#10
Lykke Li
I Never Learn
ΓΙΑΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΕΙΚΟΣΑΔΑΣ;
Γιατί αυτή είναι η Lykke Li που γουστάρουμε. Η ραγισμένη ύπαρξη που έχει τη μοναδική ικανότητα να μετατρέπει τη θλίψη (ενός χωρισμού) σε μεθυστική pop.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΝΟ.1;
Ναι, αν αποφάσιζε κάποια στιγμή να ξεσπάσει. Να βγάλει σ’ ένα τραγούδι, στο πρότελευταίο ας πούμε, μια υστερία, ένα ουρλιαχτό, μια αντίδραση πιο μεσογειακή. Κι ας το ξαναγύριζε στη σκανδιναβική παγωμάρα αμέσως μετά, για το φινάλε…
ΑΝ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ;
Θα ήταν η Jacqueline Bisset. Μέσα δεκαετίας ’70, εγώ 13χρονος έφηβος που ακόμη πηγαίνει διακοπές με τους γονείς. Εκείνη “θεία” μου. 35άρα, παντρεμένη μ’ έναν ξάδελφο της μάνας μου, πλούσιο, με βίλα στο Πόρτο Χέλι. Αύγουστος. Είμαστε καλεσμένοι για λίγες μέρες. Οι ορμές μου είναι ασυγκράτητες. Δεν έχω καμία παρέα. Περνάω τη μέρα μου διαβάζοντας βιβλία και σηκώνοντας το βλέμμα μου μόνο όταν περνάει εκείνη. Κάποια στιγμή, κρυφακούω τυχαία, πίσω από τη συμφωνία των τζιτζικιών, ένα διάλογο με το θείο μου. Έχουν χωρίσει στην ουσία, προσπαθούν απλά να μην το δείχνουν στους επισκέπτες τους -δεν έχουν αποφασίσει πώς θα το διαχειριστούν ακόμη. Η θλίψη στη ματιά της με ερεθίζει ακόμη περισσότερο. Το μυστικό της, που μόνο εγώ το ξέρω, με τρελαίνει. Τις νύχτες γίνεται δική μου, την παίρνω γυμνή στη φαντασία μου. Κάποια από αυτές, όταν ακούω μουσική από το κασετόφωνο και φοράω ακουστικά για να μην τους ξυπνήσω, τον παίζω για χάρη της με όλη την καύλα των 13 χρόνων μου. Μπαίνει στο δωμάτιό μου και ανάβει το φως -μου είχε φωνάξει και χτυπήσει, ήθελε να πάρει κάτι, δεν άκουσα, νόμιζε ότι την είχα κοπανήσει, δεν έχει και πολλή σημασία-, μένω στήλη άλατος με το πουλί σηκωμένο. Παίρνει τα μάτια της από εκεί και με κοιτάζει στα δικά μου. Με το γνωστό θλιμμένο ύφος για δύο δευτερόλεπτα. Και μετά χαμογελά χωρίς να ανοίξει το στόμα, με μια έκφραση που μοιάζει με ικανοποίηση. Χύνω.