O Τασούλης ήταν πάντα φευγάτος
R.I.P καλέ μου φίλε.
Το βράδυ που έμαθα για την κατάσταση του Τασούλη, έπεσα ξαφνικά σε κατάθλιψη. Και μετά έβαλα να δω το Xenia, γιατί ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν από τις αγαπημένες του ταινίες κι ότι ο ίδιος θα μου την πρότεινε σαν αντικαταθλιπτικό. Δεν είχα άδικο. Μετά ξετρύπωσα την κριτική που είχε γράψει.
Μέσα στην κριτική βρήκα και δυο αράδες που έμοιαζαν σαν να τις έγραφε για τον εαυτό του: “Αυτή η ταινία απευθύνεται στο όνειρο. Το «φεύγα». Την ελπίδα του πουθενά που μπορεί και να αποκτήσει προσδιορισμό, με έρωτα κι ελευθερία χωρίς όρια. Σαν τρελός χορός κιτς ντίσκο πάρτι σε χαλάσματα…”
Αυτός ήταν ο Τασούλης, πάντα φευγάτος, πάντα ερωτευμένος και ελεύθερος χωρίς όρια.
Όσο έβλεπα το Xenia θυμόμουν όλα τα ακραία μας πάρτι μαζί και χαμογελούσα όπως τότε. Κι έλεγα ότι ΟΚ, έπιασε το αντικαταθλιπτικό, θα κάνει κι ο Τάσος τα μαγικά του και θα τη γλιτώσει πάλι, όλα θα γίνουν όπως πριν. Και δεν προετοιμάστηκα πραγματικά ποτέ για την πιθανότητα να πάει κάτι στραβά. Αλλά σήμερα πήγε.
Δεν έχω άλλη λύση. Ξαναβάζω το Xenia και θα σε φαντάζομαι, Τασούλη, στο ρόλο του Ντάνι. Θα σε κρατήσω έτσι κοντά μου για πάντα.
