Μια γεύση από Pro Tour
Ένας τρελός αγώνας στο κέντρο του Dubai.
Πώς είναι να τρέχεις κόντρα σε μερικούς από τους κορυφαίους ποδηλάτες στον κόσμο; Την Κυριακή που μας πέρασε, όσο εγώ δούλευα, οι υπόλοιποι της φωτογραφίας αγωνίστηκαν κόντρα στον Mark Cavendish, τον Adam Hansen, το Manuele Mori, το Roberto Ferrari και το Jani Brajkovic σε μια κλασική 175 χιλιομέτρων από το Abu Dhabi στο Al Ain.
Αλλά δεν έχω παράπονο. Κοντραρίστηκα κι εγώ με τον Brajkovic την περασμένη Παρασκευή, με φόντο το Burj Khalifa. Κι ήταν μερικοί ακόμη νυν ή πρώην pros εκεί: Ο Geoffroy Lequatre (7ος στο Paris – Tours το 2011 με τη RadioShack, έχει περάσει κι από Credit Agricole, Cofidis, Agritubel, Bretagne – Schuller), o Erwan Sidaner (Etoile Cycliste Landerneau), ο Καναδός David Williams, o Vitor Carvalho (LA-MSS).
Ήταν ένα criterium στο κέντρο της πόλης που έδινε πρόκριση για το τοπικό πρωτάθλημα, σε μία εβδομάδα από τώρα. Ένα τοπικό πρωτάθλημα όπου θα μοιραστούν χρηματικά έπαθλα 250.000 ευρώ. Θα πληρωθεί μέχρι και ο τελευταίος που θα τερματίσει…
Θα μπορούσαν, βέβαια, να επενδύσουν λίγα παραπάνω χρήματα στη διοργάνωση του προκριματικού, αντί να τα δίνουν όλα σε έπαθλα: Ξεκινήσαμε με ένα τέταρτο καθυστέρηση, γιατί ακόμη δεν είχε τελειώσει η σιδεροκόλληση της αψίδας εκκίνησης – τερματισμού, πήραμε λάθος δρόμο στον πρώτο γύρο, γιατί κάποιος κριτής δεν είχε προλάβει να πάρει τη θέση του και άλλα πολλά.
Στην ουρά του γκρουπ, πασχίζοντας να μείνω μαζί τους.
Θα μπορούσαν, βέβαια, να επενδύσουν λίγα παραπάνω χρήματα στη διοργάνωση του προκριματικού, αντί να τα δίνουν όλα σε έπαθλα: Ξεκινήσαμε με ένα τέταρτο καθυστέρηση, γιατί ακόμη δεν είχε τελειώσει η σιδεροκόλληση της αψίδας εκκίνησης – τερματισμού, πήραμε λάθος δρόμο στον πρώτο γύρο, γιατί κάποιος κριτής δεν είχε προλάβει να πάρει τη θέση του και να μας δείξει ότι έπρεπε να πάμε πάνω και όχι κάτω από μια γέφυρα, βρεθήκαμε ουκ ολίγες φορές στο βοηθητικό δρόμο γιατί κάποιο ασθενοφόρο ή περιπολικό είχε στηθεί σε λάθος σημείο μέσα στη διαδρομή. Ήταν ο πιο γρήγορος και ο πιο επικίνδυνος αγώνας που έχω κάνει ποτέ. Φαντάζομαι ότι το δεύτερο ίσχυε και για τους επαγγελματίες.
Για 4 στροφές καθόμουν στην ουρά του γκρουπ, σε ένα συνδυασμό αδυναμίας να ακολουθήσω τον τρελλό ρυθμό αλλά και ενστίκτου επιβίωσης, βλέποντας όλα τα αναπάντεχα που συνέβαιναν. Περίπου 40 απο τους 160 ποδηλάτες που ξεκίνησαν, εγκατέλειψαν. Έγινε πραγματικό μακελειό.
