#16 by Homo Ludens: Lost In The Trees – Past Life

#16
Lost In The Trees
Past Life

ΓΙΑΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΕΙΚΟΣΑΔΑΣ;

Γιατί, με κεκτημένη ταχύτητα από το 2012 και το αριστουργηματικό “A Church That Fits Our Needs” (στο 3 το είχα ψηφίσει τότε), ο Ari Picker και οι μουσικοί που τον συνοδεύουν, σαρώνουν και πάλι τα μονοπάτια της μελαγχολίας και παγιδεύουν όποιον βρεθεί στο διάβα τους -παραχωρώντας του πάντως το δικαίωμα για ένα παράθυρο στο κελί του, που αφήνει λίγο φως του ήλιου να προστίθεται σε αυτό το ελάχιστο που επιτρέπει το μικρό του κηροπήγιο.

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΑΠΟ ΤΟ 16;

Γιατί ο βαθύς θρήνος που όρισε την προ διετίας ελεγεία (η αυτοκτονία της μητέρας του Picker) δεν υπάρχει πια, οπότε αν είναι να θλιβόμαστε απλά για το εφέ, ας μην περιμένουμε τις δόξες του παρελθόντος -τουλάχιστον όχι στην δική μου 20άδα αγόρια.

ΑΝ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ;

Θα ήταν η Eva Green. Θα ήμουν χαμένος στο ζαφείρι της ματιάς της. Θα ήμουν θύμα του αβέβαιου των χειλιών της. Χαμογελάει ή με απαξιά με περιφρόνηση; Θα έκανα τσουλήθρα στα όνειρά μου στην κόψη του στήθους της και -κάθε βράδυ θα γλίτωνα το κενό, αρπάζοντας τελευταία στιγμή τη ρόγα της. Θα μετέφραζα το ατίθασο των μαλλιών της σε κάποια πρόκληση να ζήσουμε μια περιπέτεια μαζί, σε ένα κάλεσμα που θα μπορούσε να γίνει πράξη αν πλησίαζα λίγο παραπάνω, αν έκανα κάποια αρχή.

 Θα έκανα τσουλήθρα στα όνειρά μου στην κόψη του στήθους της και -κάθε βράδυ θα γλίτωνα το κενό, αρπάζοντας τελευταία στιγμή τη ρόγα της.

Αλλά για όλη την ταινία θα έμενα ένα βήμα πιο πίσω. Δεν θα προλάβαινα. Δεν θα την προλάβαινα. Κι όταν πια θα έπαιρνα την απόφαση να λύσω τη μιζέρια των φαντασιώσεών μου και να την κάνω μια συναρπαστική πραγματικότητα, ο σκηνοθέτης θα έπλεκε αριστοτεχνικά δύο σκηνές, εμένα να πλησιάζω αποφασισμένος κι εκείνη να φεύγει δραματικά, σε ένα ανόητο δυστύχημα, σε ένα θάνατο πιο φρικιαστικό κι από τον βασανιστικό πνιγμό του “Casino Royale”.