To “The Velvet Underground” στο Apple TV

Σήμερα βγήκε στο Apple TV το πολυαναμενόμενο “Velvet Underground” του Todd Haynes -του πιο αφοσιωμένου λάτρη της μουσικής ανάμεσα στους καλούς σκηνοθέτες της εποχής μας. Είχα την τύχη να το δω στις Νύχτες Πρεμιέρας. Σκηνοθετικά είναι άψογο κι αξίζει να το παρακολουθήσει όποιος έχει συνδρομή στην πλατφόρμα, ακόμη κι αν δεν υπήρξε fan του συγκροτήματος. Ο Haynes χρησιμοποιεί ως αισθητική αναφορά το “Chelsea Girls”, την ταινία που γύρισε το 1966 ο Andy Warhol με την τεχνική του split screen, και χτίζει πάνω της το oral history της μπάντας που έφτιαξε ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ όλων των εποχών.

Το μόνο πρόβλημα της ταινίας είναι το πρόβλημα που έχουν όλα τα oral histories: Βασίζεται σε τεράστιο βαθμό σε αυτά που λένε όσοι εμφανίζονται. Ο Lou Reed κι ο Sterling Morrison έχουν πια πεθάνει, οπότε δεν μπορούσαν να πουν πολλά (ούτε κι η Nico ζει βεβαίως), συνεπώς το βάρος πέφτει κυρίως στον John Cale και δευτερευόντως στη Moe Tucker, με πολλούς ακόμη δορυφόρους του γκρουπ να καταθέτουν τις δικές τους ανέκδοτες ιστορίες.

Με δεδομένο ότι ο Cale έφυγε ένα χρόνο μετά τη “Μπανάνα” (“είτε εσύ είτε εγώ” φέρεται να του είπε ο Reed), η ταινία είναι άνιση, αφού αυτός είναι ο βασικός της πρωταγωνιστής, όμως οι Velvet Underground έβγαλαν τρία ακόμη άλμπουμ χωρίς εκείνον και βέβαια διαλύθηκαν όταν ο Reed αποφάσισε να την κάνει και ο ίδιος, το 1970 -αυτά είναι σημαντικά κομμάτια της ιστορίας του γκρουπ, που όμως δεν υπάρχει κάποιος για να τα διηγηθεί.Όπως βιαστικά ξεμπερδεύει η ταινία και με τη ρήξη με τον Warhol. Μόνο ο ίδιος ο Lou Reed θα μπορούσε να μας διαφωτίσει για όλα αυτά.

Αν και πολύ αμφιβάλλω. Όσο σπουδαίος ποιητής και μουσικός ήταν, άλλο τόσο ήταν κι ένας ανυπόφορος χαρακτήρας. Υποθέτω ότι αν ζούσε ακόμη, δεν θα άφηνε τον Haynes ούτε καν να σκεφτεί ένα τόλμημα σαν αυτό το ντοκιμαντέρ. Απ’ την άλλη, με το θάνατό του πήρε μαζί του και όλη την ουσία που θα έδινε πραγματική ζωή στο “Velvet Underground”.

Που, βέβαια, και μόνο για τη βιόλα του Cale στο “Venus In Furs”, είναι ένα δίωρο που αξίζει -ιδανική επιλογή για μια τέτοια βροχερή Παρασκευή που δεν ενδείκνυται για έξοδο. Ο,τιδήποτε σχετίζεται με οποιοδήποτε τρόπο με το “Venus In Furs” πάντα αξίζει…