Στην 5η στροφή, και αφού πια σπάσαμε στα δύο και κατάφερα να παραμείνω με τους “καλούς”, αποφάσισα να τα δώσω όλα, κι ό,τι γίνει. Είχα και άγνοια κινδύνου, γιατί δεν ήξερα πόσο ψηλό ήταν το επίπεδο της συμμετοχής. Μόνο όταν είδα τα τελικά αποτελέσματα συνειδητοποίησα κόντρα σε ποιους έτρεχα τόσην ώρα. Ένιωθα πολύ καλύτερα μετά τα πρώτα 45 λεπτά του αγώνα και επίσης το γκρουπ έκοψε κάπως ρυθμό 5 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό. Αυτό έγινε γιατί η μόνη ομάδα που ουσιαστικά δούλευε οργανωμένα μέχρι τότε (η Εθνική Κουβέιτ), κατάφερε να βάλει ένα ποδηλάτη της στο ξεκόλλημα και στη συνέχεια απλά φρόντισε να εμποδίσει τους υπόλοιπους να τον πλησιάσουν.
Ξαφνικά βρέθηκα μπροστά, να ακολουθώ για λίγο (αλλά όχι και πολύ αποφασιστικά) μια μικρή αντεπίθεση. Μας κατάπιαν στην τελευταία δυσκολία του σιρκουί (την ανηφόρα σε μια γέφυρα, που οδηγούσε σε ένα S-άκι πριν το τελικό, ανηφορικό σπριντ) και τερμάτισα 70ός, στον ίδιο χρόνο με το κυρίως γκρουπ.
Ξαφνικά βρέθηκα μπροστά, να ακολουθώ για λίγο (αλλά όχι και πολύ αποφασιστικά) μια μικρή αντεπίθεση. Μας κατάπιαν στην τελευταία δυσκολία του σιρκουί (την ανηφόρα σε μια γέφυρα, που οδηγούσε σε ένα S-άκι πριν το τελικό, ανηφορικό σπριντ) και τερμάτισα 70ός, στον ίδιο χρόνο με το κυρίως γκρουπ, με τον Williams και το νικητή Jafer Al Ali από την Εθνική Κουβέιτ περίπου 40 δευτερόλεπτα πιο μπροστά.
Όση ώρα κράτησε αυτό το χάος, δεν είχα καταφέρει καν να ρίξω μια ματιά στο Garmin μου. Όταν τερμάτισα, συνειδητοποίησα ότι είχα πάει όλο τον αγώνα αρκετά πιο πάνω από τα θεωρητικά μου όρια. Μέσα στα τελευταία 5 λεπτά είχα ζήσει το απόλυτο rollercoaster: Από την ουρά του γκρουπ, να πασχίζω να μην αποκοπώ, στην κορυφή του, με τίγκα την αδρεναλίνη να κυνηγάω το ξεκόλλημα, πάλι πίσω με 70 ποδηλάτες να με περνάνε ο ένας μετά τον άλλον σαν σταματημένο στο σπριντ, και μετά στη συνειδητοποίηση ότι τελικά τα είχα πάει πολύ καλύτερα απ’ ότι έπρεπε να περιμένω. Όταν πια είδα τα τελικά αποτελέσματα και τα ονόματα που συμμετείχαν, επιβεβαίωσα ότι ήταν μεγάλη επιτυχία που βρέθηκα εκεί. Και μόνο ότι τερμάτισα αυτόν τον αγώνα με το πρώτο γκρουπ, 42 ετών και μόλις 3 χρόνια στην ποδηλασία, το λες και κατόρθωμα. Άσε που βγάλαμε και τέλεια αναμνηστική φωτογραφία με φόντο το ψηλότερο κτήριο στον κόσμο. 
[Νωρίτερα μέσα στη χρονιά, είχα τρέξει και κόντρα στον Andre Greipel, στο Abu Dhabi. Κλικ εδώ για εκείνη την ανάμνηση.]
