H Tamara Lindeman τραγουδά τις παύσεις από τη ζωή, τις στιγμές που κοιτάς αποσβολωμένος στο κενό, τα βράδια που οι ενδόμυχες σκέψεις σέρνονται στους τοίχους του σπιτιού σου χωρίς την άδεια σου και σε περικυκλώνουν. Ένας δίσκος απαλός σαν άγγιγμα στο μάγουλο σε διαφήμιση για κρέμα χεριών. Ένα κορίτσι και ένα πιάνο και μια δεκάδα τραγούδια που οριακά δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους, βάλσαμο στην ψυχούλα ενός καταθλιπτικού ανθρώπου για τον αναπολογητικό τρόπο που μιλούν για τις διάφορες αναζητήσεις που βρίσκονται στον πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης. Ακούγεται καλύτερα μεταμεσονύχτια όταν το υπαρξιακό κενό μοιάζει πιο βαθύ και από την Τάφρο των Μαριανών.