γεμάτοι άνθρωποι απ’ αυτήν την απομόνωση.

👨🏽‍🏫 Κάθε τόσο θα προτείνω μία ταινία, ένα άλμπουμ, ένα βιβλίο, μια ιστορία -μέρος του κανόνα ή κάποιο ανένταχτο αριστούργημα, πάντα όμως στοιχειώδες, απαραίτητο, εκ των ων ουκ άνευ.

🔗 Ολόκληρη η λίστα, όπως ανανεώνεται καθημερινά, βρίσκεται εδώ.