Αλληλούια: o Sufjan Stevens επιστρέφει στη φολκ
Oι Sissyphus ήταν για μένα το πιο πολυαναμενόμενο project του 2014. Sufjan Stevens, Son Lux και Serengeti στην ίδια μπάντα θα έπρεπε κανονικά να είναι εγγύηση μεγαλείου. Τελικά, όμως, το ομώνυμό τους άλμπουμ κατέφθασε το Μάρτιο και αποδείχτηκε ένας, κάπως βαρετός, αχταρμάς. Δεν θα το χαρακτηρίσω τη «μεγαλύτερη απογοήτευση» της χρονιάς, γιατί δεν ήταν κακό άλμπουμ, αλλά από Son Lux και Sufjan Stevens είμαι συνηθισμένος σε αριστουργήματα και το “Sisyphus” σίγουρα δεν ήταν.
Ευτυχώς, ο Stevens φάνηκε να συνειδητοποιεί γρήγορα ότι οι πολλοί πειραματισμοί του τον έχουν αποκλίνει τελείως από αυτό που όλοι μας θέλουμε να κάνει. Και δεν εννοώ να ολοκληρώσει το project του να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ για κάθε πολιτεία των ΗΠΑ (προς το παρόν έχει “Michigan” και “Illinois” και μάλλον δεν θα ταξιδέψει πιο πέρα). Εννοώ να μείνει πιο κοντά στη folk, που είναι το βασικό είδος στο οποίο διαπρέπει. Το “Carrie & Lowell” είναι το πρώτο του σόλο άλμπουμ την τελευταία πενταετία και διαδέχεται το υπέροχο “The Age of Adz” (και το ακόμη πιο υπέροχο ΕΡ “All Delighted People”) του 2010. Θα κυκλοφορήσει στις 30 Μαρτίου –εννοείται από τη δισκογραφική του ίδιου του Stevens, την Asthmatic Kitty.
Ο καλλιτέχνης χαρακτήρισε το υλικό της νέας του δουλειάς ως «επιστροφή στις folk ρίζες μου», κάτι που εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ακούγοντας το πρώτο απόσπασμα που κυκλοφόρησε.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
