Τις δύο προηγούμενες φορές που ανέβηκα στο Jebel Hafeet, η κούραση από την προσπάθεια και η απογοήτευση από το τελικό αποτέλεσμα ήταν τέτοια, που με οδήγησαν στο να το πάρω απόφαση ότι δεν είμαι ανηφορίστας -και να αρχίσω να επικεντρώνω την προπόνησή μου περισσότερο στη δύναμη και το σπριντ. Βέβαια, το Hafeet δεν είναι και το πιο εύκολο βουνό εκεί έξω. Το roadbook μπορεί να λέει 11 χιλιόμετρα με μέση κλίση 7%, αλλά στην ουσία είναι 10 χιλιόμετρα ανάβασης στο 10% και βάλε -χωρίς ούτε μισό δέντρο για σκιά-, και άλλο ένα, λίγο πριν τον τερματισμό, το μισό ανηφόρα στο 2% και το άλλο μισό κατηφορίτσα -ίσα ίσα για να φαίνεται στα segments του Strava ως περίπου “βατό” βουνό. Αλλά και πάλι, ήταν περίπου σαφές: Δεν κάνω εγώ για τέτοια, ας ανεβαίνω στις κορυφές σιγά – σιγά, μόνο για προπόνηση.
Κάπως έτσι, λοιπόν, είδα και τον χθεσινό αγώνα: Σαν μια καλή προπόνηση εν όψει του Πρωταθλήματος ΗΑΕ – Ατομικής Χρονομέτρησης την επόμενη εβδομάδα. Είχα στην άκρη του μυαλού μου ότι θα μπορούσα να πάρω ένα μετάλλιο, αφού ο συναγωνισμός είχε σπάσει χθες σε πολλούς αγώνες, και την προηγούμενη εβδομάδα στην Kalba, σε μια (πολύ πιο μικρή σε κλίση και μήκος, βέβαια) ανηφόρα, είχα αφήσει πίσω αρκετά δυνατούς αντιπάλους. Αλλά με ελπίδα για μετάλλιο είχα έρθει στις δύο προηγούμενες επισκέψεις μου εδώ και το βουνό με τιμώρησε άσχημα.
Στο βουνό πας αργά και -αν έχεις αφήσει πίσω το συναγωνισμό αρκετά νωρίτερα, όπως έκανα χθες- έχεις ολόκληρα λεπτά να το επεξεργαστείς μέσα στο κεφάλι σου και να το χαρείς με όλη σου την ψυχή μέχρι να φτάσεις στη γραμμή του τερματισμού.
Ήταν λοιπόν τεράστια έκπληξη ότι όχι μόνο έκανα δύο λεπτά ατομικό ρεκόρ διαδρομής, αλλά κυρίως ότι έφτασα στην γραμμή του τερματισμού πρώτος (1ος Master – 3ος Γενικής). Τόσα χρόνια που παρακολουθούσα ποδηλασία, πριν δοκιμάσω κι ο ίδιος το άθλημα, με ενθουσίαζαν μόνο τα βουνά. Δώσε μου Contador και Quintana και Joaquin Rodriguez και πάρε μου την ψυχή. Κάτι Cavendish και Greipel και Cancellara ούτε πώς προφέρονταν τα ονόματά τους δεν ήξερα. Κι έμελλε η πρώτη μου νίκη στο καινούργιο μου σπορ να έρθει σε τερματισμό σε κορυφή βουνού… Δεν έχω νικήσει (ακόμη;) σε άλλο τερέν, αλλά νομίζω ότι και να έρθει μια νίκη σε σπριντ, ας πούμε, δεν θα είναι τόσο απολαυστική. Γιατί στο βουνό πας αργά και -αν έχεις αφήσει πίσω το συναγωνισμό αρκετά νωρίτερα, όπως έκανα χθες- έχεις ολόκληρα λεπτά να το επεξεργαστείς μέσα στο κεφάλι σου και να το χαρείς με όλη σου την ψυχή μέχρι να φτάσεις στη γραμμή του τερματισμού.
Μεγάλη χαρά, λοιπόν, που ξαναγεύτηκα χρυσό μετά από 18 χρόνια. Ακόμη πιο μεγάλη που ήρθε όπως ήρθε, στα 973 μέτρα πάνω από την έρημο του Al Ain -σ’ ένα τερέν που δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να κερδίσω. Και… κάπως πολλαπλασιασμένη που ο πιο πρόσφατος νικητής του αγώνα του Pro Tour που γίνεται εδώ ήταν ο Alejandro Valverde, που στέφθηκε φέτος και Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Ήταν τόση πολλή, που χωρίς δισταγμό ξύπνησα ξανά σήμερα στις 5 το πρωί για έναν ακόμη αγώνα, μια ομαδική χρονομέτρηση που κάναμε με το Team Cyclos. Καλά πήγε κι αυτή: Για πρώτη φορά ΔΕΝ βγήκαμε τελευταίοι